„iMordechaj” Oy Mordechaj [MOVIE REVIEW]

Marvin Samel, dyrektor iMordecai, chciał uhonorować swojego ojca osobistą historią rodziny. Przez lata, jako przedsiębiorca zajmujący się cygarami, Samel wykorzystywał swojego ojca jako puentę w anegdotach, które opowiadał na organizowanych przez siebie imprezach sprzedażowych. Zrozumiał, że ma kopalnię złota, ponieważ opowieści jego ojca nie miały końca, a kiedy sprzedał swój biznes, zabrał się do pracy nad swoim kolejnym projektem – Mordecai. Nie chowając się za fikcyjnymi postaciami, Samel opowiada historię swojego ojca, Mordechaja Samala, swojej matki, Feli Samel, i samego siebie, unoszącego się w zaprzeczeniu.

Twórcze wykorzystanie animacji opowiada wczesną historię Mardocheusza i jego rodziców, którym udało się uciec z Polski w 1939 roku, kiedy hitlerowcy najechali. Uciekli przez sowiecką granicę, podczas gdy reszta dalszej rodziny została i ostatecznie zginęła w Treblince. Życie Samlów w Rosji nie było łatwe. Ojciec Mardocheusza został zesłany do gułagu, a Mardocheusz spędził młodość w syberyjskim sierocińcu. Mimo to przeżyli i ostatecznie wyemigrowali do Izraela.

Przenosimy się do dnia dzisiejszego i spotykamy starszego Mordechaja, który mieszka w społeczności seniorów i pracuje dla siebie, aby wypełnić swoje bezczynne dni. Był hydraulikiem i malarzem na Brooklynie, samoukiem, będzie się wtrącał i zawsze szuka projektów. Jego żona Fela rozpieszcza go, nawet jeśli zwykle wiąże się to z dużymi niedogodnościami. Syn Marvin, który mieszka w pobliżu z żoną Nettą i dziećmi, stara się zrozumieć opór ojca wobec zmian, ale jest to tajemnica. Kiedy stary telefon Mardocheusza, teraz pokryty taśmą klejącą, w końcu umiera, Marvin podejmuje działania i ciągnie swojego ojca do Tech Store (co oznacza Apple Store), aby kupić iPhone’a. To nie jest łatwa sprzedaż, a Mardocheusz odchodzi zirytowany, gdy odkrywa telefon bez guzików. Jak on może używać telefonu bez przycisków?

Azia Dinea Hill jako Nina i Judd Hirsch jako Mordechaj. Zdjęcie dzięki uprzejmości Femor Productions.

Ale wtedy spotyka młodą, piękną nauczycielkę telefoniczną, która prowadzi zajęcia z tworzenia sztuki za pomocą swoich nowych telefonów, i jest oczarowany. Nie jest do końca pewien telefonu, ale jest oczarowany wdziękiem i delikatną perswazją Niny, młodej kobiety, której empatia dla starszej populacji żydowskiej jest bardzo żywa. Jest także wolontariuszką w Centrum Społeczności Żydowskiej, pomagając ocalałym z Holokaustu opowiadać swoje historie. Wie, że Mardocheusz ma do opowiedzenia historię, kiedy dowiaduje się, że nie tylko malował domy.

Fela, coraz bardziej zdezorientowana i jakby zamglona, ​​nie jest już taka pewna tej Niny, przekonana, że ​​to kolejny drapieżnik, jak wdowy z jej kompleksu, które zawsze proszą o przysługę jej męża. Ale nie tylko jest zdezorientowana, ale wkrótce zdiagnozowano u niej chorobę Alzheimera. Mardocheusz nie jest przygotowany na taką sytuację. Fela nigdy nie może zostać sama, a Mardocheusz jest odpowiedzialny za zapewnienie jej opieki. Jego intencje są dobre, ale jego wykonanie jest złe. Dzięki Ninie jego świat się otworzył i nie jest gotowy ani chętny do porzucenia nowo odkrytej wolności i przygody, aby zostać w domu i pilnować swojej żony. Mardocheusz zawsze był wszechświatem samym w sobie. Fela zawsze była jego strefą buforową dla świata zewnętrznego, zwłaszcza dla syna, którego zawsze zawodził. To, że Marvin walczy o utrzymanie swojej firmy, jest dodatkowym obciążeniem.

Będąc siłą natury, Mordechaj był świadkiem piekła nazistowskiej inwazji, przetrwał trudy Sowietów, był świadkiem narodzin Izraela i jego wojen, zanim przeniósł się na Brooklyn i zaczął od nowa. Nie może zrozumieć, dlaczego wszyscy inni walczą, kiedy on ma się dobrze. Ale czy on? I to jest niewypowiedziane pytanie, na które trzeba znaleźć odpowiedź w tym osobistym filmie.

