Devon Harris, jamajski bobsleista występujący na igrzyskach olimpijskich w 1988 r., organizuje zbiórkę pieniędzy dla dzieci

Kiedy były bobslejowiec olimpijski Devona Harrisa był nastolatkiem z Kingston na Jamajce i grał boso w piłkę nożną podczas zajęć wychowania fizycznego. Mimo że był to jego ulubiony sport, nie mógł reprezentować swojej szkoły, ponieważ nie miał butów piłkarskich.

„Wiem więc, jak to jest nie być odpowiednio ubranym” – powiedziała Harris przed około 200 uczestnikami, którzy wzięli udział w corocznym wydarzeniu, które odbyło się 26 października. Śniadanie zmieniające życie zbiórka pieniędzy prowadzona przez Lynnwood Ubrania dla dzieci. Ta organizacja non-profit zbierała pieniądze dla ponad 5000 uczniów w hrabstwie Snohomish, którzy będą potrzebować szaf szkolnych w roku szkolnym 2023–2024.

Harris był jednym z pierwszych członków czteroosobowej jamajskiej drużyny bobslejowej, która pojawiła się w filmie Fajne wyścigi – który miał niecałe sześć miesięcy na przygotowanie się do zawodów Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1988 w Calgary. Chociaż zespół nie ukończył wyścigu, ponieważ rozbił się w trzecim wyściguzainspirowały pokolenia jamajskich zimowych olimpijczyków, w tym narciarzy alpejskich Beniamin Aleksandra (Pekin 2022) i bobslejarzy Jazmine Fenlator-Victorian i Carrie Russell (Pjongczang 2018).

Po tym, jak Harris opowiedział o procesie selekcji i szkolenia, przez który przeszedł, aby dostać się na igrzyska olimpijskie, udostępnił zdjęcie przedstawiające siebie, kolegów z drużyny i trenera Howarda Silera patrząc na dwuosobowe sanki w garażu Silera w Lake Placid w stanie Nowy Jork.

„To był wrzesień 1987 r.” – powiedział Harris, wskazując zdjęcie na ekranie. „Pamiętasz, kiedy były igrzyska olimpijskie? Luty ’88. A to pierwszy raz, kiedy widzimy sanki.

W tym tygodniu Harris i jego koledzy z drużyny obserwowali, jak amerykańska drużyna bobslejowa ćwiczyła wyścigi na lodowisku. Zespół zaprosił Jamajczyków do wspólnych treningów. „Pamiętajcie, po raz pierwszy widzieliśmy więcej lodu, niż mieści się w wysokiej szklance lemoniady” – powiedział Harris. „Pamiętam, jak pomyślałem: «Wow, ten bobslej jest trudniejszy, niż myślałem». Ale przetrwaliśmy weekend i wróciliśmy na Jamajkę, aby kontynuować przygotowania w nowo wybudowanym kompleksie sportowym Zimowych Igrzysk Olimpijskich na Jamajce”.

Okazało się, że tym „kompleksem” były prowizoryczne sanki na betonowej podstawie. Pokazując zdjęcie siebie i dwóch towarzyszy pchających sanki, powiedział widzom, że wszystko w jego formie jest nie tak. „Ale tutaj jest większa lekcja życia” – powiedział. „Nigdy nie powinieneś czekać, aż wszystko będzie idealne. Nigdy nie będzie idealnego momentu. Skaczesz z klifu i schodząc w dół, uczysz się latać. Ale tak trenowaliśmy.”

W wywiadzie udzielonym po zbiórce pieniędzy Clothes for Kids Harris powiedział, że spotkanie z innymi olimpijczykami w Calgary wywarło na niego „największe wrażenie”.

„Byliśmy u szczytu zimnej wojny i nauczono mnie myśleć, że wszyscy, którzy za nią stoją Żelazna Kurtyna było źle” – stwierdził. „I tak oto jestem w wiosce olimpijskiej i gram w Pac-Mana. Po mojej lewej stronie chłopak z Polski, po prawej chłopak z NRD. Mają być „źli” i zdaję sobie sprawę, że łączy nas te same nadzieje i aspiracje, a różni nas ideologia. Naprawdę jesteśmy jednością. W igrzyskach olimpijskich widać, że mamy ze sobą znacznie więcej wspólnego, niż tego, co nas dzieli”.

