Dlaczego szybkie zwycięstwo gospodarcze nad Rosją wydaje się mało prawdopodobne Rosja

Przygotuj się na długą podróż. Taki był podtekst przesłania Borisa Johnsona do posłów, kiedy zobowiązał się do zaostrzenia sankcji wobec Rosji.

Ostrzeżenie, aby przygotować się do „długotrwałej walki” było zarówno na czasie, jak i na miejscu. Nie będzie szybkiego nokautu, ponieważ Władimir Putin miał czas na przygotowania i jest dobrze osadzony.

Na pierwszy rzut oka powinna to być nierówna walka. Rosja jest największym lądem na świecie, ale ma niższą roczną produkcję niż Włochy. Dochód na mieszkańca to około jedna czwarta tego w Wielkiej Brytanii.

Gospodarka Rosji przechodziła różne fazy od upadku Związku Radzieckiego na początku lat 90.: początkowe leczenie szokowe, które doprowadziło do głębokiej recesji, której kulminacją był kryzys finansowy w 1998 r.; silne odbicie w pierwszej dekadzie XXI wieku na dynamicznie rozwijającym się eksporcie ropy i gazu; a niedawny okres stagnacji jako brak dywersyfikacji gospodarki zebrał swoje żniwo.

Później rośnie w tempie 7% rocznie Średnio na dekadę przed globalnym krachem finansowym w 2008 r. rosyjska gospodarka rosła w tempie zaledwie około 2% rocznie w ciągu trzech lat poprzedzających pandemię.

W rezultacie gospodarka nie ewoluowała, przynajmniej częściowo, od czasów sowieckich. Rosja nadal jest bogata w zasoby naturalne i kapitał ludzki, ale rozwija się powoli i ma ograniczone powiązania z Zachodem.

dr Holger Schmieding, główny ekonomista banku inwestycyjnego Berenberg, powiedział, że Rosja jest głównym producentem potęgi wojskowej i energii, ale nie jest odpowiednim rynkiem dla większości krajów. Niemcy m.in. eksport o wiele bardziej do Polski niż do Rosji.

Ale ponieważ ci, którzy walczyli z Rosją w przeszłości, musieli sami sobie radzić, pozory mogą mylić, a istnieje wiele powodów, dla których szybkie zwycięstwo Zachodu wydaje się mało prawdopodobne.

Po pierwsze, od czasu inwazji na Krym w 2014 roku Putin aktywnie próbuje odgrodzić Rosję od Zachodu. Wraz z nałożeniem sankcji zakazano importu mięsa, owoców, warzyw i produktów mlecznych z Zachodu.

Po drugie, samowystarczalności towarzyszyła próba dywersyfikacji, z celowym skoncentrowaniem polityki na Chinach. Porozumienie z Pekinem – ponownie w 2014 roku – utorowało drogę do budowy Potęgi Syberii – gazociągu łączącego oba kraje, otwartego w 2019 roku.

Chiny są drugą co do wielkości gospodarką świata, a ich wysokie zapotrzebowanie na energię było jednym z czynników, które w zeszłym roku spowodowały wzrost światowych cen energii. Putin już zatwierdził Potęgę Syberii 2.

Po trzecie, Rosja wykorzystała pieniądze, które otrzymała z eksportu ropy i gazu, do zbudowania znacznej obrony finansowej. Moskwa posiada rezerwy walutowe o wartości około 500 miliardów dolarów (369 miliardów funtów) i ma niezwykle niski dług publiczny według międzynarodowych standardów. Podczas gdy pandemia spowodowała wzrost stosunku długu publicznego Wielkiej Brytanii do PKB powyżej 100%, w Rosji jest on poniżej 20%.

Ta finansowa siła ognia może osłabić jedną z broni, którą Zachód zamierza użyć w odpowiedzi na kryzys na Ukrainie: zakaz emisji lub handlu obligacjami rządowymi przez Rosję w Londynie i Nowym Jorku. Ilość obligacji, które Rosja ma do sprzedania, jest stosunkowo niewielka, aw zeszłym roku tylko 10% całości kupili nierezydenci.

Wreszcie Putin ma własną broń, której może kusić, by użyć jej w odwecie za zachodnie sankcje. Rosja dostarcza 40% unijnej ropy i węgla oraz 20% jej gazu. Jest największym na świecie eksporterem nawozów i palladu, ważnego składnika przemysłu samochodowego, potrzebnego do produkcji katalizatorów.

Niemiecki think tank Instytut Kiloński twierdzi, że wstrzymanie eksportu gazu obniżyłoby PKB Rosji o 3%, podczas gdy zatrzymanie eksportu ropy spowodowałoby spadek o 1,2%. Podczas gdy kraje zachodnie mogłyby zaopatrywać się w energię gdzie indziej, zmniejszenie podaży nieuchronnie doprowadziłoby do wzrostu cen ropy i gazu.

Nawet w najbardziej napiętych czasach zimnej wojny Związek Radziecki nadal dostarczał energię Zachodowi. Odcięcie dostaw ropy i gazu wiązałoby się z wysokimi kosztami, ale byłoby przykładem strategii stosowanej wcześniej w historii kraju: polityki spalonej ziemi.