Henri Dauman, fotograf powojennego życia gwiazd, nie żyje w wieku 90 lat

Henryk Dauman, ocalały z Holokaustu i francuski emigrant, który jako fotograf magazynu opisywał rozwój powojennej kultury politycznej i celebrytów jego zdjęcia Zmarł 13 września w swoim domu w Hampton Bays w stanie Nowy Jork w wieku 90 lat.

O śmierci poinformowała jego wnuczka Nicole Jones.

Jako niezależny fotograf pan Dauman był jednoosobową agencją, która zyskała sławę na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku dzięki obrazom przypominającym filmy kinowe, co przypisywał swojej miłości do filmu, zwłaszcza jego mroczniejszych. film noir, który eksplorował jako nastoletni sierota w powojennym Paryżu.

W 1958 roku wcielił się w postać projektanta Yvesa Saint Laurenta w zgiełku Times Square, ukazującego się zarówno jako jego część, jak i oddzielona od niego. W następnym roku fotografował Marilyn Monroe i dramatopisarza Arthura Millera, jej ówczesnego męża, podczas premiery filmu „Some Like It Hot”. Patrzy na niego z miłością, ale pan Dauman powiedział, że nie widział, jak Miller odwzajemniał jej miłość.

„Zawsze starałem się pokazywać osobowość bohaterów taką, jaka ona jest, a nie tę, którą przedstawiają opinii publicznej” – powiedział „Henri Dauman: Patrząc w górę” (2018), film dokumentalny w reżyserii Petera Kennetha Jonesa, który jest żonaty z panią Jones, jednym z producentów filmu.

W 1960 roku pan Dauman sfotografował to Floyda Pattersona-Ingemara Johanssona Walka o tytuł wagi ciężkiej na stadionie Polo Grounds na Manhattanie. W „Looking Up” przypomniał sobie, że zrobił kilka ujęć przedstawiających walkę (którą Patterson wygrał), ale zauważył przy ringu gwiazdę Hollywood, która była bardziej intrygująca: pani Taylor w głęboko wyciętej sukience bez rękawów krzyczała: skrzywił się i wiwatował.

„Ta sekwencja przeszła do historii” – powiedział.

Pan Dauman towarzyszył Johnowi F. Kennedy’emu od jego kampanii prezydenckiej w 1960 r. do jego inauguracji i wreszcie do jego pogrzebu w dniu 25 listopada 1963 r. Trzymał tam Jacqueline Kennedy, z twarzą zakrytą czarnym welonem, gdy uczestniczyła w pogrzebie w procesji, w towarzystwie braci jej męża Roberta i Edwarda. Jego zdjęcia zamieszczono na pięciu stronach magazynu Life.

Pan Dauman znalazł wspólną płaszczyznę porozumienia z panią Kennedy, rozmawiając z nią po francusku. Rozmawiał także z Presleyem o utracie matek w młodym wieku. W 1960 roku sfotografował Presleya machającego tęsknie z pociągu w New Jersey, gdy po zwolnieniu z wojska zmierzał do Memphis.

„Jego obrazy były tak żywe, że nawet uchwyciły moment z historii; Każdy miał własne życie” – powiedział w rozmowie telefonicznej fotoreporter Lawrence Schiller, przyjaciel pana Daumana. „Otworzyli drzwi do innego sposobu myślenia o tym, co widziałeś”.

Oprócz „Life” prace pana Daumana ukazywały się w magazynie „New York Times” od lat 50. do 70. XX wieku, a także w „Newsweeku”, „Smithsonian”, „New York”, „Epoca”, „Der Stern” i „Paris Match”. Jego prace uchwyciły protesty dotyczące praw obywatelskich, sceny uliczne Nowego Jorku i gang z Bronksu zwany Savage Nomads.

W 1966 roku poleciał do Sajgonu, aby odnaleźć przywódcę grupy mnichów buddyjskich, którzy poświęcili się w proteście przeciwko wojnie w Wietnamie. W filmie dokumentalnym powiedział, że „przeniknął” do grupy i znalazł jej przywódcę, Tricha Tri Quanga. Jego zdjęcie pojawiło się na okładce francuskiego magazynu L’Express z tytułem „Człowiek, który sprawia, że ​​Ameryka drży”.

