Jak baseball połączył żydowską rodzinę z Ameryką – The Forward

Jerry Izenberg na batucie ze swoim ojcem, Harrym Izenbergiem. Dzięki uprzejmości Jerry’ego Izenberga

Frederic J. Frommer
28 kwietnia 2023 r

Dla wielu żydowskich emigrantów do Stanów Zjednoczonych na przełomie XIX i XX wiekucz W XIX wieku baseball pomógł im poczuć się jak Amerykanie. Wieloletni New Jersey Księga gwiazd Publicysta sportowy Jerry Izenberg poruszająco pisze w swoim nowym pamiętniku o jednym z takich imigrantów — jego ojcu.

Harry Izenberg przybył do New Jersey z Litwy w 1882 r., gdy miał osiem lat.Nie mówił po angielsku, a inne dzieci śmiały się z niego i jego ubrania. Potem, w czwartej klasie, wyrzucił na orbitę piłkę bejsbolową i po raz pierwszy w życiu poczuł, że jest tam, gdzie chciał być.

Harry rzucił szkołę w tym roku, aby wspierać swoją owdowiałą matkę i rodzeństwo. Później został ranny podczas I wojny światowej, ale to nie uczyniło go Amerykaninem w jego umyśle, Harry powiedział swojemu synowi Jerry’emu w rozmowie zapisanej w książce.

„Nadal myślę, że stałem się Amerykaninem tego dnia w tym małym parku w Paterson, kiedy po raz pierwszy uderzyłem piłkę baseballową – powiedział Harry. „To sprawiło, że twój stary był tak samo Amerykaninem, jak każdy inny dzieciak w szkole. Wtedy zakochałem się w tym kraju iw grze. I będę ich kochał do końca życia”.

Harry później stał się drugorzędnym graczem ligowym, często jedynym Żydem w swojej drużynie, a nawet w całej lidze, i czasami unikał piłek fasolowych rzucanych przez antysemickich miotaczy.

„Myślę, że jego podejście do judaizmu ukształtowało się podczas jego baseballowych lat”, pisze Jerry Izenberg we wspomnieniach. Baseball, naziści i Nedick’s Hot Dogs: Dorastanie jako Żyd w Newark w latach 30. który ukaże się 1 maja. „To było o wiele bardziej kulturowe niż rytualne. Podczas tych lat w „obozie wroga” musiał bardziej bronić swojej religii niż ją praktykować”.

Wspomnienia dotyczą jego zmarłego w 1958 roku ojca, a także jego samego. Przedstawia doświadczenia dwóch pokoleń żydowskich Amerykanów – imigrantów i pierwszego tubylca – oraz to, jak każde z nich wykorzystało możliwości Ameryki i skonfrontowało się z jej uprzedzeniami.

dziennikarz

W wywiadzie udzielonym w tym tygodniu 92-letni Jerry Izenberg powiedział, że jako chłopiec nigdy nie słyszał rasistowskich lub etnicznych obelg w swoim domu.

„Pewnego dnia zapytałem o to ojca” – wspomina Izenberg. „I powiedział:„ Pozwól, że ci coś powiem. Uniknąłem tak wielu piłek w moją głowę, że nigdy nie usłyszycie tych słów w tej Izbie, ponieważ wszyscy płyniemy na tej samej łodzi”. To całkiem nieźle jak na osobę, która porzuciła czwartą klasę.

W 1952 roku, 70 lat po tym, jak jego ojciec wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, Jerry Izenberg był studentem Rutgers University i rozmawiał o swojej przyszłości z profesorem historii, którego szanował, Henrym Blumenthalem. Izenberg powiedział, że chce przystąpić do egzaminu do służby zagranicznej, ale Blumenthal ostrzegł, że jako Żyd zostanie zmarginalizowany:

„Zawsze pozostaniesz pomniejszym funkcjonariuszem. Stanowiska w Europie w naszym korpusie dyplomatycznym są zarezerwowane dla uprzywilejowanych – absolwentów Yale, Harvardu i Princeton, a nie młodych mężczyzn takich jak ty, którzy ukończyli studia w budynku, w którym kiedyś mieścił się browar. Przynajmniej jeśli pozostaniesz dziennikarzem sportowym, nikt nie powstrzyma cię przed relacjonowaniem World Series z powodu twojej religii”.

