Absolwent z Polski myśli o budowaniu mostów w społeczności Rwandy | Wiadomości, sport, praca

YOUNGSTOWN – Nowo wybudowany most otwiera świat możliwości dla prawie 2000 mieszkańców wioski Cyarera w Rwandzie.

Sara O’Kane, rodowita Polka i absolwentka Poland Seminary High School, wróciła do swojego domu w Teksasie po dwóch tygodniach pracy nad ukończeniem budynku.

„Nie sądzę, że naprawdę zdawałem sobie sprawę, jak ważne było to aż do inauguracji” – powiedział O’Kane. „Byłem zdumiony, jak wiele osób przyszło na tę uroczystość otwarcia mostu”.

Po zakończeniu O’Kane przypomniał sobie, że widział od 150 do 200 wieśniaków tańczących i śpiewających most, który da społeczności lepszy dostęp do kluczowych zasobów w pobliskich miastach i sprawi, że nawigacja po rzece Mwogo będzie mniej niebezpieczna w pobliżu.

Wraz z zespołem członków ze Stanów Zjednoczonych, Kanady i Australii, O’Kane i jego załoga spędzili dwa tygodnie w Rwandzie, aby zakończyć wstępny montaż i wzniesienie wież w 11 dni.

Załoga komunikowała się za pośrednictwem telefonów Zoom na tygodnie przed rozpoczęciem budowy, przeglądając rysunki terenu i tworząc plan gry przed ich przybyciem.

Każdy dzień zaczynał się od odprawy, aby omówić codzienne czynności, wraz z zagrożeniami dnia pracy, które wiążą się z tymi krokami. O’Kane powiedział, że zadania zostaną przydzielone członkom zespołu i lokalnym wolontariuszom.

Pomimo sporadycznych nieporozumień, O’Kane powiedział, że grupa praktycznych nieznajomych ma na celu umożliwienie szybkiego zwrotu.

Po 11 godzinach pracy na miejscu załoga znalazła czas na ponowne spotkanie, aby ocenić budynek i opracować strategię na następny poranek.

Przy każdym projekcie budowlanym, powiedział O’Kane, ważne jest, aby wprowadzali poprawki, których było wiele w całym projekcie.

„Po stronie rzeki, na której byłem, nachylenie na wzgórzu nie było tak strome, podczas gdy po drugiej stronie było znacznie bardziej strome – czego nie mogliśmy stwierdzić na podstawie zdjęć sprzed przyjazdu” – powiedział O’Kane. .

To niepowodzenie oznaczało wybranie innej drogi do wykonywania codziennych zadań po obu stronach mostu.

Patrząc wstecz, O’Kane przypomniał również dobre, ale trudne zadanie pokonywania barier językowych w pracy z miejscowymi, którzy głównie mówili w języku kinyarwandyjskim.

„Nauczyliśmy się kilku kinyarwandyjskich zwrotów. Szybko nauczyłem się, że moje „o tak” brzmi bardzo podobnie do „oya”, co oznacza „nie”, powiedział O’Kane. „Więc starałem się jak najlepiej nie mówić „o tak”, ale zamiast tego powiedzieć „yego”, co oznacza „tak”.

Przez większość czasu była w stanie przekazać wiadomości o wykonywaniu zadań po prostu poprzez demonstrację – proces, który, jak twierdziła, czasami okazywał się bardziej skuteczny niż wyjaśnianie go werbalnie.

„Pracownicy na miejscu byli tak skupieni na uczeniu się pracy i obserwowaniu, co robisz, aby nauczyć się zadania. Wielu z nich może raz czy dwa przyglądać się, jak robisz różne rzeczy i wiedzieć, jak to zrobić” – powiedział O’Kane.

„Wszyscy byli bardzo skoncentrowani na budowie i wykańczaniu mostu i myślę, że to pomogło po prostu rzucić ciosy i wykonać zadanie”.

Teraz, kilka tygodni przed podróżą, O’Kane wciąż się dostosowuje.

„To było zupełnie inne życie, kiedy mieszkaliśmy tam przez dwa tygodnie i byłam tym zszokowana, więc było to znacznie bardziej stopniowe przystosowanie się” – powiedziała. Niektóre zwyczaje podróży okazały się trudniejsze do złamania niż inne.

„Nie sądzę, że kiedykolwiek zjem ryż, nie myśląc o tym projekcie. Jedliśmy go prawie przy każdym posiłku, a ja przez pierwszy tydzień gotowałem go w domu z łososiem” – powiedział O’Kane.

Patrzy na to jako na przypomnienie tych krótkich, ale znaczących dwóch tygodni.