Zła astronomia | Asteroida 2020 VT4 minęła 400 km od Ziemi 13 listopada 2020 r

No cóż: w piątek (13 listopada 2020 r.) Mała asteroida przeszła tak blisko Ziemi, że ledwie znajdowała się nad naszą atmosferą: nadeszła około 400 kilometrów (240 mil) od powierzchni Ziemi!

To mniej niż większość satelitów, nawet tych na niskiej orbicie okołoziemskiej. Jegady!

Dobra wiadomość jest taka, że ​​jest tak mały, że nawet gdyby nas uderzył, nie byłby zły i prawie na pewno spłonąłby w naszej atmosferze.

Asteroida, początkowo nazywana A10sHcN, a następnie oficjalnie przemianowana na 2020 VT4, został odkryty przez ATLAS (System ostatniego ostrzeżenia o zderzeniu z planetoidą) obserwatorium na Hawajach. Po raz pierwszy było widziane około 15 godzin po minął Ziemię, co jest powszechne. Wielokrotnie geometria przełęczy utrudnia dostrzeżenie, zanim dojdzie do najbliższego podejścia.

Asteroida przybyła ze wschodu i minęła niesamowite 6772 km od centrum Ziemi, nad Oceanem Spokojnym. Uwzględniając promień Ziemi wynoszący 6 371 km, oznacza to, że przeleciał tylko około 400 km nad powierzchnią Ziemi.

!!!

O dziwo, to nie jest rekord. Widziano wiele meteorów przejść przez górną atmosferę Ziemi i wrócić w kosmos, podobnie jak Wielka kula ognia w świetle dziennym z 1972 roku który spadł tak nisko jak 57 km nad ziemią (i który stracił znaczną ilość masy, jak to się stało, pozostawiając smugę pary łatwo widoczną w ciągu dnia). Inni tacy jak ten też byli widziani.

Ale w ostatnich latach, dzięki nowoczesnemu sprzętowi, rejestruje się więcej zdarzeń potencjalnie wypadkowych. W sierpniu asteroida 2020 QC przeszedł 3000 km od powierzchni Ziemi, w maju 2020 JJ przejechał 7000 km.

Tak więc, jeśli nie policzysz asteroid, które tymczasowo (lub na stałe) stają się meteorami – lub faktycznie uderzają w ziemię – 2020 VT4 jest rekordzistą.

Z jego jasności wielkość wynosi około 5–10 metrów. W górnej części jest to około połowy średnicy czelabińskiego impaktora z 2013 roku. Dla danego składu (powiedzmy skały) masa asteroidy zależy od jej objętości, która z kolei zależy od sześcianu promienia. Ponieważ 2020 VT4 miał co najwyżej połowę średnicy Czelabińska, miałby około 1/8 masy. Na dole miałby tylko 1/50 masy.

Uderzenie w Czelabińsku dało energię na poziomie pół megatony trotylu. Gdyby 2020 VT4 uderzył, byłoby to 2–10%. Łatwo widoczny nawet w ciągu dnia, ale nadal najprawdopodobniej spłonąłby 50 lub więcej kilometrów nad ziemią. Jest wystarczająco duży, aby małe kawałki mogły uderzyć jak meteoryty, co jest fajne. Ale pamiętaj, to nie trafienie.

Kształt i geometria jego orbity uległy znacznej zmianie pod wpływem grawitacji Ziemi z tak bliskiej odległości. Kiedyś miał okres 1,5 roku, ale teraz ma tylko mniej niż 0,9 roku. Półśrednia oś jego orbity (połowa długiej średnicy elipsy; pomyślcie o niej trochę jak o średniej odległości od Słońca) zmieniła się z 195 milionów kilometrów do 136 milionów. Dla porównania średnia odległość Ziemi od Słońca wynosi 150 milionów km.

Kiedyś orbita rozciągała się od wewnątrz orbity Ziemi do miejsca tuż za Marsem. Teraz przechodzi z orbity Wenus tuż poza orbitę Ziemi. To niesamowita zmiana!

Zauważę, jak zawsze, że asteroidy tego rozmiaru mijają nas dość często, ale uderzyło nas tylko w dziesięcioletniej perspektywie. Małe, o średnicy mniej więcej metra, uderzają nas raz w miesiącu! Ale oczywiście rozpadają się w atmosferze. Poza tym Ziemia jest duża iw większości jest wodą, dlatego niewiele o nich słyszy się.

Więc dla mnie to wszystko jest dobrą wiadomością. Dostrzeżenie tak małej asteroidy jest ciężko – są słabe i szybko poruszają się po niebie – i za każdym razem, gdy widzimy kolejny, oznacza to, że coraz lepiej je zauważamy. Są tam, czy patrzymy, czy nie, więc wolę patrzeć! Wkrótce, gdy większe i lepsze teleskopy trafiają do sieci, otrzymamy więcej ostrzeżeń, lepsze prognozy dotyczące orbity i być może, jeśli zobaczymy jeden wystarczająco duży, aby wyrządzić prawdziwe szkody, możemy coś z tym zrobić.