Co wydarzy się na kontynencie synodalnym Europy?

Kuszące jest myślenie o zgromadzeniu synodalnym Europy kontynentalnej, które rozpoczyna się w tę niedzielę w Pradze, jako o czymś w rodzaju kościelnej konferencji pokojowej.

Po jednej stronie sali zgromadzą się najwyższe szczeble niemieckiego Kościoła, otoczone przez Belgów, Szwajcarów i Austriaków. Z drugiej polscy biskupi, wspierani przez Węgrów, Bośniaków i Skandynawów.

W środku będą gorliwi organizatorzy wydarzenia, wygłaszający frazesy o potrzebie przezwyciężenia polaryzacji, gdy nastroje rosną i pogłębiają się podziały, zanim jedna strona w końcu upadnie, pozostawiając drugą, by ogłosiła zwycięstwo.

Ale czy naprawdę tak potoczy się to spotkanie?

podziały europy

Nietrudno jest wykazać, że w Kościele europejskim istnieją głębokie różnice. Wystarczy porównać delegacje niemiecką i polską ze spotkaniem 5-9 lutego.

Kościół niemiecki jest wysyłanie przewodniczący Konferencji Episkopatu Biskupa Georga Batzingai sekretarz generalny Beate Gilleswraz z Irme Stetter-Karp i Thomasem Södingiem, odpowiednio przewodniczącym i wiceprzewodniczącym potężnego świeckiego Komitetu Centralnego Katolików Niemieckich (ZdK).

Bätzing, Stetter-Karp i Söding to trzej z czterech członków komisja nadzoruje Niemcy „ścieżka synodalna” kontrowersyjna wieloletnia inicjatywa skupiająca wybranych biskupów i świeckich w celu przedyskutowania daleko idących zmian w strukturach i nauczaniu Kościoła.

Przybędą świeżo po ostatniej konfrontacji z Watykanem, który niedawno im kazał porzucić plany stworzyć stałą „radę synodalną” świeckich i biskupów, aby nadzorować Kościół lokalny.

Kościół polski wysyła jednak delegację, której prawdopodobnie będzie przewodniczył abp Stanisław Gądecki. W lutym ub.r. przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski wydał m.in List wyrażając poważne wątpliwości co do drogi synodalnej.

„Wierni nauczaniu Kościoła, nie wolno nam ulegać naciskom świata ani standardom dominującej kultury, ponieważ może to prowadzić do zepsucia moralnego i duchowego” – powiedział swojemu niemieckiemu odpowiednikowi. „Unikajmy powtarzania wyświechtanych haseł i sztandarowych żądań, takich jak zniesienie celibatu, kapłaństwo kobiet, Komunia dla rozwiedzionych czy błogosławieństwo dla związków osób tej samej płci”.

Bätzing odpowiedział a List własnego, co można podsumować stwierdzeniem: „Po prostu tego nie rozumiesz, prawda?”

Poczucie zbliżającej się konfrontacji między frakcjami Kościoła nasiliło się po niedawnym wydarzeniu list z Watykanu biskupom na całym świecie, którzy próbowali uspokoić przywódców Kościoła, że ​​są czymś więcej niż tylko drobnymi aktorami w procesie synodalnym i że „jedyną kwestią” dyskutowaną jest synodalność (a zatem, pośrednio, nie celibat kapłański, kobiety-kapłani i same- błogosławieństwo seksualne).

Ale choć można by pomyśleć, że spotkanie w Pradze będzie zwykłą rozgrywką między dwiema grupami, to pojęcie wydaje się rozpadać, gdy spróbuje się sklasyfikować delegacje według ścieżki synodalnej, przeciwnej lub neutralnej.

W polu „do” z pewnością można wpisać Austrię, Belgię, Niemcy, Luksemburg i Szwajcarię.

W grupie „przeciw” można odrzucić Bośnię i Hercegowinę, Węgry, kraje nordyckie oraz Polskę.

Ale poza tym stanowiska delegacji są trudne do rozszyfrowania. Gdzie są Francuzi, Irlandczycy, Portugalczycy i Hiszpanie?

Trudno jest dopasować narodowe grupy biskupów do ostro przeciwstawnych obozów. A trudność tego ćwiczenia sugeruje, że spotkanie w Pradze będzie czymś więcej niż starciem dwóch plemion o wzajemnie wykluczających się kościelnych światopoglądach – chociaż to wszystko.

Ale nawet w obliczu napięć organizatorzy praskiego spotkania zamierzają stworzyć warunki do owocnej rozmowy i modlitwy.

jak to będzie działać

The program Wydaje się bowiem, że pięciodniowe spotkanie miało na celu podważenie poczucia „my” i „oni” wśród uczestników.

Spotkanie w czterogwiazdkowym hotelu w pobliżu Mostu Karola będzie podzielone na dwie części: zgromadzenie kościelne z udziałem „Cały Lud Boży” następnie zgromadzenie biskupie tylko dla biskupów.

(Jest dyskusyjne, czy „cały lud Boży” może być reprezentowany przez 200 delegatów i 390 uczestników online. mała proporcja katolików uczestniczyło we wstępnej diecezjalnej fazie procesu synodalnego, a jeszcze mniejsza część weźmie udział w fazie kontynentalnej).

Każdy dzień apelu będzie obejmował mszę, sesje robocze z udziałem wszystkich uczestników oraz sesje w mniejszych grupach.

Odnośnie Stopa. Antonio Ammiratiegorzecznika spotkania w Pradze, organizatorzy będą starali się „nie umieszczać ludzi z tego samego narodu w tej samej grupie”, starając się „wnieść różnorodne doświadczenia narodowe”.

