Brexit’s Silver Lining for Europe

PARIS – Wreszcie jest. 1 stycznia, po zakończeniu okresu przejściowego Brexitu, Wielka Brytania nie będzie już częścią rynku wewnętrznego i unii celnej Unii Europejskiej. Wyjazd jest zamówiony dzięki ofercie last minute z ponad 1200 stronami, ale nadal jest to bolesne dla obu stron. Dokonuje się wielkiej straty.

Strata dla Unii Europejskiej jednego z jej największych państw członkowskich, wielka gospodarka, silna armia i choć utknięta w martwym punkcie tradycja brytyjskiego liberalizmu w czasie, gdy Węgry i Polska przeszły na nacjonalizm.

Utrata siły dyplomatycznej Wielkiej Brytanii w świecie odnowionej rywalizacji między wielkimi mocarstwami; pewnego przyszłego wzrostu gospodarczego; Jasność co do dostępu Europy dla jej dużego sektora usług finansowych; i niezliczone możliwości nauki, życia, pracy i marzeń na całym kontynencie.

Ogólnopolskie wezwanie do „odzyskania kontroli”, które wywołało w głosowaniu nad Brexitem wybuch antyimigracyjnego zapału i przypadkowych skarg, osłabło w ciągu czterech i pół roku bolesnych negocjacji, w których płotka rywalizowała z mamutem. Postawa spotkała się z rzeczywistością. Gospodarka Wielkiej Brytanii jest mniejsza niż jedna piąta wielkości bloku. Prezydent Trump ustępuje ze stanowiska i wraz z nim ma nadzieję, że brytyjsko-amerykańska umowa handlowa zostanie szybko uregulowana.

„Brexit to akt wzajemnego osłabienia” – powiedział francuskiemu dziennikowi Le Figaro Michel Barnier, główny negocjator Unii Europejskiej.

Jednak osłabienie jest nierównomierne. Wielka Brytania jest bliżej przerwy. Zwiększyło się prawdopodobieństwo, że Szkocja i Irlandia Północna zdecydują się opuścić Wielką Brytanię i ponownie dołączyć do Unii Europejskiej. W przeciwieństwie do tego blok został w pewnym sensie wzmocniony traumą Brexitu. Przezwyciężyła dawne przeszkody, porzuciła swoje ambicje i na nowo rozpaliła francusko-niemiecki silnik bliższego zjednoczenia.

„Brexit nie jest dla nikogo dobrą wiadomością, ale niewątpliwie przyczynił się do ponownego zestalenia Europy, która dowiodła swojej jedności podczas negocjacji” – powiedział François Delattre, sekretarz generalny francuskiego MSZ.

Unia Europejska – napędzana Brexitem, narażona na pandemię koronawirusa i wystawiona na wrogość pana Trumpa – dokonała wcześniej niewyobrażalnych rzeczy. Podjęła kroki w quasi-federalnym kierunku, któremu Wielka Brytania zawsze się sprzeciwiała.

Niemcy zrezygnowały z upartej polityki oszczędnościowej. Federalizacja długów europejskich, która od dawna była dla Niemców tematem tabu, stała się możliwa. Unia Europejska może teraz pożyczać jak rząd – krok w stronę władzy państwowej i sposób na sfinansowanie funduszu naprawy pandemii o wartości 918 miliardów dolarów, który prawdopodobnie zablokowałaby obecność Wielkiej Brytanii.

„Brexit przygotował Angela Merkel do rezygnacji ze świętych stanowisk” – powiedział Karl Kaiser, były przewodniczący Niemieckiej Rady ds. Stosunków Zagranicznych. „Od dawna trwa debata na temat rozszerzenia lub pogłębienia Unii Europejskiej. Cóż, to się pogłębiło. „

Część tego procesu polegała na ponownym przemyśleniu roli Europy. Prezydent Francji Emmanuel Macron często mówi dziś o potrzebie „strategicznej autonomii”. W centrum tej idei jest przekonanie, że w obliczu Rosji, Chin i Stanów Zjednoczonych, których zawodność stała się ewidentna, Europa musi rozwinąć swoje uzbrojenie wojskowe, aby wspierać niezależną politykę. European soft power idzie tylko tak daleko.

„Kto by powiedział trzy lata temu, że Europa tak szybko utrzyma się przy wznowieniu budżetu dzięki wspólnemu zadłużeniu i strategicznej autonomii wojskowej i technologicznej?” W grudniu Macron powiedział francuskiemu tygodnikowi L’Express. „To ważne, ponieważ los Francji leży w suwerennej Europie”. Nawiązał do autonomicznej Europy działającej „obok Ameryki i Chin”, wymowne określenie.

