Czego żydowskie archiwum może nas nauczyć o doświadczeniach Ukraińców

Kiedy stałem w Archiwum Żydowskim w Warszawie podczas niedawnej wyprawy humanitarnej mającej na celu wzmocnienie programów ochrony i bezpieczeństwa dla uchodźców z Ukrainy, czas zatoczył koło – ukłon w stronę powiedzenia Williama Faulknera: „Przeszłość nigdy nie umiera”. jeszcze się nie skończyło.” Bo przed nami zaprezentowano fragmenty archiwum tworzonego w czasie Zagłady z wielkim osobistym ryzykiem przez żydowskich mieszkańców getta, ujawniającego obojętnemu i nieuważnemu światu ich doświadczenia strachu, ucieczki i wypędzenia.

Co jest znane w historii jako archiwum Ringelbluma wyprodukowała ponad 30 000 stron narracji i materiałów źródłowych przedstawiających różnorodność, bogactwo, rozpacz, nadzieje, życie codzienne i witalność społeczności żydowskiej w getcie warszawskim. Mieszkańcy stanęli w obliczu głodu, zakłóceń gospodarczych, szerzącej się biedy, cuchnącego powietrza, tyfusu, czerwonki, zwłok porozrzucanych po ulicach, masowych zabójstw dokonywanych przez nazistowskich strażników i deportacji do obozów koncentracyjnych.

Ale dla tych osób ich determinacja, by pamiętać swoje doświadczenia i przeciwstawić się postrzeganiu jako niezróżnicowanej masie, odzwierciedla ich pragnienie wezwania świata do porzucenia obojętności na prześladowania, zło i wysiedlenia. Zdając sobie sprawę, że świat po prostu nie zareaguje na znoszone trudności, archiwum zostało potajemnie zakopane, by zostać odkopane dopiero w latach powojennych. 19-letni mieszkaniec getta David Graber napisał: „Czego nie mogliśmy wykrzyczeć światu, zakopaliśmy w ziemi”.

Niestety, to archiwum nie jest po prostu historycznym artefaktem. Jest to raczej przerażające wspomnienie dzisiejszej rzeczywistości, ponieważ osiem dekad później wojna na Ukrainie ponownie doprowadziła do masowego exodusu uchodźców, którzy chcą żyć dalej w warunkach niepewności, wojny i przesiedleń. Po raz kolejny stajemy przed moralnym wyborem pozostania obojętnym na ludzką tragedię ucieczki i przesiedlenia lub przyjęcia podstawowej wartości, zgodnie z którą wszyscy ludzie zasługują na przyjęcie, bezpieczeństwo i możliwości.

Od początku wojny na Ukrainie w lutym 2022 r. około 8 mln Ukraińców uciekło i szukało tymczasowego schronienia w Europie, z czego 1,5 mln osiedliło się w Polsce. Ludność polska była hojna i otwarta na uchodźców, otwierając serca i domy dla nowych sąsiadów. Ale zasoby kraju nie mogą w nieskończoność utrzymywać przyjmowania wysiedleńców.

[ Velida Kent: I’m helping refugees: a student, a barista, a personal trainer and even a cat. Putin won’t win. ]

Wszyscy uchodźcy stają w obliczu destabilizującej rzeczywistości, w tym braku bezpieczeństwa żywnościowego, niestabilnego dostępu do czystej wody, dezorientacji, bezbronności, braku ochrony, niepewności ekonomicznej, barier utrudniających integrację oraz, w wielu przypadkach, ksenofobii wobec społeczności przyjmującej. Ukraińska populacja uchodźców ma szereg dodatkowych cech, które stanowią szczególne wyzwanie dla ich potrzeb w zakresie przesiedleń. Po pierwsze, sama liczba uchodźców potrzebujących pomocy przekracza wewnętrzne możliwości Polski. Po drugie, kobiety i dzieci stanowią przytłaczającą większość ukraińskich uchodźców, co oznacza, że ​​podczas migracji i procesu przesiedleń wzrasta stopień bezbronności, a tradycyjny żywiciel rodziny często jest nieobecny. Po trzecie, ukraińskim mężczyznom w dużej mierze zabrania się opuszczania kraju, ponieważ są oni zobowiązani do służby w armii ukraińskiej. Rozpad rodziny i możliwość śmierci na polu bitwy powodują ogromny stres psychologiczny i ekonomiczny.

Wreszcie brutalna rosyjska inwazja spowodowała traumę u Ukraińców i zniszczyła infrastrukturę kraju; Istnieje duże zapotrzebowanie na usługi w zakresie zdrowia psychicznego.

Programy ochrony uchodźców realizowane obecnie przez społeczność humanitarną są rozległe. Obejmują one wzmacnianie pozycji i usługi reprodukcyjne dla kobiet, a także zmniejszanie ryzyka i ochronę osób, które przeżyły przemoc na tle płciowym, co niestety zdarza się zbyt często. Wiele grup oferuje również programy dla dzieci, w tym wczesną edukację, poradnictwo traumatyczne i reprezentację prawną dzieci bez opieki. Uchodźcy LGBTQ mogą uzyskać pomoc prawną, a wszyscy migranci mają dostęp do mieszkań w nagłych wypadkach, szkoleń zawodowych i usług emigracyjnych do Europy Zachodniej i Stanów Zjednoczonych.

Zbyt często zapomina się, że każdy uchodźca niesie ze sobą indywidualną historię nadziei i bólu. Dla mnie to przesłanie zostało wyraźnie zakomunikowane na drugim piętrze domu dla dzieci uchodźców z autyzmem i ich rodzin. Tam poznałam Ninę, ukraińską babcię autystycznego dziecka. Kiedy zapytała, co robię w placówce, powiedziałem jej, że jestem członkiem rady dyrektorów światowej organizacji żydowskiej, która pomaga ukraińskim uchodźcom, zapewniając programy takie jak ten, do którego zapisano jej wnuka. Nina milczała przez chwilę, po czym zalała się łzami radości i wdzięczności.

W tym momencie, pośród okrucieństwa wojny i dezorientacji związanej z ucieczką, wiedziała, że ​​nie jest sama. Ale w ich bezsłowności wzywam do przeciwstawienia się obojętności wobec głównych realiów doświadczenia uchodźców: prześladowań, ucieczki i wysiedlenia.

Robert Aronson jest byłym przewodniczącym HIAS, agencji globalnej społeczności żydowskiej, która zapewnia bezpieczeństwo i ochronę uchodźcom bez względu na religię, rasę, narodowość czy pochodzenie etniczne.

Wyślij list nie dłuższy niż 400 słów do redakcji Tutaj lub e-mail [email protected].