„Finałowy specjalista” Di Maria robi różnicę dla Argentyny

Tym razem jednak Argentyna potrzebowała swojego „ostatniego specjalisty” – po strzeleniu zwycięskiego gola w finale Copa America 2021 i Finalissima 2022 – i przyspieszył. Di Maria wygrał rzut karny za pierwszego gola i strzelił drugiego gola, dając Argentynie prowadzenie 2: 0 w finale.

Współczesna piłka nożna i jej europejska interpretacja, która stała się przyjętym scenariuszem taktycznym, przekształciła rolę tradycyjnego skrzydłowego. Często oczekuje się od szerokich graczy, że będą grać tak ciasno do przodu w kanałach wewnętrznych, jak boczni obrońcy nachodzą na siebie przed nimi. Występ Di Marii przeciwko Francji był dowodem na to, że tradycyjna rola wciąż może wyrządzić wiele szkód.

Skrzydłowy Juventusu pozostawał na uboczu, często na kilku akrach, walcząc z zawodnikami jeden na jednego i przeskakując od dostawy do dostawy w tradycyjnej roli lewonożnego po lewej stronie. W ten sposób stworzył kluczowe momenty pomysłowości.

Historie tylko dla subskrybentów

premia

premia

premia

premia

Pierwszym był moment indywidualnej inspiracji. Umieszczanie piłki w przestrzeni i opuszczanie jej lewą stroną, izolowanie Ousmane’a Dembele i granie nią jak na skrzypcach – uderzanie z łatwością, a następnie odwracanie się do niej plecami, zanim wykona naiwny faul, aby wygrać rzut karny. Drugi był momentem klinicznego zamknięcia pod koniec sensacyjnego kolektywnego ruchu.

Dwudotykowe przerzucenie Lionela Messiego do biegu Juliana Alvareza, zagrane najpierw przez niego, a następnie przez Alexisa Mac Allistera, trafiło prosto w jego lewą stopę, gdy wrócił bokiem do domu i podwoił prowadzenie. Podczas uroczystości zaczęły płynąć łzy.

Narracja o jego drużynie narodowej zawsze była dostosowana do ogromnej postaci Messiego, ale łatwo zapomnieć o kluczowej roli, jaką Di Maria odegrał w niedawnej dominacji Argentyny w turniejowej piłce nożnej – dotarciu do pięciu finałów w ciągu ośmiu lat. Di Maria ogłosił, że mundial 2022 będzie jego ostatnim z Argentyną. Że nadszedł czas, aby młodsze pokolenie przejęło władzę. Można śmiało powiedzieć, że pożegnał się w wielkim stylu.

Opanowanie lewej flanki

Jedynym meczem, który Di Maria i Julian Alvarez rozpoczęli razem, było starcie fazy grupowej z Polską, w którym Di Maria grał na prawej stronie, a Alvarez na lewej w pierwszej trójce, co pozwoliło zespołowi zamknąć przeciążenie obu skrzydeł.

Kiedy ogłoszono wyjściową jedenastkę, trener Lionel Scaloni najwyraźniej zdecydował się na podobny skład, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że konserwatywne podejście Francji jest podobne do polskiego. Scaloni miał inne plany, zamiast tego zdecydował się na formację 4-4-2, aby odciągnąć czteroosobowego pomocnika Francji od piłki.

Ten plan gry był skuteczny z dwóch głównych powodów. Po pierwsze, pozwoliło to walecznemu Rodrigo De Paulowi, zwykle raczej środkowemu niż skrzydłowemu pomocnikowi, podwoić się obok prawego obrońcy Nahuela Moliny, dzięki czemu Kylian Mbappe był spokojny przez większość meczu.

Drugim było umożliwienie Di Marii obecności na lewym skrzydle i przy każdej nadarzającej się okazji przerzucania gry na niego ze środka pola. Przy szybkich biegach Alvareza po linii obrony, francuski obrońca Jules Kounde musiał ciągle się mocno poruszać, co oznaczało miejsce dla Di Marii, a nawet jeśli ktoś go osłonił, był to defensywnie słabszy skrzydłowy Dembele. Di Maria zdominował lewą flankę tak skutecznie, że Didier Deschamps wyeliminował Randala Kolo Muaniego Dembele przed przerwą.

Ta subtelna zmiana taktyczna była reprezentatywna dla podejścia Scaloniego podczas Mistrzostw Świata, w których przenikliwie analizował problematyczne obszary przeciwnika i dostosowywał swój zespół do atakowania tych obszarów. Być może słusznie, finał wygrał dzięki podobnej zmianie.