Autonomia wojskowa jest daleko, prawdopodobnie mrzonka. Więzi państw Europy Środkowej i Wschodniej z NATO, a tym samym ze Stanami Zjednoczonymi jako potęgą europejską są silne. Niemcy dostrzegają potrzebę dostosowania więzi transatlantyckiej, ale nie kwestionują samej więzi. Ostatecznie Francja też.

Niemniej jednak, za pośrednictwem Europejskiego Funduszu Obronnego, Unia Europejska zgodziła się w 2020 r. Zainwestować ponad 10 miliardów USD we wspólnie rozwijany sprzęt wojskowy, technologię i większą mobilność. Niewiele i mniej niż planowano, ale wystarczy, by wskazać nowy europejski stan ducha. Kiedy Francja i Niemcy planowały „euro drona”, coś się zmieniło.

Ta zmiana z pewnością stworzy napięcie między Unią Europejską a nową administracją prezydenta elekta Josepha R. Bidena Jr., który, jak to ujął jeden z urzędników, „jest częścią europejsko-amerykańskiego wystroju”.

Pan Biden, który od dziesięcioleci regularnie uczestniczy w Konferencji Bezpieczeństwa w Monachium, szkoli i doświadcza człowieka o tradycyjnym spojrzeniu na Sojusz: Stany Zjednoczone przewodzą, sojusznicy zgadzają się. Ale świat się zmienił. Nie można zignorować konsekwencji lat Trumpa i amerykańskiego AWOL-u podczas światowego kryzysu spowodowanego pandemią.

„Zaufanie można stracić tylko raz” – powiedziała Nicole Bacharan, francuska politolog. „Kiedy go nie ma, to już go nie ma. Dowiedzieliśmy się, że amerykański prezydent może łatwo coś cofnąć. „

Większość europejskich rządów jest zadowolona z odejścia Trumpa. Uważają, że pan Biden odzyskał amerykańską przyzwoitość. Niekoniecznie jednak utożsamiają swoją ulgę z długim miesiącem miodowym, mimo że nowy prezydent i jego kandydat do spraw zagranicznych Antony J. Blinken wiedzą, że czasy się zmieniły, a rozwiązywanie dużych problemów wymaga dawania i dawania. – Weźmy multilateralizm, którego pan Trump unikał.

Jeśli chodzi o politykę Chin, Iran, konfliktu izraelsko-palestyńskiego i problemów klimatycznych, Europa opasana doświadczeniem amerykańskiego prezydenta, który gardzi NATO i rozpieszcza Rosję, będzie bardziej asertywna. Francja i Niemcy pracowały już razem nad obszerną dokumentacją obejmującą wszystkie najważniejsze kwestie międzynarodowe i przekazując ją urzędnikom przyszłego rządu Biden.

Oczywiście zniszczona Unia Europejska, która przyniosła Brexit i rosnący nacjonalizm, nie zniknęła. Związek, który jest postrzegany jako zbyt biurokratyczny i niewystarczająco demokratyczny. Podziały, które nękają obecnie 27-osobową jednostkę, w której 19 z tych krajów ma wspólną walutę, ale żaden nie ma wspólnego rządu, nie znikną.

Jednak Unia Europejska zyskała nowe poczucie wartości. Brexit wygląda wyjątkowo. Narody europejskie z bliska przekonały się, że rozwód zawsze kończy się porażką – podobnie jak negocjacje, które kończą się nowymi przeszkodami.

Decyzja Wielkiej Brytanii o opuszczeniu kraju była uosobieniem tamtej epoki. Akt inspirowany wyimaginowaną przeszłością, niesiony przez wyimaginowaną przyszłość, naładowany mediami społecznościowymi i możliwy dzięki uschniętemu uchwytowi prawdy. To była porażka marzenia o „Stanach Zjednoczonych Europy” – na kontynencie, gdzie wojska brytyjskie i amerykańskie ginęły, by uwolnić się od nazistów – po raz pierwszy wyartykułował w 1946 roku Winston Churchill, kiedy mówił o wolnej Europie „proste” oferowało radości i nadzieje, dzięki którym warto żyć. „

Wszyscy w Europie i Wielkiej Brytanii coś stracili. Jednak Jean Monnet, jeden z ojców założycieli przyszłej Unii Europejskiej, zauważył: „Europa przechodzi kryzys”.