Biden powinien nakłonić Polskę i UE do pojednania

Polska przygotowująca się do wyborów parlamentarnych zaplanowanych na 15 października ma wszelkie cechy nowej europejskiej potęgi. Może okazać się bastionem zachodniej obrony przed odwetową Rosją próbującą przedrzeć się do serca Europy. Polska masowo buduje swoje siły zbrojne i była jednym z pierwszych krajów, które przybyły Ukrainie z pomocą dużymi dostawami broni, aby odeprzeć rosyjską inwazję. Ostrzeżenia Warszawy dotyczące Moskwy, długo bagatelizowane w Paryżu i Berlinie, okazały się niesamowicie prorocze. Dodaj do tego dynamiczną gospodarkę, która jest obecnie szóstą co do wielkości w Unii Europejskiej, a Polska jest wschodzącym europejskim supermocarstwem.

Polska przygotowująca się do wyborów parlamentarnych zaplanowanych na 15 października ma wszelkie cechy nowej europejskiej potęgi. Może okazać się bastionem zachodniej obrony przed odwetową Rosją próbującą przedrzeć się do serca Europy. Polska masowo buduje swoje siły zbrojne i była jednym z pierwszych krajów, które przybyły Ukrainie z pomocą dużymi dostawami broni, aby odeprzeć rosyjską inwazję. Ostrzeżenia Warszawy dotyczące Moskwy, długo bagatelizowane w Paryżu i Berlinie, okazały się niesamowicie prorocze. Dodaj do tego dynamiczną gospodarkę, która jest obecnie szóstą co do wielkości w Unii Europejskiej, a Polska jest wschodzącym europejskim supermocarstwem.

Tymczasem Niemcy i Francja nie mają już monopolu na przywództwo w UE, co kiedyś czyniło je faworyzowanymi partnerami strategicznymi Stanów Zjednoczonych. Chociaż Niemcy są obecnie drugim po USA największym darczyńcą wojskowym Ukrainy, nie jest wcale jasne, czy kanclerz Olaf Scholz widzi wiodącą rolę Niemiec w militarnym odstraszaniu Rosji. Prezydent Francji Emmanuel Macron opowiadał się za związkami z Kremlem nawet w obliczu zbliżającej się inwazji Rosji na Ukrainę, co jest jednym z powodów, dla których mieszkańcy Europy Środkowo-Wschodniej nie ufają dziś Paryżowi.

Polska jest jednak daleka od wykorzystania swojego potencjału jako gracza strategicznego. Powody słabych wyników Warszawy są obecnie dobrze znane – i wynikają one wyłącznie z własnej winy. Jest w ciągłym konflikcie z Komisją Europejską w Brukseli, która ze względu na poważne wątpliwości konstytucyjne odebrała Warszawie miliardy euro. Niedawno Polska straciła część swojej strategicznej wiarygodności, zakazując importu zbóż z Ukrainy.

Jest to problem Waszyngtonu, który potrzebuje silnych partnerów, którzy mogą konstruktywnie kształtować agendę europejską, zwłaszcza że koncentruje swoją uwagę i zasoby na regionie Indo-Pacyfiku. Dlatego w żywotnym, strategicznym interesie Waszyngtonu leży pojednanie i wspólna praca na rzecz kształtowania przyszłego porządku bezpieczeństwa w Europie dla Warszawy, Berlina, Paryża i Brukseli.

Administracja Bidena powinna skoncentrować swoje wysiłki dyplomatyczne na tym pojednaniu, a nie tylko na poszczególnych krajach europejskich.

Sprawy potoczą się w górę. Stosunki polsko-niemieckie są na najniższym poziomie. Oprócz uzasadnionej krytyki wsparcia Niemiec dla rurociągu Nord Stream i początkowej niechęci Berlina do dostaw broni, która miałaby pomóc Ukrainie odeprzeć rosyjską inwazję, polski rząd rozpoczął także toksyczną kampanię mającą na celu ukazanie Niemiec jako wroga Polski, którego należy reprezentować. Warszawa domagała się od Berlina znacznych wypłat odszkodowań z tytułu II wojny światowej, zwłaszcza za konsumpcję krajową scharakteryzowany UE jako instrument niemieckiego panowania nad Polską. Niemcy są zmęczeni byciem straszydłem w polskiej polityce wewnętrznej, ale nie znaleźli żadnego rozwiązania. Nowa niemiecka strategia bezpieczeństwa narodowego milczy na temat Polski, skupiając się zamiast tego na parskającym silniku francusko-niemieckim – nostalgicznym spojrzeniu na Europę, które od czasu publikacji dokumentu słusznie spotkało się z dużą krytyką.