Henri David Dauman urodził się 5 kwietnia 1933 roku w Paryżu. Jego rodzice byli żydowskimi imigrantami z Polski. Jego ojciec Izajasz, znany jako Karol, był kapelusznikiem. Jego matka, Chana (Blumenfeld) Dauman, nazywała się Annette, była krawcową.

W maju 1941 roku, prawie rok po wkroczeniu Francji do Niemiec, jego ojciec został wezwany i aresztowany przez reżim Vichy, a później zginął w obozie zagłady w Auschwitz. Kiedy w lipcu 1942 roku francuska policja próbowała włamać się do ich mieszkania, Henri wraz z matką uciekli do mieszkania ciotki Anny. Później uciekli na zachodnie przedmieścia Paryża. W Limay Henri został umieszczony w domu znajomego rodziny, a jego matka znalazła schronienie niedaleko w Mantes-la-Jolie.

Limay i Mantes-la-Jolie stały się częstymi celami niemieckich nalotów; W pewnym momencie kot trzymany przez Henriego został trafiony, ale nie odniósł żadnych obrażeń. Wkrótce on i jego matka uciekli na farmę w Normandii.

Po wyzwoleniu Paryża w 1944 r. wrócili do swojego mieszkania, ale ich wspólny czas był krótkotrwały. Jego matka zmarła w 1946 roku po połknięciu wodorowęglanu skażonego trucizną, co było jedną z ośmiu ofiar pozbawionego skrupułów farmaceuty. Kiedy krewni odmówili przyjęcia go do domu, Henri przeprowadził się do pierwszego z dwóch sierocińców, które stały się jego domem. Jako nastoletni sierota mógł swobodnie pracować jako praktykant w studiu fotograficznym, a następnie jako asystent fotografa mody i fotograf rozrywki dla Radia Luxembourg i agencji.

Pod koniec 1950 roku na zaproszenie wujka wyemigrował do Nowego Jorku (choć przez całe życie zachował obywatelstwo francuskie).

W Nowym Jorku brał lekcje angielskiego, pakował bieliznę damską na linii montażowej i pracował jako chłopiec biurowy w Belgijsko-Amerykańskiej Izbie Handlowej. W 1954 roku zaczął fotografować francuskich polityków, artystów i gwiazdy filmowe dla France-Amérique, nowojorskiej gazety (obecnie magazynu).

Pan Dauman poznał swoją przyszłą pierwszą żonę, Denise Le Goff, podczas wydarzenia rozgrywanego między Francją a Ameryką. Zmarła w 1985 roku. Oprócz wnuczki, pani Jones, pozostawił po sobie drugą żonę, Odianę (Somar) Dauman; córka i syn z pierwszego małżeństwa, Brigitte Dauman-Suerez i Philippe Dauman, były prezes i dyrektor generalny Viacom; pasierb Denis Somar; pięcioro dodatkowych wnuków; i dwójkę prawnuków.

Pierwszym zleceniem pana Daumana dla Life był ślub aktorki Jean Seberg z François Moreuilem w 1958 r. w jej rodzinnym mieście Marshalltown w stanie Iowa. Jego zdjęcia zajmowały trzy strony.

W 1964 roku ponownie dla Life sfotografował wystawę w galerii pop-artu na Manhattanie. „Amerykański supermarket” w którym uchwycił Andy’ego Warhola stojącego pomiędzy pomalowanymi przez Warhola pudłami wysyłkowymi a stosem puszek z zupą Campbella, takich jak te 32, które słynnie namalował dwa lata wcześniej.

W 1996 roku pan Dauman i Time Inc. pozwali majątek Warhola do sądu federalnego w Nowym Jorku za naruszenie praw autorskich spowodowane wykorzystaniem przez Warhola fotografii Dauman przedstawiającej pani Kennedy na pogrzebie jej męża do wydrukowanych sitodrukiem dzieł, w tym „Sixteen Jackies”. (1964). ).

Sprawa pana Daumana została rozstrzygnięta poza sądem.

Kiedy Vanity Fair świętowało jego pracę W 2014 r. Dauman został poproszony o skomentowanie niektórych swoich zdjęć, w tym zdjęcia z 1970 r. Portret reżysera Federico Felliniegoktóry wygląda na zakłopotanego, z palcami rozłożonymi na czole.

„Chciałem, żeby poruszył się w określonym kierunku” – powiedział pan Dauman, „więc położyłem mu palec wskazujący na nosie i lekko go poruszyłem”. I taka jest jego reakcja!”