Okazało się, że to dobra rada. Oprócz relacjonowania World Series, Izenberg relacjonował pierwsze 53 Super Bowls, 54 kolejne wyścigi Kentucky Derby i wiele walk Muhammada Alego, począwszy od igrzysk olimpijskich w 1960 r., Kiedy bokser był jeszcze znany pod imieniem Cassius Clay. Izenberg jest także autorem książek m.in Dawno, dawno temu istnieli giganci: złoty wiek boksu wagi ciężkiej; Brak medali do wypróbowania: tydzień z życia profesjonalnej drużyny piłkarskiej; I Rozelle: biografia.

W 2020 roku, w wieku 90 lat, wydał swoją pierwszą powieść pt. Po pożarze: miłość i nienawiść w popiołach 1967 roku. Jest to historia zakazanego związku między czarną młodą kobietą a włosko-amerykańską gwiazdą futbolu z liceum i bohaterem wojennym w Newark lat 60.

W 2000 roku Izenberg zdobył nagrodę Red Smith Award, przyznawaną corocznie przez Associated Press Sports Editors pisarzowi lub redaktorowi, który wniósł znaczący wkład w dziennikarstwo sportowe. Obecnie emerytowany felietonista księga gwiazd, Isenberg został wprowadzony do 17 galerii sław, w tym m.in Międzynarodowa Galeria Sław Sportów Żydowskich.

Izenberg, który mieszka w Henderson w Nevadzie, zażartował w wywiadzie, że zdecydował się napisać pamiętnik, ponieważ „starzeję się”.

„Spędziłem dużo życia próbując uhonorować mojego ojca, ponieważ naprawdę szanuję to, co pokonał i co zrobił” – powiedział Izenberg. „Jeśli książka ma jakiś podtekst, to jest to mój związek z ojcem.” Pisze o namiętnym zaangażowaniu ojca w New York Giants i nadużyciach, jakich wyrządził swojemu radiu Philco, kiedy zespół go zawiódł — jak to często się działo w latach czterdziestych .

W jednej z najlepszych scen książki Izenberg opisuje, jak w śnieżny grudniowy dzień grał z ojcem w baseball, żadne z nich nie miało na sobie płaszcza, podczas gdy jego matka waliła w okno i krzyczała: dom! Meszuge. Meszuge. Oboje zwariowaliście – dostaniecie zapalenia płuc!” Ojciec i syn śmiali się i udawali, że jej nie słyszą. „Graliśmy dalej, moja mama wciąż krzyczała, a śnieg wciąż padał”.

„Dał mi prezent na całe życie — prostą grę i prostą miłość do niej razem” — pisze Izenberg. „Pozostaje tam, jasny i świetlisty w pamięci osiemdziesiąt trzy lata później. W duszy mojej pamięci widzę naszą wspólną miłość do baseballu. Nigdy nie gaśnie”.

piłkarze i bokserzy

Jako dziecko dorastające w czasie Wielkiego Kryzysu Izenberg powiedział w wywiadzie, że najważniejszym doświadczeniem w klasie, jakiego doświadczył, było obserwowanie, jak jego rodzice i starsza siostra przeżywają trudności ekonomiczne tamtych czasów.

Izenberg opisuje swoją matkę, Sadye, jako kochającą, ale apodyktyczną, która wiele lat później nienawidziła Jerry’ego, kiedy umawiał się z gojką (z którą później się ożenił – i rozwiódł).

