Geopolityka i strategia napędzają stosunki między Grecją a Stanami Zjednoczonymi

Na początku zeszłego roku zamknąłem artykuł zatytułowany „Grecja i Rosja: Powrót do„ Doktryny Trumana? Podobnie jak w przypadku Wielkiej Brytanii u szczytu świetności, dzisiejsze stosunki Grecji z Rosją opierają się na tym, że Stany Zjednoczone trzymają Rosję w szachu we wschodniej części Morza Śródziemnego, a tym samym utrzymują pozytywne i bliskie więzi z Grecją, naturalnym sojusznikiem Rosji w XIX wieku. Przywrócenie równowagi w ogóle wymagałoby greckiego męża stanu kalibru Kapodistriasa, de Gaulle’a czy Putina. Nie wystarczą wspólne więzi religijne i historyczne.”

Zgodnie z powyższym oraz w świetle ostatnich wydarzeń, wygląda na to, że Grecja zamierza stać się totalnie antyrosyjską cheerleaderką NATO we wschodniej części Morza Śródziemnego. Doktryna Trumana i proamerykańska polityka zagraniczna greckiej junty (1967-1974) powróciły teraz z nawiązką. Ta polityka ukrywa zarówno atawistyczny strach Grecji przed turecką agresją, jak i automatyczną tendencję jej rządzących rodzin do zwracania się po 1945 roku do USA o ochronę, zgodnie z doktryną Trumana „trzymania komunistów z dala”. Dziś jednak wydaje się, że komuniści przekształcili się w niekomunistyczną Rosję Putina, z neotrumanizmem na porządku dziennym.

Grecja ma oczywiście pełne prawo martwić się o Turcję, ponieważ w 1964 roku prawie wszyscy obywatele greccy zostali wydaleni z Turcji; co najmniej trzy wojny w pobliżu; Turcja najechała Cypr w 1974 roku; ciągła okupacja ponad jednej trzeciej wyspy; kryzys w Imii; Deklaracja Turcji o aktywizacji Grecji rozszerzenia granic morskich do dwunastu mil morskich a szpieg jest jasny; niedawne ataki morskie na prawa do odwiertów ropy naftowej wokół Cypru; i zagrożenia nad zachodnią Tracją.

Ale ci, którzy zapominają lub świadomie ignorują historię, mogą popełnić błąd, zwłaszcza ci, jak obecny grecki minister obrony Nikos Panagiotopoulos, który wydaje się zapomniał o swojej historii i powtarza błędy junty, pragnąc zadowolić wujka Sama: wziął udział w 15. dorocznej Bałtyckiej Konferencji Obronnej na temat nowej koncepcji strategicznej NATO. Oto kilka fragmentów tego, co powiedział: „Rosja, jako stały członek Rady Bezpieczeństwa ONZ i jako jedno z wielkich mocarstw jądrowych, pozostanie głównym graczem, który może spowodować poważne komplikacje. […] Musimy efektywnie wykorzystywać nasze zasoby, aby zapewnić wiarygodną, ​​wyważoną, proporcjonalną i trwałą odpowiedź na rosyjską agresję, więc musimy dalej wzmacniać naszą odstraszającą i defensywną postawę poprzez pełne wdrożenie wszystkich odpowiednich doktryn. „ekspansywne działania wojskowe” oraz konieczność poprawy skuteczności zintegrowanego systemu obrony powietrznej i obrony przeciwrakietowej NATO, który odegra kluczową rolę w nowym centrum doskonałości w zakresie zintegrowanej obrony powietrznej i obrony przeciwrakietowej na Krecie. Można go było pomylić z rusofobicznym Borisem Johnsonem lub polskim generałem jongoistycznym.

Czy Panagiotopoulos i jego doradcy właściwie rozumieją politykę amerykańską, czy też istnieje ryzyko, że nadal będą wierzyć, jak w przypadku junty, że USA uniemożliwią Turcji podbicie greckiej wyspy lub pozyskanie większej liczby sił zbrojnych na Cyprze? ? tylko dlatego, że Grecja staje się dla USA ważną antyrosyjską bazą? Tak jak grecka junta została przekonana przez Kissingera i CIA w 1974 roku, by wierzyła, że ​​Turcja nie dokona inwazji na Cypr, różni urzędnicy amerykańscy, zarówno potajemnie, jak i jawnie, mogliby przekonać pronatowską sekcję greckiego establishmentu, że Turcja nie ma na myśli tego mówi o Grecji.

