Europa czeka na zgodę Bidena na kolejnego szefa NATO – POLITICO

Europa czeka na biały dym z Waszyngtonu.

Sekretarz generalny NATO Jens Stoltenberg ma we wtorek odwiedzić Biały Dom w ramach podróży, która może zadecydować, czy pozostanie u steru zachodniego sojuszu wojskowego, czy też USA poprą nowego kandydata.

Od miesięcy Europa toczy niekończącą się grę towarzyską o to, kto może zastąpić Stoltenberga, który ma opuścić swoją i tak już przedłużoną kadencję we wrześniu, po prawie dekadzie u steru.

Kandydaci wzrastali, spadali i ponownie wzrastali, podczas gdy niektórzy preferowani kandydaci powtarzali, że nie są zainteresowani. Dyplomaci w kwaterze głównej NATO w Brukseli przedstawią jedną teorię, by w następnym zdaniu zaproponować inną.

Tymczasem Stany Zjednoczone wyraźnie milczą w tej sprawie, sugerując jedynie, że prezydent Joe Biden nie zobowiązał się do kandydata i hojnie chwaląc pracę Stoltenberga. Ale Biden nie może wiecznie pozostawać bezczynny. Podczas gdy szef NATO jest technicznie wybierany w drodze konsensusu, zgoda Białego Domu ma ogromne znaczenie.

Opóźnienia pozostawiły NATO w zawieszeniu: podczas gdy niektórzy członkowie twierdzą, że nadszedł czas na lifting, misja NATO – tradycyjnie zarezerwowana dla Europejczyka – stała się niezwykle delikatna. Niewielu jest europejskich dyrektorów wyższego szczebla, którzy są zarówno dostępni, jak i zdolni pozyskać poparcie wszystkich 31 członków Sojuszu na wysokie stanowisko.

W rezultacie wszystkie oczy skierowane są na Waszyngton, a czas ucieka do lipcowego dorocznego szczytu NATO – swego rodzaju ostatecznego terminu, w którym sojusz musi podjąć decyzję w sprawie swojego kolejnego (lub odnowionego) przywódcy.

„Nie byłbym w 100% pewien, że lista jest zamknięta” – powiedział wysoki rangą dyplomata z Europy Środkowej, któremu, podobnie jak innym, udzielono anonimowości, aby mówić o dynamice sojuszu. „Może istnieć inicjatywa przedłużenia w ostatniej chwili” – dodał dyplomata.

konkurencja cieni

Dyplomaci są podzieleni co do tego, co wydarzy się w konkursie przywództwa NATO.

Podczas gdy wielu kandydatów wciąż upiera się, że nie kandydują – a Stoltenberg wielokrotnie powtarzał, że planuje wrócić do Norwegii, gdzie był premierem – wydaje się, że wszystkie opcje pozostają na stole.

Dwaj potencjalni kandydaci najczęściej wymieniani w ostatnich dniach w kręgach dyplomatycznych to duńska premier Mette Frederiksen i brytyjski sekretarz obrony Ben Wallace.

Frederiksen spotkała się z Biden w zeszłym tygodniu w Białym Domu, podsycając spekulacje na temat jej przyszłości. Jako przywódczyni z kraju Unii Europejskiej, który mocno wspiera Ukrainę, ale nie jest zagorzałym jastrzębiem, duńska przywódczyni spełnia wiele wymagań niektórych z najbardziej wpływowych członków koalicji.

Powiedziała jednak, rozmawiając z dziennikarzami w Waszyngtonie nalegał„Nie jestem kandydatem do innej pracy niż ta, którą mam teraz, i to się nie zmieniło od czasu, gdy poznałem prezydenta USA”.

W kręgach NATO narracja jest jednak inna. Czterech europejskich dyplomatów powiedziało, że nazwisko Frederiksena wciąż krąży jako poważny kandydat na to stanowisko.

