Arlene Lighthall: Nowe połączenia ze starym lądem, część I.

Zdjęcie zaledwie kilku z milionów uchodźców, którzy po II wojnie światowej musieli opuścić swoje domy w Prusach Wschodnich. (Zdjęcie z infomigrants.net; kliknij, aby powiększyć)

Uwaga redaktora WNLP: Oto kolejny rozdział ze wspomnień Arlene (Ahlgrim) Lighthall, pochodzących z La Porte. Arlene, która obecnie mieszka w Del Mar w Kalifornii, dorastała w La Porte. Liczne odpowiedzi czytelników WNLP na ich wspomnienia dodały więcej uroczych historii do naszego rodzinnego miasta. Arlene ukończyła szkołę średnią La Porte w 1949 roku i uzyskała stopnie naukowe na uniwersytetach Ball State i Indiana; Studiowała również w różnych krajach Europy.

Kiedy jesienią 1945 roku zacząłem uczęszczać do liceum La Porte, II wojna światowa właśnie się skończyła. Kiedy zacząłem pisać te wspomnienia, chciałem je na tym zakończyć. Jednak wydaje mi się, że powinienem dodać jeszcze jedną historię, która zabierze mnie z powrotem do starożytnej krainy moich przodków, aby uzupełnić krąg.

Arlene (Ahlgrim) Lighthall

W pierwszym roku wyrosły nowe i inne korzenie, które rosną od 75 lat. Muriel Russell, moja nauczycielka łaciny w LPHS, opowiedziała nam o uchodźcach w Niemczech, którym brakowało ubrań, i poprosiła o datki. Mama podniosła dorosłe ubrania mojego brata, a tata powiedział, że nie potrzebuje dwóch par kaloszy. Pani Russell zaproponowała nam spisanie naszych nazwisk i adresów; może usłyszymy od kogoś.

List w języku angielskim pochodził od pani Sürig z Bremy w Niemczech. Powiedziała, że ​​jej 60-letni mąż był zachwycony kaloszami, ponieważ jego wielkie buty rozpadały się, niemożliwe do zastąpienia. Ubrania pasują do jej małego synka. Mama odpowiedziała kolejną paczką, wysyłając kilka własnych ubrań i tak wiele innych od mojego brata, że ​​spodziewałam się zobaczyć go biegającego nago. Papa był niższy od jej męża.

Z biegiem czasu jej syn Manfred i ja zostaliśmy korespondencyjnymi kumplami, podobnie jak obie matki. Ta rodzina w Niemczech prawdopodobnie znała La Porte lepiej niż miasto, które wyjechali, Śląsk, bo każda paczka i każdy list do nich był wypełniony zdjęciami La Porte. Mama wysłała zdjęcia budynków publicznych i naszego domu, podczas gdy ja próbowałam znaleźć te związane z moją działalnością, takie jak kościół, kino, Centralne Gimnazjum, LPHS i sklepy w centrum miasta. Kiedy pani Sürig miała dostęp do maszyny do szycia, mama wysłała jej towar na podwórku i zdjęcie JC Penneya, źródła materiałów.

Wcześniej, na początku 1945 roku, tysiące wschodniopruskich Niemców mieszkających w pobliżu Rosji i Polski codziennie przez Sürigsstadt uciekało przez Sürigsstadt przed zbliżającymi się wrogami. Pan Sürig wahał się przed opuszczeniem domu i czuł się bezpiecznie, ponieważ nie był ani członkiem partii, ani Żydem; Zostali. Niewiele później przybyli rosyjscy żołnierze i dali im 30 minut na ewakuację.

Jak na ironię, wielu La Porteans, którzy mieszkali w północnej Indianie na długo przed przybyciem moich przodków w latach pięćdziesiątych XIX wieku, również zostało wysiedlonych ze swoich domów, aby zrobić miejsce dla imigrantów. Jeszcze przed inkorporacją miasta w 1835 r. rdzenni mieszkańcy, Indianie Potawatomi, mieli termin, by się wydostać. Znaczący posąg w sądzie La Porte przedstawia jednego z tych Indian, który łamie włócznię, co symbolizuje akceptację białych osadników. Mniej hojnie ci osadnicy i rząd USA zmusili Indian do opuszczenia stanu i na zachód od Missisipi w latach trzydziestych XIX wieku. Chociaż exodus był spokojniejszy, musieli opuścić ziemie swoich przodków.

