Zbyt często rabin Abraham Joshua Heschel jest używany do usprawiedliwiania postawy, której nigdy nie przyjął: samozadowolenia.
Ilekroć jest rocznica praw obywatelskich lub tarcia w stosunkach białych Żydów z czarnymi, Heschel, czołowa gwiazda rabiniczna połowy wieku, jest miejscem, do którego cała społeczność żydowska przychodzi. Jego marsz przez Selmę z Martinem Lutherem Kingiem, gdzie rabin powiedział, że jego „nogi się modliły”, miał około tysiąca stóp i niósł znacznie więcej niż własne stopy. Można by pomyśleć, że poszedł za wszystkich Żydów w przeszłości i obecnie i był wystarczającym dowodem, że kościół znajduje się po właściwej stronie historii.
Ale jak powiedziała niedawno jego córka Susannah Heschel, profesor studiów żydowskich w Dartmouth College w Eli Black, na panelu powiększającym Forward, Heschel pojechał do Selmy sam. Pod wieloma względami nie był regułą, ale branding, który rzucił wyzwanie establishmentowi i jego prawowitemu miejscu Zadik. Teraz nowy film „Spiritual Audacity” dostępne do przesyłania strumieniowego a wyemitowany na antenie PBS w majowym Miesiącu Historii Żydów opisuje, jak zainteresowanie Heschela prorokami wpłynęło na teologię sprawiedliwości społecznej, która rzuciła wyzwanie Żydom i Ameryce jako całości, by położyli kres pladze rasizmu i grzęzawisku wojny w Wietnamie.
Film bierze swój tytuł z telegramu Heschela do prezydenta Johna F. Kennedy’ego i wzywa do działania w imieniu czarnych Amerykanów. Jest to typowy przykład metody Heschela, która opiera się na agresywnym wyzwaniu biblijnych proroków zarówno wobec królów, jak i Izraelitów. Cornel West nazywa Heschela „prawdziwym, jeśli chodzi o świadectwo prorocze”.
Niewiele jest do rozproszenia w filmie, który ma hagiograficzny blask, z żywym głosem barytonowym reżysera Martina Doblmeiera i niemal ciągłym strumieniem skrzypiec. Ale prorocza nić okazuje się przydatna w spakowaniu wątku życia Heschela w jedną krótką godzinę. Doblmeier, płodny reżyser telewizji publicznej, rozpoczyna oczywiste crescendo, spacer Heschela z królem przez most Edmunda Pettusa, po czym poznaje rodzinne pochodzenie rabina w Polsce i jego podróż jako uchodźcy do Stanów Zjednoczonych.
Ukształtowany przez chasydzką tradycję, tragedię i filozofię, że ludzie i Bóg są partnerami w naprawianiu świata, Heschel jest przedstawiany jako wyjątkowy w swojej wizji. Jest wzmianka o nim i delegacji innych rabinów przybywających do Alabamy tylko po to, aby miejscowi rabini kazali im wyjechać z miasta, aby nie utrudniać życia Żydom w Birmingham. Nie dowiadujemy się, kto jeszcze był w tej delegacji.
Ale z drugiej strony Heschel często był odstający. Był dziwnym mistykiem w Żydowskim Seminarium Teologicznym. Był pierwszym niechrześcijaninem, który przeszedł przez ulicę z WST i dołączył do wykładowcy w Union Theological Seminary. Miał głęboką przyjaźń z Dr. Król. Był widocznym rabinem, który swoim gęstym słowiańskim akcentem i bródką bródką wystąpił w telewizji, aby głosić, że „w wolnym społeczeństwie niektórzy są winni, ale wszyscy są odpowiedzialni”.
Dowiadujemy się, że Heschel był kluczową siłą w zjednoczeniu chrześcijan i Żydów oraz człowiekiem, który zwrócił się do papieża o zrewidowanie języka konwersji Żydów w UE W naszych czasach, tekst, który otworzył stosunki katolicko-żydowskie.
Czuć, że w tę ważną pracę byli zaangażowani inni Żydzi – Marc Tanenbaum jest wspomniane mimochodem – ale Heschel jest przedstawiany jako miejsce. To jest sprawiedliwe. W końcu to film Heschela i jest powód, dla którego jest on ceniony w szkołach i szkołach dziennych (chociaż, jak zauważył uczony Marc Dollinger, Heschel jest często przywoływany kosztem czarnych i żydowskich działaczy na rzecz praw obywatelskich).
Ale chociaż ta prezentacja graniczy z kultem bohaterów – były ambasador USA przy ONZ Andrew Young powiedział w Selmie, że Heschel był „Prorokiem” – jest to mile widziane podejście z wielu względów.
Według Doblmeiera Heschela nie można mylić z reprezentantem narodu żydowskiego swoich czasów, ale trzeba go zaakceptować na własnych nadzwyczajnych warunkach. Może się tu zbytnio pochwalić, ale jest to lepsze od bardziej niebezpiecznego niezrozumienia władzy, stabilności i liczebności osławionej koalicji czarnoskórych Żydów.
Pokazując, jak wyjątkowy był Heschel, zainspirowany prorocką misją i otwarty na błędy, przedstawia ideał do uchwycenia, a nie absolutny przykład ciągłej walki z rasistowskimi strukturami, które przynoszą korzyści białym Żydom. Film nie porusza współczesnej amerykańskiej ustawy rasowej, ale mimo to wysyła sygnał. Nie odpuszczamy z powodu działań Heschela – wręcz przeciwnie.
Deklarując nasze oddanie Bogu i ludzkości, Heschel często powtarzał: „Jesteśmy proszeni o zrobienie czegoś”. Nie chodziło tylko o odchrząknięcie. Mówił poważnie i dotyczy to dzisiaj.
PJ Grisar jest reporterem kulturalnym napastnika. Można się z nim skontaktować pod adresem [email protected].
