Recenzja filmu na Dzień Matki (2023, Dzień Matki): Uderzająca różnica między filmami akcji wyprodukowanymi w USA dla Netflix a importowanymi filmami, które Netflix włącza do swojego arsenału, pokazuje dychotomię w wizji reżyserów gatunku akcji. Dla każdego „Szary człowiekjest „furie”, „Zabójczy Boksoon’ lub „Noc nadchodzi dla nas”.
Jeśli spojrzymy na „Szarego człowieka” jako na wzór obserwacji, jest niesamowicie jasne, że jest to fabrycznie wykonane, obciążone CGI monstrum z ledwo rozpoznawalnymi odrębnymi cechami, które jest zbyt zajęte, aby naśladować lub dostosowywać się do obecnego, aby pasowało do wrażliwości hitów kinowych i być także filmem, który zadowoli wszystkie zakątki widowni Netflix.
Kluczową cechą, której brakuje tym filmom, jest rzeczywisty wysiłek, który idzie w kierunku podstaw gatunku akcji: scenografia akcji, które są dobrze choreografowane i zawierają przydatne akrobacje, z montażem tak dobrze wykonanym przy użyciu dynamicznej pracy kamery, że widzowie mogą zobaczyć trajektorię ciosów, kopnięć czy szalonych ruchów bohatera, zamiast korzystać z grafiki komputerowej i słabo oświetlonych efektów wizualnych, aby ukryć źle skonstruowane sekwencje akcji.
Z drugiej strony importerzy w serwisie Netflix znają gatunek, w którym się znajdują. Jej ambicjami nie są podniebne ani skoncentrowane na przebojach nirwany na dużym ekranie, ale mniejsze, bardziej brutalne ekstrawagancje z brutalną akcją ze zdrową dawką specyfiki środowiska i emocjonalnego łuku.
Nie oznacza to, że Dzień Matki to świetny film i jeden z najlepszych w tym gatunku, ale gatunek ten ma pewną kampowość, której brakuje tym filmom akcji Netflix, i szczerze mówiąc, jeśli Netflix zamierza je zastąpić, może to być odpowiednie dla wypożyczalnie wideo oferują niektóre z tych standardowych planów akcji VOD, w których skuteczność i brutalność scen akcji są na równi.
Historia kręci się wokół Niny, byłej agentki NATO, obecnie mieszkającej samotnie w zaniedbanym mieszkaniu w Polsce. Jej syn Naks mieszka z przybranymi rodzicami, a jednym z planów Niny jest pilnowanie domu syna i opiekowanie się nim. Nie wolno jej ujawnić swojej prawdziwej tożsamości ani dowiedzieć się, w jaki sposób jego prawdziwy ojciec zginął w bitwie.
Wszystko to zmienia się, gdy Naks zostaje porwany przez trójkę wyróżniających się zbirów pracujących dla rosyjskiego dyplomaty, którego celem jest porwanie i zdestabilizowanie Polski. Niezdarny, skorumpowany przyjaciel Niny, policjant, Igor, prowadzi ją do jednego z Gonów, a stamtąd Nina nawiązuje kontakty, uderza głową i dowiaduje się, gdzie jest jej syn. Następuje kampowa i krwawa rzeź.
Problemem tego filmu nie jest fabuła filmu. To realizacja tej fabuły przy minimalnym wysiłku, która nie może sprostać ambicjom fabuły. Biorąc pod uwagę estetykę filmu, można by pomyśleć, że wpadnie on w formę Johna Wicka z neonowego filmu akcji noir, ale paleta kolorów żółci z chorowitymi zieleniami bardziej przypomina dziwaka, a te porywające sceny walki nie nie zniechęcaj się tymi opiniami.
Ale wrażliwość noir jest również obecna w artykule, jeśli idee scenariusza dotyczące spisku politycznego wykorzystującego napięte stosunki między Rosją a Polską służą jako wskazówka. Ostatecznie jednak ten zwrot akcji wydaje się niepotrzebny i odwraca uwagę od głównego wątku fabularnego opowieści.
Agnieszka Grochowska jest gwiazdą serialu jako Nina. Jej grymas i zmarszczki na skórze uzupełniają śmiertelnie poważną naturę jej bohaterki, ukrywając emocjonalne blizny i cień głębszej i bardziej brutalnej historii. Ale właśnie w tych stałych fragmentach akcji Grochowska naprawdę błyszczy.
Sceny akcji nie są tak wyraźnie wycięte ani w pełni renderowane w długich ujęciach, ale widzimy wykorzystanie dynamicznej pracy kamery, gdy śledzimy Ninę, która uderza pięściami, kopie, atakuje zbirów jajami w oczach i przecina sobie nogi tasakiem . I jakby dla przeciwdziałania szaleństwu, złoczyńcy stają się coraz bardziej przesadzeni, ponieważ jedną z ulubionych broni bandytów są bliźniacze paralizatory, których używa do atakowania Niny, a Nina udaje się go ograć, udając, że została trafiona przez jeden z tych paralizatorów tylko po to, by następnie chwycić druty z tego paralizatora i dźgnąć go w kolano, obezwładniając go, podczas gdy on używa drutów, by go udusić i zabić.
Nie ma wiele z finezji jednego Johna Wicka, i nie ma też dziwactwa Neveldine’a i Taylora, które charakteryzowało duologię Crank, kierowaną przez Jasona Stathama, ale inspiracja jest bardzo oczywista. A Grochowska jest bardzo zaangażowana w tę rolę, sama wykonała większość akcji i przeszła od siebie do swojego kaskadera tak doskonale, że czasami jest to mylące. To dodaje dodatkowej wagi i siły emocjonalnej tym scenom akcji, gdy widzimy, jak jest zmęczona, zraniona i zraniona, a jej ciało powoli się pogarsza w wyniku zadawanej jej przemocy.
Są elementy fabuły tak przewidywalne, że niemal udaje im się zniszczyć zdolności głównego bohatera, bo ostateczna zdrada pochodzi z najbardziej oczywistych źródeł. Niektóre sceny zostały wprowadzone tylko po to, by dopełnić zakończenie, ale szczere aktorstwo Grochowskiej udaje się wydobyć podstawową dynamikę jej i jej syna, aw „Dniu Matki” stanowi uzasadnienie, dlaczego trop złej matki prawie zawsze działa, gdy jest odpowiedni miara zwraca uwagę.
Na końcu jest przedsmak kontynuacji, wraz z wprowadzeniem kolejnej „matki” do miksu i chociaż jest to intrygujące, historia w kontynuacji musi zostać jeszcze bardziej usprawniona i bardziej skupić się na tandetnych elementach historii „Matki” Focus Day”, aby wyróżnić się w gatunku akcji.
Związane z Dniem Matki (2023): 10 świetnych filmów akcji, takich jak seria John Wick
Linki na Dzień Matki (2023): IMDB, Zgniłe pomidory,
Dzień Matki (2023) Obsada: Arkadiusz Brykalski, Jowita Budnik, Dariusz Chojnacki
Gdzie oglądać Dzień Matki?