Ten cytat brytyjskiego dyplomaty z 1975 r., po tureckiej okupacji ponad dwóch trzecich Cypru w 1974 r., jest nadal aktualny i rzeczywiście bardzo wymowny: „Wydaje się, że Turcy doszli do wniosku, że amerykańska presja w żaden sposób nie byłaby obsługiwane „silniejsze [e.g. military action]; Był to niewątpliwie czynnik w ich taktyce na drugiej konferencji genewskiej. Z pewnością dr. Kissinger o utrzymaniu tureckiej życzliwości jako bastionu między Związkiem Radzieckim a państwami arabskimi oraz o dalszym korzystaniu z baz USA w Turcji”.[1]

Zawsze było tak, że USA nie pozwalały na wojnę totalną między „sojusznikami” NATO – Grecją i Turcją z obawy przed osłabieniem NATO. Kiedy USA pozwoliły Turcji na inwazję i okupację ponad jednej trzeciej Cypru, zrobiły to pod ścisłym warunkiem, że Grecja nie będzie mogła bronić Cypru, jak się okazało. Gdyby Turcja zajęła małą grecką wyspę, USA nie pozwoliłyby Grecji zaatakować sił tureckich w celu jej odzyskania.

Nawet grecka Rada do Spraw Zagranicznych (która ma doradzać Ministerstwu Spraw Zagranicznych) wydaje naiwne i selektywnie udokumentowane dokumenty, aby stworzyć wrażenie, że Grecja może zaufać Stanom Zjednoczonym w jej obronie i że Zachód jest zbawicielem Grecji. Na przykład jeden rzekomo akademicki artykuł stwierdza: „Jeżeli ocenisz sojusz Grecji z Zachodem podczas zimnej wojny, zobaczysz, że związek ten jest głęboko zakorzeniony. Współczesna Grecja zawdzięcza swoje pojawienie się w dużej mierze Europejczykom Zachodnim, którzy poparli grecką rewolucję w 1821 r. ”[2]

Autorzy artykułu zdają się nie zdawać sobie sprawy, że Grecja nie osiągnęłaby niepodległości bez Rosji. Wielka Brytania została zmuszona do trzymania palca w grze, po tym, jak Rosja skorzystała ze swoich praw wynikających z Protokołu Anglo-Rosyjskiego z IV, okazało się to niemożliwe, oba mocarstwa mogły interweniować wspólnie lub osobno. Rosja interweniowała i Wielka Brytania została zmuszona do przyjęcia podejścia „jeśli nie możesz ich pokonać, dołącz do nich”.

Gazeta zagłębia się również głęboko w Cypr i nawet nie docenia roli Wielkiej Brytanii w podzieleniu obu społeczności, we wspieraniu Turcji w jej propagandzie oraz w potajemnym i nielegalnym zaangażowaniu Turcji w konferencję, która powinna zakończyć się niepowodzeniem, tak jak to się stało. 1955. W podobny sposób gazeta stara się oczyścić USA z zarzutów: „Tak więc inwazja na Cypr została zajęta przez urzędników niskiego szczebla Departamentu Stanu, którzy nie mogli ryzykować podjęcia ważnych decyzji w celu złagodzenia kryzysu. Rzeczywiście, można argumentować, że skandal Watergate, wraz z wojną arabsko-izraelską (1973) i końcowymi etapami wojny w Wietnamie (1955-1975), odwróciły uwagę Waszyngtonu od Cypru.”

Gdyby autorzy nie byli tak wybredni, jeśli chodzi o swoją bibliografię, z pewnością wiedzieliby, że Henry Kissinger był na fali i wyraźnie opóźniał wydarzenia, aby dać Turcji przestrzeń potrzebną do zajęcia ponad dwóch trzecich wyspy.[3]

Dlaczego rząd grecki jest tak naiwny? Czy po prostu poważnie wierzy, że Ameryka uchroni ją przed – starannie zaplanowanymi – tureckimi ekscesami? Czy uważa, że ​​Rosja po prostu pozostanie na nogach, podczas gdy Ameryka użyje Grecji jako narzędzia militarnego dla swojej antyrosyjskiej polityki? Cokolwiek się wydarzy – na tym, co jest obecnie szczególnie niestabilnym wschodnim regionem Morza Śródziemnego – Rosja z pewnością nie kiwnie palcem, jeśli Turcja zdobędzie grecką wyspę, zatopi grecki statek lub zestrzeli myśliwiec odrzutowy. Jeśli chodzi o Cypr, polityka Rosji polega jedynie na zapewnieniu, że Cypr nie zostanie członkiem NATO.

Grecja ignoruje historię na własne ryzyko.

Od naszego partnera RIAC

[1] Zobacz FCO Secret and Eclipse Paper „British Policy on Cyprus: lipiec – wrzesień 1974”, 14 stycznia 1976, BNA-FCO 9/2379, akta WSC 020/548/1. „Eclipse” oznacza „nie pokazuj Amerykanom”.

[2] Gilbert, profesor Mark i Marcantonatos, Leonidas, „Znaczenie dostosowania Grecji do Zachodu podczas zimnej wojny”, Johns Hopkins – Szkoła Zaawansowanych Studiów Międzynarodowych, Grecka Rada do Spraw Zagranicznych, 2015.

[3] Zob. Mallinson, William, Kissinger and the Invasion of Cyprus: Diplomacy in the Eastern Mediterranean, Cambridge Scholars Publishing, Newcastle upon Tyne, 2016 i 2017.

Związane z