Napięte były także stosunki francusko-polskie. W Waszyngtonie premier Mateusz Morawiecki zasugerował „strategiczne partnerstwo” ze Stanami Zjednoczonymi, jednocześnie kpiąc z prób „budowania strategicznej autonomii od Stanów Zjednoczonych” – wyraźny atak na Macrona, który opowiadał się za bardziej niezależną i mniej skoordynowaną Europą. Polska była szczególnie zaniepokojona nieudanymi próbami Macrona ożywienia stosunków z Rosją w chwili, gdy siły Moskwy miały zaatakować Ukrainę.

Paryż i Berlin od dawna ignorowały Warszawę, ale nastawienie może powoli się zmieniać. Scholz ma przyjęty że środek ciężkości Europy przesuwa się na wschód, a ostatnio Macron upoważniony Błędy Francji w przeszłości w stosunkach z Europą Środkowo-Wschodnią. Polska powinna także pracować nad poprawą tych relacji.

Pomimo sygnałów z Francji i Niemiec, w strategii Europy Zachodniej w dalszym ciągu wydaje się dominować ślepa nadzieja, że ​​obecny polski rząd przegra nadchodzące wybory z bardziej proeuropejską, mniej konfrontacyjną opozycją. Wynik ten nie jest przesądzony, a podobne nadzieje europejskie na wybory rozwiązujące ich problemy zostały rozwiane przez Węgry w 2022 r. i Turcję w 2023 r. Jest prawdopodobne, że tak uczyni rządząca partia Prawo i Sprawiedliwość pozostać przy władzy. Europejczycy nie mają innego wyjścia, jak tylko znaleźć sposób na współpracę.

Stany Zjednoczone są bardziej pragmatyczne, jeśli chodzi o obawy o stan demokracji u kluczowego sojusznika. Niezależnie jednak od wyniku wyborów Waszyngton powinien zachęcać swoich europejskich partnerów, aby skupili się na osiągnięciu porozumienia w sprawie nadchodzących strategicznych wyzwań. W tym zadaniu kluczowa będzie polska współpraca, a nawet przywództwo.

Po pierwsze, UE omawia niezbędne reformy wewnętrzne, zanim będzie mogła zaakceptować Ukrainę. Kluczowym wyzwaniem jest alokacja budżetu UE, zwłaszcza pomocy na rozwój regionalny i dotacji rolnych, ponieważ duże państwo rolnicze z dużymi potrzebami w zakresie odbudowy, podobnie jak Ukraina, będzie potrzebowało znacznych funduszy UE. Polscy rolnicy, mocno dotowani przez Brukselę, mają wiele do stracenia, jeśli unijny tort zostanie ponownie rozdzielony. Polska zamknęła już granice dla ukraińskiego zboża, które stanowi konkurencję dla polskich upraw. Rozwiązanie tych kwestii będzie wymagało trudnej pracy, która nie powinna być przyćmiona jeszcze większymi nieporozumieniami. Zdolność i chęć Warszawy do współpracy z europejskimi partnerami – do czego Waszyngton powinien zachęcać – jest zatem warunkiem wstępnym przyszłości Ukrainy w UE.

Po drugie, w obliczu rosnących obaw związanych z niewystarczającymi zapasami broni w krajach NATO Europejczycy debatują nad tym, jak najlepiej wzmocnić swój przemysł obronny. Polska ma Rozpoczęty bezprecedensowe nagromadzenie środków mających na celu wzmocnienie odstraszania wobec powtarzających się gróźb ze strony Rosji, że może to być kolejny cel po Ukrainie. Nie ma jednak prawie żadnych planów dotyczących finansowania budowy w nadchodzących dziesięcioleciach. W miarę jak wojna Rosji na Ukrainie przeciąga się, a Europejczycy przejmują wiodącą rolę w dostawach broni do Kijowa, Waszyngton powinien zachęcać Europejczyków do wspólnego pozyskiwania i produkcji amunicji, rakiet i innej broni.

Wreszcie Waszyngton powinien także wywrzeć presję na Warszawę, aby pozbyła się bagażu partnerstwa z Węgrami. Choć stosunki uległy pewnemu pogorszeniu w związku ze wsparciem Węgier dla Rosji, Polskę i Węgry w dalszym ciągu łączy wrogość wobec Brukseli. Dopóki ten sojusz będzie istniał, będzie podważał wiarygodność Warszawy wobec europejskich sąsiadów.

W miarę jak kontynent został przekształcony przez wojnę, tym bardziej pewne jest, że Polska będzie odgrywać centralną rolę w Europie. Po wyborach Francja i Niemcy muszą pokonać paraliż. Po latach skupiania się wyłącznie na sobie nawzajem, nie mogą już dłużej ignorować strategicznej potrzeby włączenia Polski. W międzyczasie Polska ma obowiązek przestać zachowywać się jak rozdrażniony zabójca i przyjąć nową, bardziej odpowiedzialną rolę.