Dlaczego Leo Varadkar nagle zrezygnował z funkcji premiera Irlandii? | Wiadomości polityczne

Decyzja Leo Varadkara o rezygnacji z funkcji premiera Irlandii była tak zaskakująca, że ​​nawet koledzy z jego centroprawicowej partii Fine Gael podobno się tego nie spodziewali.

Premier Irlandii (w irlandzkim gaelickim znaczeniu „szef” lub „przywódca”), który ustąpi ze stanowiska premiera, gdy jego partia wybierze następcę, a następnie zostanie zatwierdzony przez irlandzki parlament, nie krył emocji, gdy ogłosił to w środę na schodach Government House w Dublinie po dwóch kadencjach na stanowisku premiera Irlandii – pierwszej od 2017 do 2020 r. i drugiej od 2022 r. Ustąpi ze stanowiska lidera swojej partii ze skutkiem natychmiastowym.

45-latek stwierdził, że w obliczu osłabienia swojej partii w sondażach inny przywódca – a zatem inny premier – byłby „lepiej przygotowany”, aby stawić czoła kolejnym wyborom powszechnym w Irlandii, które muszą odbyć się najpóźniej do marca 2025 r. .

„Wierzę, że ten rząd może zostać wybrany ponownie” – powiedział. „Wierzę, że nowy premier będzie w stanie lepiej niż ja osiągnąć ten cel – odnowić i wzmocnić zespół seniorów, zmienić ukierunkowanie naszego przesłania i polityki oraz zapewnić realizację wyników. „Po siedmiu latach sprawowania urzędu nie jestem już najlepszą osobą na to stanowisko. ”

Kim jest Leo Varadkar?

Jak sugeruje dramatyczny charakter jego rezygnacji, Varadkar, gdy był politykiem pierwszej linii, nie stronił od przyciągania uwagi politycznej.

Rzeczywiście, kiedy były lekarz został premierem Irlandii w 2017 r. w wieku zaledwie 38 lat, od razu przeszedł do historii jako najmłodszy, pierwszy polityk dwurasowy i pierwszy polityk otwarcie homoseksualny, który piastował urząd premiera Irlandii – państwa członkowskiego przesiąkniętego Unią Europejską o katolickim dziedzictwie .

Varadkar, który urodził się w Dublinie w 1979 r., jego ojciec jest indyjskim imigrantem, a matka Irlandką, po raz pierwszy upublicznił swoją seksualność w 2015 r. podczas wywiadu radiowego dla irlandzkiego nadawcy RTE Radio 1, gdy pełnił funkcję irlandzkiego ministra zdrowia.

„Jestem gejem. Nie jest to tajemnicą, ale nie jest to też coś, o czym wszyscy koniecznie powinni wiedzieć, ale nie jest to też coś, o czym mówiłem wcześniej publicznie” – powiedział słuchaczom.

„To nie jest coś, co mnie definiuje” – dodał. „Nie jestem politykiem w połowie indyjskim, politykiem-lekarzem ani politykiem-gejem. To po prostu część mnie… to chyba część mojego charakteru.

Dlaczego teraz składa rezygnację?

Podjęta przez Varadkara próba modernizacji odniesień do rodziny i kobiet w 87-letniej konstytucji kraju podjęta w podwójnym referendum na początku tego miesiąca zakończyła się upokarzającą i druzgocącą porażką premiera i jego politycznych sojuszników.

W pierwszym pytaniu referendum pytano irlandzkich wyborców o zgodę na rozszerzenie definicji rodziny poprzez zmianę jej brzmienia, aby umożliwić tworzenie rodziny „poprzez małżeństwo lub inny stały związek”.

W pytaniu drugim obywatele zadawali obywatelom pytanie, czy należy skreślić klauzulę „Matki nie mogą być zmuszane ze względów ekonomicznych do wykonywania pracy, która powoduje zaniedbywanie obowiązków domowych”, a w kolejnym pytaniu: „Państwo uznaje, że świadczenie opieki przez „Członkowie rodziny są ze sobą związani więzami, jakie istnieją między nimi i stanowią dla społeczeństwa wsparcie, bez którego nie można osiągnąć dobra wspólnego, i starają się wspierać to dobro” – dodał.

Varadkar opisał sondaże, które celowo zbiegły się z Międzynarodowym Dniem Kobiet obchodzonym 8 marca, jako okazję do pozbycia się „bardzo staromodnego, bardzo seksistowskiego języka na temat kobiet”.

Ostatecznie jednak naród nie zgodził się z nim i chociaż wszystkie główne partie polityczne Irlandii nalegały na głosowanie na „tak, tak”, Varadkar był szczególnie krytykowany za prowadzenie „trudnej” i „zagmatwanej” kampanii wyborczej.

„Wiele osób się myli i ja z pewnością jestem jednym z nich” – powiedział po ogłoszeniu wyników referendum.

Tom McTague, redaktor polityczny brytyjskiego dziennika UnHerd, podsumował bezpośrednie dziedzictwo Varadkara, pisząc, że „zrezygnował on z pracy jak wszyscy przywódcy polityczni: zniechęcony i niepopularny, a blask jego wczesnych lat dawno został zatarty przez szorstkie realia rządzenia”. partia radzi sobie obecnie słabo w sondażach. „Kryzys mieszkaniowy w Irlandii graniczy z nieprzyzwoitością”.