Jednak przed Frederiksenem stoją wyzwania: Dania zajmowała najwyższe stanowisko w NATO mniej niż dziesięć lat temu. I nie wszyscy są całkowicie entuzjastycznie nastawieni.

„Być może Turcy chcą zablokować duńskiego kandydata” – powiedział wysoki rangą dyplomata z Europy Środkowej. „Istnieje również pewien dystans do tego pomysłu gdzie indziej na Wschodzie i na Południu (nie do Frederiksena osobiście), a niektóre z tych krajów mogłyby nawet przyłączyć się do ewentualnej blokady”.

Indyk zwany Duński wysłannik w Ankarze na początku tego roku po tym, jak skrajnie prawicowa grupa spaliła Koran i turecką flagę w Kopenhadze. Mówiąc szerzej, rząd turecki ma problemy z wieloma krajami północnej Europy i nadal blokuje kandydaturę Szwecji do NATO.

Jednak zapytany o możliwy sprzeciw wobec duńskiej przywódczyni z Ankary, turecki urzędnik powiedział: „To plotka, kropka. Nigdy nie pytano nas o jej kandydaturę!”

Z kolei Brytyjczyk Wallace otwarcie wyraził zainteresowanie zadaniem w NATO.

Ale czeka go trudna walka. Wielu sojuszników wolałoby widzieć w tej roli byłego premiera. A niektóre stolice UE zasygnalizowały, że odrzucą kandydata spoza UE.

Zapytany w zeszłym tygodniu, czy nadszedł czas na brytyjskiego sekretarza generalnego, Biden był ostrożny.

„Być może. To się dopiero okaże” – powiedział prezydent. „Aby to zrobić, musimy osiągnąć konsensus w ramach NATO. Mamy kandydata, który jest bardzo wykwalifikowaną osobą. prowadzimy wiele dyskusji, nie między nami, ale w ramach NATO, aby ustalić, jaki będzie wynik”.

Szereg innych nazwisk – w tym estońska premier Kaja Kallas i hiszpański przywódca Pedro Sánchez – wciąż jest wymienianych sporadycznie, choć rzadziej. Ze swojej strony Sánchez może wkrótce szukać nowej pracy, ponieważ w lipcu czekają go trudne wybory.

Część dyplomatów nie jest entuzjastycznie nastawiona do żadnej z wiodących opcji.

„Nie czuję tego” – powiedział wysoki rangą dyplomata NATO, który również przemawiał anonimowo, aby omówić wewnętrzne obrady. Dyplomata przekonywał, że „najbardziej prawdopodobnym” scenariuszem jest kolejne krótkie przedłużenie Stoltenberga i konieczność późniejszej „aktualizacji” listy kandydatów.

Wysoki rangą dyplomata z Europy Środkowej argumentował, że „rdzeń UE” – niektóre z najbardziej wpływowych stolic bloku – może poprzeć przedłużenie, które zsynchronizowałoby rozmowy szefów NATO ze zbliżającą się zmianą przywództwa UE po wyborach do Parlamentu Europejskiego w czerwcu 2024 r. Połączenie tych dwóch może otworzyć drzwi do bardziej politycznego handlu końmi.

Ale zapytany o swoją przyszłość w zeszłym miesiącu, Stoltenberg powiedział: „Wyjaśniłem, że nie mam innych planów niż odejście tej jesieni. Będę prawie dwa razy dłużej niż pierwotnie planowano”.

Inni upierali się, że pozostają optymistami co do nazwisk na stole.

Zarówno Frederiksen, jak i Wallace, jak powiedział wysoki rangą dyplomata z Europy Północnej, „wydają się dobrze wykwalifikowani”.

Wysoki rangą dyplomata z Europy Wschodniej postawił wkrótce na nowego szefa NATO.

„Myślę”, powiedział dyplomata, „jesteśmy bliżej oderwania się niż rozszerzenia”.

Eli Stokols przyczynił się do relacji.