Reżyserowi Marvinowi Samelowi przy pisaniu tego bardzo osobistego scenariusza pomagali Rudy Gaines i Dahlia Heyman. To był szlachetny wysiłek, ale nie prowadzi do eksploracji głównego problemu, który moim zdaniem leży u podstaw narracji Samela. Najwyraźniej opowiada historię próby wprowadzenia ojca we współczesny świat, czego przykładem jest iPhone, czyli telefon bez przycisków. Ale tak naprawdę jest to niezbadana kronika poczucia winy ocalałego.

Nie bez powodu Samel posypał ten scenariusz drugorzędnymi postaciami, które przeżyły Holokaust. Na początku efemeryczny charakter odnosi się do oczekiwania na nadejście reparacji, miesięcznej wypłaty wypłacanej przez niemiecki rząd niektórym ocalałym z Holokaustu. Kiedy Mardocheusz mówi o swojej rodzinie, co jest rzadkością, zachwyca się szczęściem losowania, jeśli można to tak nazwać, malutka gałąź jego dalszej rodziny uciekła do Rosji, podczas gdy reszta została i umarła. Być może reżyser Samel nie chciał wciągać komediowych elementów swojego niepohamowanego ojca w otchłań bolesnych wspomnień. Bez wątpienia uważał, że przemilczanie ważniejszych elementów tej historii przysłoniłoby łatwość przeżycia Mardocheusza, o czym świadczy jego samouk jako hydraulik, malarz pokojowy i artysta.

A co z Felą? Nic nie wiemy o niej i jej podróży. Ale z drugiej strony, film nazywa się iMordecai, być może jest to riff ze wszystkich filmów odnoszących się do samego siebie, takich jak Jestem bohaterem, Jestem Sam, Jestem Greta, Ja, Anna, Ich, Tonya. To „i” oznacza technologię, ale dokładniej dla „ja”, które jest nieugięte wobec innych.

Judd Hirsch jako Mordechaj Samel i Sean Astin jako Marvin Samel. Zdjęcie dzięki uprzejmości Femor Productions.

Marvin Samel namalował kochający portret skomplikowanego mężczyzny, swojego ojca. Nie ma dystansu do tej historii, co uniemożliwia mu pełne zbadanie szerszych problemów. Z pewnością mimochodem nawiązuje do ocalałych z Holokaustu, z których jedna stwierdziła w wywiadzie, że żyła swoim życiem i nie chciała być ofiarą okoliczności, w jakich się znalazła. Już sam ten temat zasługuje na badania. Przemilczanie znaczenia przeszłości w podejmowaniu decyzji w teraźniejszości jest wartościowym badaniem. Mardocheusz, którego spotykamy, z pewnością nie był ofiarą okoliczności i żył pełnią życia, ale zrobił to, grzebiąc ważny aspekt swojej istoty. Niczym komik, Mardocheusz rozśmiesza swoją osobistą historię, chowając ból. Ale ten ból jest w dużej mierze niezbadany i dopiero wtórnie ujawnia się we wspaniałych animowanych fragmentach opisujących wczesne życie Mardocheusza.

Jeśli chodzi o prawdziwego Marvina i prawdziwego Mordechaja, trafili w dziesiątkę dzięki swoim dublom. Judd Hirsch bawi się stereotypami ze swoim przesadnym wschodnioeuropejsko-żydowskim akcentem i ujawnia niewiele wewnętrznej wrażliwości, ale dużo barszczowego szyku. Wolałbym więcej głębi i mniej karykatury w jego charakterystyce. Carol Kane jako Fela lepiej rozumie swoją postać i relacje z mężem. Nawet we mgle choroby Alzheimera wykazuje niesamowite poczucie straty. Sean Astin jako Marvin Samel ma kilka dobrych momentów, ale przede wszystkim stanowi osłonę dla żartów i osądów ojca.

To z pewnością nie jest The Fabelmans, a Samel zdecydowanie nie jest Spielbergiem. Biorąc to pod uwagę, Samel, totalny nowicjusz, przedstawił osobistą historię, która działa w sposób powierzchowny, ale mógł użyć więcej dystansu i mniej stronniczego spojrzenia. Ostatecznie ten obiecujący film jest powierzchowny i, podobnie jak postać grana przez Judda Hirscha, portret Catskilla ma cię rozśmieszyć, ale po prostu cię opuszcza. Ale z drugiej strony, jak często ktoś szanuje swoich rodziców i sprawia, że ​​ktoś inny za to płaci?

Otwarcie w piątek, 24 lutego w centrum miasta Lämmle 5.