Dlaczego ludzie są tak oddani liniom na mapie? Podżegane aż do wojny narody masakrują się nawzajem ponad granicami. Spory o granice nieruchomości doprowadziły nawet do tego, że sąsiedzi zabijają sąsiadów. Czy wypędzenie Indian z ich ojczyzny było tak różne od tego w Europie?

W lutym 1945 roku, przed kapitulacją Niemiec i gdy było to jeszcze możliwe, Rosjanie wysłali do Rosji 165 tysięcy Niemców w wieku od 17 do 50 lat na dziesięć lat przymusowej pracy. Na szczęście pan Sürig był za stary, a jej 8-letni synek nie mieścił się w tej grupie wiekowej. Indiana chciał wolnej ziemi dla nowych osadników; Rosja chciała darmowej siły roboczej.

Sürigowie należeli do 12-14 milionów Niemców wygnanych ze swojej ojczyzny. Rosjanie wypędzili tę trzyosobową rodzinę ze swojego domu w Prusach Wschodnich, gdy zbliżali się do Berlina. Tak jak pokolenia moich przodków zapuściły korzenie w La Porte, tak też na Śląsku. Śląsk stałby się Polską. Wyznaczono nowe granice.

Gdy wojna się skończyła, panował totalny chaos. Dwa miliony Rosjan na zachodzie nie chciały być repatriowane w stalinowskim Związku Radzieckim; zwłaszcza Kozacy i Ukraińcy musieliby stawić czoła gułagom lub plutonom egzekucyjnym. Rosyjscy żołnierze udali się na wschód, aby dostać się do domu. W przeciwnym kierunku tymi samymi drogami wypędzili Prusów. Czesi ruszyli na północ do Prus, a następnie na zachód w kierunku Berlina. Żołnierze niemieccy, podobnie jak ci z Rosji, również udali się na wschód do Prus Wschodnich i ku swemu przerażeniu zastali Polaków zajętych w swoich domach.

Roosevelt, Stalin i Churchill byli architektami nowej geografii przed końcem wojny. 100 lat wcześniej moi niemieccy przodkowie dobrowolnie opuścili Prusy z celem La Porte; teraz nazywano ją Polską, a częścią wschodniej części dawnej Polski byłaby Rosja. Czy powinienem powiedzieć, że moi przodkowie pochodzili z Polski? Kiedy wyjechali, nie było Polski.

Dzięki nowej geografii Wielkiej Trójki Polacy dowiedzieli się o proponowanych nowych granicach państwowych. Natychmiast ruszyli do NRD ze wszystkich stron świata, aby zająć domy i ziemię dla siebie oraz spakować pozostałych obywateli niemieckich z klasy średniej i wyższej. Tylko w czerwcu i lipcu polska policja deportowała od 700 do 800 tysięcy osób przez nową granicę. Ocaleni z obozu nie mieli dokąd pójść. Łącznie w Europie przemieszczało się 14 milionów bezdomnych, a alianci musieli codziennie osiedlać 28 000 osób.

W La Porte niewiele wiedzieliśmy o doświadczeniach naszej przybranej rodziny, dopóki profesor Sürig z wdzięczności nie wysłał nam szczupłego, trudnego do odczytania raportu na temat ich exodusu. Niewiele wiedzieliśmy, bo żadne z nas nie potrafiło czytać po niemiecku na Niles Street. Jego żona opowiedziała nam o żołnierzach, którzy przyszli do ich domu, aby powiedzieć, że muszą się ewakuować w ciągu 30 minut. Ciągnęli mały wóz z tym, co mogli pospiesznie zebrać, i wybiegli na ulice.

Dorastając oszczędnie, nie chciałem zmarnować rękopisu, więc poszedłem do college’u, żeby uczyć się niemieckiego. Młody syn i ja pozwoliliśmy, by nasza czteroletnia korespondencja wymknęła się spod kontroli. Kilka razy był w sanatoriach przeciwgruźliczych, prawdopodobnie z powodu głodu w trakcie żmudnej podróży. Chociaż jego przodkowie osiedlili się w Prusach Wschodnich, a on tam dorastał, nie miał teraz domu, tak jakbyśmy musieli opuścić La Porte, gdzie osiedlili się nasi przodkowie. Jak mógł zrozumieć, dlaczego Polska chciała być czysta etnicznie? Co to było? Czego mogłem się nauczyć z tłumaczenia tego rękopisu?

(WNLP wkrótce wyda część II Nowych powiązań ze starym krajem).