„Ich niechęć została wzmocniona przez ciemną chmurę pochodzenia etnicznego: polsko-amerykańskiego katolika i litewsko-amerykańskiego Żyda” – pisze Izenberg. – Nic dobrego z tego nie może wyniknąć – powiedziała. „Wasi ludzie zabijali Żydów w Polsce i na Litwie.” Byłoby to rzeczywiście trudne, ponieważ wszyscy mieszkali w Kearny w stanie New Jersey od dwóch pokoleń. „Dzieciaki z college’u — ostrzegła — myślą, że wiedzą wszystko. Lepiej to przemyśl, panie.

Izenberg, który urodził się w 1930 roku, dorastał, gdy naziści przejęli władzę – a niektórzy amerykańscy naziści prężyli muskuły w Stanach Zjednoczonych. Pisze, że poszedł do kroniki filmowej w centrum Newark i obejrzał materiał filmowy niesławny rok 1939 Rajd Unii Niemiecko-Amerykańskiej w Madison Square Garden, które przyciągnęło 20 000 ludzi, niektórzy niosąc plakaty z napisem „Stop żydowskiej supremacji w chrześcijańskiej Ameryce”. Spektakl przedstawiał ogromny portret Jerzego Waszyngtona otoczony dwiema dużymi swastykami.

„Po powrocie na ulicę”, pisze Izenberg, „mój staruszek powiedział coś, czego nigdy nie zapomniałem:„ To nie był Berlin. To był Nowy Jork. Nie jesteś za oceanem. Jesteś tutaj. Ale to jest Ameryka, stary. Jesteśmy Amerykanami i Żydami i zamierzamy zatrzymać to gówno.

„Potem spojrzał na mnie i powiedział:„ Hot dog Nedicka?

„Tak, tak, z napojem pomarańczowym. OK?”

„Zakładasz się. stawiasz.”

W wywiadzie Izenberg wspominał, jak widział dzieci w garniturach Hitlerjugend w niemiecko-amerykańskim Bundzie Obóz w New Jersey.

Ale amerykańscy Żydzi również mieli coś do świętowania pod koniec lat 30. – „Lato Hanka Greenberga”, jak nazywa to Izenberg w swojej książce, w 1938 roku, kiedy żydowski pałkarz z Detroit Tigers przez jeden sezon rzucił wyzwanie domowemu rekordowi Babe Rutha.

„W moim domu policzyliśmy się” – pisze. „Mój tata mówił o tym, co Greenberg musiał zrobić, aby przejść do historii. Moja mama nawet zrobiła dla niego miejsce przy stole. Moja siostra nie zawracała sobie tym głowy, a moim zadaniem było co wieczór przynosić małe radio Philco z werandy i włączać WOR dla Stan Lomax Sports Report”. .

Innym sportowym wspomnieniem z tego roku jest słynna walka między afroamerykańskim bokserem Joe Louisem a niemieckim zawodnikiem Maxem Schmelingiem, który znokautował Louisa w 1936 roku. Przed rewanżem w 1938 r. Naziści reklamowali Schmelinga jako członka nadrzędnych „Aryjczyków”. wyścig. Ojciec Izenberga nalegał, aby Izenberg i jego siostra nie spali i słuchali walki, pomimo zapewnień jej matki, że to noc szkolna.

– To dla niej ważniejsza lekcja – odparł ojciec Izenberga. „Joe Louis jest kolorowy. Walczy za wszystkich kolorowych ludzi w tym kraju. Co więcej, walczy za nas, Żydów, bo Schmeling reprezentuje Hitlera”.

Izenberg pisze, że jego ojciec się mylił – Schmeling nie był nazistą. Izenberg faktycznie zaprzyjaźnił się z nim wiele lat później.

Louis znokautował Schmelinga w pierwszej rundzie. Dwadzieścia pięć lat później Izenberg przypomniał sobie rozmowę, którą odbył z czarnym mężczyzną na temat walki.

„Nigdy nie spotkałem twojego tatusia”, powiedział mężczyzna do Izenberga, „ale tamtej nocy byliśmy braćmi pod skórą”.