Dowód na to, że inwazja Putina na Ukrainę przyniosła spektakularny odwrotny skutek

Prezydent Rosji Władimir Putin nie będzie z tego zadowolony Finlandia zostaje 31. członkiem NATO. Data jest znacząca – 4 kwietnia – rocznica podpisania traktatu NATO 74 lata temu.

Ale Putin od dawna ponosi winę za tę najbardziej znaczącą ekspansję zachodniego sojuszu.

Przed inwazją Putina Ukraina W zeszłym roku prawie 30 procent Finów chciało, aby ich kraj wstąpił do NATO. Finlandia była w dużej mierze zadowolona z gęstej sieci partnerstw w dziedzinie bezpieczeństwa, którą rozwinęła od zakończenia zimnej wojny: ścisła współpraca z NATO, udział we wspólnej polityce bezpieczeństwa i obrony UE oraz integracja wojskowa z sąsiadem Szwecją i innymi krajami nordyckimi Partner .

Ale z dnia na dzień poparcie społeczne dla członkostwa w NATO wzrosło do około 80 procent i od tamtej pory utrzymuje się na tym poziomie. W wyborach w Finlandii, które odbyły się w ubiegły weekend, członkostwo w NATO nie było problemem, pomimo szerokiego spektrum partii biorących w nich udział. Co się zmieniło? Zasadniczo dwie rzeczy.

Po pierwsze, od rozpadu Związku Radzieckiego w 1991 r. fińska polityka bezpieczeństwa opiera się na założeniu, że Rosja zaakceptuje granice i nowy system państwowy, który wyłonił się z tego rozpadu. Ale wraz z aneksją Krymu w 2014 roku i próbami aneksji kolejnych obszarów terytorium Ukrainy, Putin jasno dał do zrozumienia, że ​​wszelkie granice, które kiedyś były częścią systemu carskiego lub sowieckiego, są otwarte na rewizję. To głęboko zaniepokoiło Finów, którzy wierzyli, że mają przewidywalne, choć delikatne stosunki z Moskwą.

Po drugie, inwazja Putina na Gruzję w 2008 r., a także wsparcie dla separatystów we wschodniej Ukrainie w 2014 r. oraz obecna wojna pokazały Finom, że bliskie partnerstwo z NATO nie zapewnia natychmiastowej odpowiedzi NATO ani ochrony. Tylko pełne członkostwo i zaangażowanie w obronę zbiorową zgodnie z artykułem 5 traktatu NATO może to zapewnić. UE ma klauzulę solidarności i intensyfikuje współpracę w kwestiach obronnych. Ale tylko NATO ma wysunięte do przodu wojska, struktury dowodzenia i plany wzmocnienia, aby faktycznie wdrożyć kolektywną obronę. Ponieważ Finlandia nagle musiała ulepszyć swoją obronę, NATO było jedyną wiarygodną opcją.

Historia toczy się dalej

Członkostwo Finlandii w NATO przyniesie korzyści obu stronom. NATO zyskuje zdolnego aktora wojskowego z siedmioma brygadami pancernymi, jedną z najlepszych sił rezerwowych Sojuszu i nowoczesnym uzbrojeniem, w tym artylerią, czołgami Leopard 2A6 i wkrótce amerykańskimi myśliwcami F35. Graniczący z Rosją Finowie nigdy nie przestali poważnie traktować kolektywnej obrony, nawet gdy reszta Europy czerpała korzyści z pokoju po zakończeniu zimnej wojny.

Oczywiście nagłe podwojenie granic NATO z Rosją, gdy Finlandia obejmie miejsce w Radzie Północnoatlantyckiej, nałoży na NATO znaczne dodatkowe obciążenie w zakresie bezpieczeństwa. Ale Putin wie, że nawet jeśli zagroził nieokreślonym odwetem przeciwko Helsinkom, sprowadzenie tysięcy żołnierzy z Ukrainy do fińskiej granicy w celu pokonania Kijowa mu nie pomoże. Ponadto Finlandia obecnie nie aspiruje do rozmieszczenia na swoim terytorium dużych sił NATO, co skłoniłoby Putina do działania.

Wejście Finlandii do NATO będzie słodko-gorzkim wydarzeniem zarówno dla NATO, jak i dla Helsinek, które miały nadzieję, że Szwecja przystąpi w tym samym czasie. Turcja i Węgry wciąż zwlekają z parlamentarną ratyfikacją członkostwa Szwecji.

Jednak członkostwo Finlandii prawdopodobnie będzie miało bardziej bezpośrednie znaczenie strategiczne dla NATO, dając sojusznikom lepszy dostęp do Morza Bałtyckiego i możliwość wzmocnienia państw bałtyckich i Polski. Turcja również podejmie działania przeciwko Szwecji po wyborach w Turcji 14 maja, dając Sztokholmowi nadzieję na przystąpienie do NATO na kolejnym szczycie w Wilnie w lipcu. Przynajmniej na razie Sztokholm będzie wygodnie wciśnięty między państwa członkowskie NATO.

Jamie Shea jest Associate Fellow w Międzynarodowym Programie Bezpieczeństwa w Chatham House. Jest byłym urzędnikiem NATO, a obecnie profesorem strategii i bezpieczeństwa na Uniwersytecie w Exeter