Organizatorzy będą również dążyć do równomiernego rozmieszczenia kobiet i biskupów w małych grupach.

Każda krajowa konferencja biskupów nominowała cztery osoby do udziału w zgromadzeniu i 10 do śledzenia online. The delegacja szwajcarskabędzie składać się np Biskup Feliks Gmur z Bazylei i trzy kobiety. Szwajcarscy przedstawiciele online będą obejmować konsekrowaną dziewicę, Claire Jonardi aktywistka LGBT, Mentari Baumann.

Przez cały tydzień uczestnicy będą dyskutować, modlić się i medytować nad „Dokument dla sceny kontynentalnej”, tekst roboczy wydany przez Watykan. Swoje refleksje przedstawią całemu zgromadzeniu. Po co czwartym przemówieniu nastąpi trzyminutowa „pauza medytacyjna/modlitwa” – dodana, jak się wydaje, jako swego rodzaju zawór bezpieczeństwa.

Komitet redakcyjny ds 10 osób z całej Europy będzie pracować nad dokumentem końcowym, który powinien zostać zatwierdzony 9 lutego, ostatniego dnia zgromadzenia.

10 lutego rozpocznie się spotkanie z udziałem wyłącznie przewodniczących Konferencji Episkopatów. Przywódcy kościelni „zbiorowo dokonają przeglądu doświadczeń synodalnych z dokumentu końcowego zgromadzenia”, a następnie napiszą własne komentarze do ostatecznego tekstu.

W przeciwieństwie do zgromadzenia kościelnego, którego sesje robocze będą transmitowane na żywo, zgromadzenie biskupie odbędzie się za zamkniętymi drzwiami – środek najwyraźniej mający zapewnić biskupom utrzymanie jednolitego frontu, a przynajmniej pozornego.

Polaryzacja w Pradze

Zgromadzenie nie jest po prostu wydarzeniem „politycznym”; jest również duchowe. Zaproszono wspólnoty zakonne sprawować cichą adorację podczas gdy występuje.

abp Gintaras GrušasPrzewodniczący Rady Konferencji Episkopatów Europy (CCEE), starał się obniżyć oczekiwania, że ​​Praga będzie areną decydującego starcia ideologicznego między blokami kościelnymi.

Przemawiając na posiedzeniu plenarnym CCEE w październiku ubiegłego roku, zauważył, że w a Makaron z okazji 60. rocznicy rozpoczęcia Soboru Watykańskiego II, papież Franciszek poprosił Boga, aby „uwolnił nas od domniemania samowystarczalności”, aby „poprowadził nas poza płoty samoodniesienia” i „uwolnił nas od diabolicznej sztuczki polaryzacji, „izmów”.

„Myślę, że są to cenne wskazówki dla Synodu, w którym żyjemy, i dla etapu kontynentalnego”, powiedział urodzony w Stanach Zjednoczonych Arcybiskup Wilna, Litwa, powiedział.

Napięcia ideologiczne można również redukować poprzez pozycję etapu kontynentalnego w procesie synodalnym. Jest umieszczony pomiędzy a etap diecezjalny opisane jako największe ćwiczenie słuchania, jakie kiedykolwiek podjął Kościół katolicki i długo oczekiwane „faza uniwersalna”, kiedy biskupi świata zbierają się w Rzymie, aby sfinalizować rekomendacje dla papieża Franciszka.

Organizatorzy Synodu podkreślają, że etap pośredni „nie jest jeszcze czasem na proponowanie odpowiedzi ani na decydowanie o kierunkach działania”. Dlatego jest mało prawdopodobne, aby ostateczny dokument w Pradze był wypełniony dobrze zdefiniowanymi propozycjami. Możesz podążać za stylem „niektórzy katolicy chcą tego, niektórzy chcą tamtego”. „synteza narodowa” dokumenty lub przyjąć optymistyczny, pełen żargonu kościelny zapis Dokumentu dla Sceny Kontynentalnej.

Dokument fazy kontynentalnej nosi tytuł „Powiększ przestrzeń swojego namiotu”. Wydaje się, że organizatorzy przygotowują się do przyjęcia dużego namiotu na zgromadzenie w Pradze, starając się pomieścić jak najwięcej konkurujących partii kościelnych, dopóki jest to jeszcze możliwe.

W ostatnich tygodniach zwolennicy procesu synodalnego chwalony jego zdolność do przezwyciężania polaryzacji. Często brzmi to jak iluzja. Jednak sam papież Franciszek jest głęboko przekonany, że kiedy ludzie o sprzecznych poglądach otwierają się na działanie Ducha Świętego w akcie zbiorowego rozeznania, może to skutkować „przelewowy,” w którym nieoczekiwanie nowa droga otwiera się dzięki łasce Bożej.

Ta dynamika niewątpliwie działa w przypadku jezuitów na 30-dniowych rekolekcjach. Ale co ze zgromadzeniem ponad 200 osób z ponad 40 krajów, które niekoniecznie są przeszkolone w tradycji ignacjańskiej? Czy ten model – używając okropnego biznesowego określenia – jest skalowalny?

Czy spotkanie w Pradze będzie bardziej wydarzeniem politycznym czy duchowym? Spór kościelny czy ćwiczenie rozeznania? To nie jest jasne. Ale cokolwiek wydarzy się w Pradze, spotkanie prawdopodobnie wiele powie o tym, czego można się spodziewać w październiku, kiedy w Rzymie rozpocznie się ostatnia faza synodu synodalności.