Joan Morrison, dyrektor wykonawcza Clothes for Kids, powiedziała, że ​​wybrała Harrisa na głównego mówcę, ponieważ pamięta, jak jako dziecko oglądała z rodzicami Zimowe Igrzyska Olimpijskie w 1988 roku.

„Pamiętam, jak siedziałem na ziemi i myślałem: «Jak do cholery ktoś z Jamajki, gdzie nie ma śniegu, może wytrwać, dostrzec szanse i wytyczyć własną ścieżkę, dostać się na igrzyska olimpijskie?»” – powiedział Morrison.

Członek zarządu Clothes for Kids wysłał do Harrisa e-mail z pytaniem, czy chciałby zostać głównym mówcą, a on się zgodził. „Poznaliśmy się wirtualnie” – powiedział Morrison. „Jest w Nowym Jorku, a Clothes for Kids jest zdecydowanie bliskie jego sercu, ponieważ pracuje z dziećmi na Jamajce, które zmagają się z tymi samymi problemami – brakiem butów, brakiem podstawowych potrzeb”.

Harris zgodził się przyjechać do Seattle na dwa dni przed zbiórką pieniędzy, aby Morrison i zespół mogli mu pokazać placówkę Clothes of Kids w Lynnwood, gdzie dzieci znajdujące się w niekorzystnej sytuacji mogą wybrać szkolne ubrania, buty i odzież wierzchnią. Zabrali także Harrisa do niektórych atrakcji Seattle, w tym do Space Needle i jednego z molo.

Po wizycie w sklepie Lynnwood, aby Harris mógł dowiedzieć się więcej o odzieży dziecięcej i jej pozytywnym wpływie na społeczność, Harris i zespół udali się promem do Kingston, gdzie zobaczyli trzy orki pływające w Puget Sound. „Nie powiedziałem mu, że jedziemy do Kingston – wiem – a potem zaczęliśmy więcej rozmawiać o jego rodzinnym mieście Kingston. A potem zapytał: „Naprawdę jesteśmy w Kingston?” Morrison się roześmiał. „Główni prelegenci przychodzą i robią swoje, ale naprawdę chcę zaoferować bycie dobrym gospodarzem. To było naprawdę wspaniałe z jego strony, że poświęcił swój czas, aby to zrobić.

Clothes for Kids to organizacja non-profit dostarczająca odzież i obuwie uczniom z rodzin o niskich dochodach w hrabstwie Snohomish. Założona w 1984 roku przez Sharie Ennis, członkinię PTA w szkole podstawowej w okręgu szkolnym Edmonds, firma Clothes For Kids rozpoczęła działalność w klasie w Lynnwood, a następnie przeniosła się do swojego obecnego sklepu w pobliżu Meadowdale High School.

„Nasz budżet operacyjny kosztuje około pół miliona dolarów, a 100% środków pozyskujemy z darowizn – także dotacji i zbiórek” – powiedział Morrison. „Mam nadzieję zebrać 30 000 dolarów dzięki temu śniadaniu, a następnie w kwietniu odbędzie się aukcja. Mieliśmy wsparcie miasta od Lynnwood i kilku innych agencji rządowych – czego (nie) mieliśmy w przeszłości – co jest dla nas wielką wygraną”.

W roku podatkowym 2022–2023 w ramach projektu Clothes for Kids zapewniono 5261 uczniom 15 783 koszulek, 26 305 par skarpet, 21 044 par spodni i 5261 grubych płaszczy oraz pasującą parę butów. Organizacja non-profit opiera się na grupie oddanych wolontariuszy, którzy sprzątają, sortują i wieszają ubrania w sklepie, który działa jak sklep detaliczny, ale bez kasy.

„W zeszłym roku skorzystałem z pomocy kolejnego tysiąca dzieci, więc wiem, że liczba ta będzie nadal rosła, i nie chcę nikogo odrzucać” – powiedział Morrison.

Dowiedz się więcej o odzieży dziecięcej i przekaż darowiznę tutaj.

— Historia i zdjęcia: Nick Ng