Jakie były najważniejsze momenty w jego karierze jako irlandzkiego premiera?

Stojąc na czele rządu, Varadkar przez pięć lat pełnił funkcję premiera Irlandii i przez dwa lata (w latach 2020–2022) funkcję wicepremiera.

Kiedy w 2017 r. po raz pierwszy został premierem Irlandii, najbliższy sąsiad Irlandii, Wielka Brytania, głosował niedawno za opuszczeniem Unii Europejskiej w tak zwanym referendum w sprawie brexitu w 2016 r., co doprowadziło również do rezygnacji premiera Wielkiej Brytanii Davida Camerona .

Jednak po tym, jak ówczesna premier Wielkiej Brytanii Theresa May oświadczyła, że ​​wyjście Wielkiej Brytanii z UE będzie oznaczać także opuszczenie jednolitego rynku i unii celnej bloku, pojawiło się widmo twardej granicy między członkowską UE Republiką Irlandii a Irlandią Północną. Obawy Wielkiej Brytanii stawały się coraz bardziej widoczne.

Delikatna historia polityczna konfliktu na tle wyznaniowym w Irlandii Północnej, znana jako „Kłopoty”, która trwała prawie 30 lat i zakończyła się Porozumieniem Wielkopiątkowym w maju 1998 r., stała się ważną kwestią dla Varadkara, który chciał utrzymać przepływ towarów między obiema jurysdykcjami bez zapotrzebowanie na kamery monitorujące lub posterunki graniczne dzielące wyspę Irlandię.

Varadkar znajdował się w centrum negocjacji w tej sprawie między Wielką Brytanią, UE i Irlandią, w wyniku których osiągnięto porozumienie po tym, jak Irlandia Północna została zmuszona do dostosowania się do unijnych zasad handlowych.

Varadkar w swoim przemówieniu dotyczącym rezygnacji określił tę umowę, niedawno zmienioną w ramach porozumienia o wznowieniu w lutym zdecentralizowanego rządu Irlandii Północnej z podziałem władzy, jako jedno ze swoich największych osiągnięć.

„Zapobiegliśmy twardej granicy między północą a południem i chroniliśmy nasze miejsce w Europie” – powiedział.

Varadkar nadzorował zniesienie niemal całkowitego zakazu aborcji w 2018 r., kiedy kraj przeważającą większością głosów głosował za zreformowaniem surowych przepisów.

Varadkar publicznie skrytykował toczącą się w ostatnich miesiącach izraelską kampanię wojskową przeciwko Strefie Gazy.

Po ataku Hamasu na południowy Izrael 7 października ubiegłego roku imponujący fizycznie premier (ma 1,90 m wzrostu) odszedł od zachodniej narracji, krytykując militarne motywy państwa izraelskiego w obliczu rosnącej liczby ofiar śmiertelnych w Palestynie. która przekroczyła już 31 tys.

„To, co teraz widzę, to nie tylko samoobrona. „To bardziej wygląda na zemstę” – powiedział podczas wizyty w Korei Południowej w listopadzie 2023 r. „To nie jest miejsce, w którym powinniśmy być. I nie sądzę, że w ten sposób Izrael zagwarantuje przyszłą wolność i przyszłe bezpieczeństwo.

Kiedy kilku darczyńców krajowych przestało finansować Agencję Narodów Zjednoczonych ds. Pomocy i Pracy dla Uchodźców Palestyny ​​(UNRWA) po tym, jak Izrael oskarżył ją o zatrudnianie członków Hamasu, Varadkar był jednym z nielicznych przywódców, którzy zobowiązali się do dalszego przekazywania pieniędzy w lutowej wysyłce.

15 marca, zaledwie pięć dni przed ogłoszeniem swojej rezygnacji, Varadkar podczas spotkania z okazji Dnia Świętego Patryka w Waszyngtonie z amerykańskim przywódcą, który często mówił o swoim irlandzkim narodzie, wezwał prezydenta USA Joe Bidena do „natychmiastowego humanitarnego zawieszenia broni” ”w Gazie.

Kto zastąpi Varadkara na stanowisku premiera Irlandii?

Irlandzki minister szkolnictwa wyższego i były minister zdrowia Simon Harris jest powszechnie reklamowany jako faworyt do zastąpienia Varadkara na stanowisku lidera Fine Gael i objęcia stanowiska premiera Irlandii.

Mając zaledwie 37 lat, zwycięstwo Harrisa sprawi, że prześcignie Varadkara w roli najmłodszego irlandzkiego premiera w historii, gdy 6 kwietnia Fine Gael ogłosi go nowym liderem partii i zostanie wybrany przez irlandzki parlament po przerwie wielkanocnej.

Inni, początkowo rozważani jako potencjalni kandydaci, w tym minister przedsiębiorczości Simon Coveney, minister sprawiedliwości Helen McEntee i minister wydatków publicznych Paschal Donohoe, wykluczyli się.