Czas na odblokowanie przez Polskę umowy post-Cotonou – EURACTIV.com

Stosunki polityczne i gospodarcze między UE a społecznościami Afryki, Karaibów i Pacyfiku stały się zakładnikiem Węgier, a teraz Polski. To musi się skończyć, pisze Carlos Zorrinho.

Carlos Zorrinho, poseł do Parlamentu Europejskiego, jest współprzewodniczącym Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego UE-Afryka, Karaiby i Pacyfik oraz członkiem Grupy Socjalistów i Demokratów.

Co jest z tym nie tak? Dlaczego najpierw Węgry, a teraz Polska blokują europejską ratyfikację umowy post-Cotonou? Wręcz przeciwnie, dlaczego fundamentalne znaczenie miałoby danie zielonego światła tym ważnym nowym międzynarodowym ramom prawnym w celu ułatwienia multilateralizmu w konfliktach i naruszeniach prawa międzynarodowego?

Wiele z tych kwestii będzie musiało zostać omówionych na 43. sesji Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego krajów Afryki, Karaibów i Pacyfiku oraz Unii Europejskiej, która rozpoczęła się w Brukseli w sobotę (24 lipca) i potrwa do środy 28 lipca. czerwca (AKP) będzie przedmiotem debaty i odpowiedzi – EU JPA). W międzyczasie UE i kraje AKP właśnie zdecydowały o przedłużeniu starej umowy z Kotonu o cztery miesiące. Uznajemy potrzebę tego przedłużenia, aby uniknąć unieważnienia od 1 lipca. Nie możemy jednak zaakceptować, by jedno państwo członkowskie zagrażało partnerstwu ponad stu krajów z czterech różnych kontynentów.

W kontekście zmian i potencjalnych zerwań w stosunkach międzynarodowych i gospodarczych partnerstwo równych sobie odzwierciedlone w umowie po wygaśnięciu Kotonu jest bardzo potrzebną podróżą dla UE, a także dla krajów Afryki, Pacyfiku i Karaibów. Nie ma już czasu na skróty i wewnętrzne tanie sztuczki polityczne. Jeśli poważnie myślimy o stawianiu czoła wspólnym wyzwaniom, takim jak zmiana klimatu, terroryzm, bezpieczeństwo żywnościowe, ubóstwo i prawa człowieka, najlepszym rozwiązaniem jest globalna współpraca i wzajemne zrozumienie poprzez partnerstwo równych sobie.

Powinniśmy wreszcie przestać patrzeć na te wszystkie wyzwania wyłącznie z perspektywy migracji i bezpieczeństwa. Zamiast tego powinniśmy uznać wyzwania i podjąć odpowiednie działania, aby złagodzić wyraźne rozbieżności między przyczynami i miejscami powstawania kryzysów a miejscami, w których ich skutki są poważniejsze i dalekosiężne, zwłaszcza na kontynencie afrykańskim oraz na wyspach Karaibów i Pacyfiku .

Te nieproporcjonalne skutki można łatwo dostrzec w konsekwencjach zmian klimatycznych w krajach rozwijających się, które są powodowane głównie w najbardziej rozwiniętych obszarach świata, wraz ze wzrostem susz, głodu, wysiedleń i konfliktów, ale także z niedoborem plonów z Ukrainy i nawozów z Rosji w związku z wojną.

Konkretnym przykładem, który niestety był konsekwencją konfliktu, jest zniszczenie tamy Kachowka, której powódź zabiła kilka osób i zniszczyła wiele pól zbożowych, a także spowodowała niezliczone szkody. Nikt tak naprawdę nie zna wielkości strat zboża i nikt nie odważy się wyobrazić sobie bezpośredniego wpływu, jaki będzie to miało na bezpieczeństwo żywnościowe na kontynencie afrykańskim w nadchodzących miesiącach.

Chcemy uregulować przepływy migracyjne? Cóż, musimy zapewnić, aby mieszkańcy Afryki nie cierpieli z powodu paraliżującego braku bezpieczeństwa żywnościowego i nie byli zmuszani do ucieczki z powodu terroryzmu lub braku godnej przyszłości. Musimy współpracować jako partnerzy we współtworzeniu, aby znaleźć i wdrożyć rozwiązania, a nie jako drapieżcy. Tylko jako równi w multilateralizmie możemy stawić czoła wszystkim tym wzajemnie powiązanym wyzwaniom.

Stąd znaczenie umowy po wygaśnięciu umowy z Kotonu, która z pewnością nie jest panaceum, ale obejmuje wiele kwestii, takich jak dobre rządy, zwalczanie korupcji, rządy prawa, prawa człowieka, migracja oraz potrzeba powszechnego dostępu do wysokiej jakości edukacji i opieki zdrowotnej po przystępnych cenach Informacja. Ponadto umowa obowiązująca po wygaśnięciu umowy z Kotonu stanowi podstawę prawną udzielania pożyczek przez Europejski Bank Inwestycyjny w 79 krajach Afryki, Karaibów i Pacyfiku. To są konkretne działania, jeśli mamy próbować proponować rozwiązania jako alternatywę dla chińskiej Inicjatywy Pasa i Szlaku poprzez wspólnie utworzone partnerstwo.

To czas odwagi – czas, by porzucić konfrontację i wejść w fazę multilateralizmu wśród równych sobie. Dlatego to Zgromadzenie wyśle ​​jasny komunikat do Rady Europejskiej i do polskiego rządu: Przestańmy trzymać post-Cotonou jako zakładnika. Dajmy sobie nawzajem szansę na lepszą przyszłość i 1,5 miliarda ludzi, którzy zasługują na to, co najlepsze.