Odbudowa populacji jesiotrów – w Drawie wypuszczono 5 tys. narybku

Jak podaje Drawieński Park Narodowy (DPN), wypuszczony narybek pochodzi ze stad ryb w rzece St. John w Ameryce Północnej (rzeka o długości 724 km, której źródła znajdują się w Appalachach, przepływa przez północnoamerykański stan Maine i kanadyjska prowincja Nowy Brunszwik nad Zatoką Fundy). Jesiotr atlantycki (Acipenser oxyrinchus), które tam żyją, są genetycznie podobne do wymarłego jesiotra bałtyckiego.

Drawieński Park Narodowy nie prowadzi hodowli tych ryb, lecz współpracuje z innymi jednostkami, takimi jak Instytut Rybołówstwa Śródlądowego im. Stanisława Sakowicza – Państwowy Instytut Badawczy w Olsztynie oraz niemiecki Instytut Ekologii Słodkowodnej i Rybołówstwa Śródlądowego im. Leibniza w Berlinie (Leibniz-Institut für Gewässerökologie und Binnenfischerei – IGB). Celem badaczy jest odbudowa populacji jesiotrów w zlewni Morza Bałtyckiego.

Dzięki współpracy instytutów polskich i niemieckich, pod koniec października br. w Drawieńskim Parku Narodowym udało się wdrożyć środek ochrony czynnej polegający na zasiedleniu rzeki Drawy jesiotrem.

„Pracownicy Drawieńskiego Parku Narodowego wraz z kolegami z Niemiec wypuścili do środowiska naturalnego 5 tys. narybku jesiotra bałtyckiego, mając nadzieję, że część z nich dożyje dorosłości, złoży tarło i w ten sposób przekaże swoje geny następnemu pokoleniu” – relacjonuje. DPN.

Jesiotr jest gatunkiem wędrownym, anadromicznym (od greckiego „ana” – w górę, „dromos” – bieg; ciągnący pod prąd), co oznacza, że ​​większość życia spędza w wodach morskich, jednak w celu rozrodu wraca do matki rzek, gdzie powstał.

„Narybek wpuszczony do Drawy będzie prawdopodobnie migrował, płynąc z prądem poniżej Drawy do Noteci, następnie do Warty, a następnie do Odry. Następnie ryby prawdopodobnie spędzą od dwóch do sześciu lat w wodach brachytycznych (mieszanina słodkich wód rzecznych i słonych wód morskich w obszarach ujść rzek – PAP), a następnie ostatecznie dopłyną do Morza Bałtyckiego” – powiedział dyrektor DPN dr hab. PAPKA.

Po okresie pobytu na morzu, który może trwać nawet do 20 lat, dorosły jesiotr wraca do rzeki, gdzie odbył tarło lub został wypuszczony jako narybek.

Ponieważ niektóre szczątki jesiotrów pochodzą z okresu jurajskiego, rybę uważa się za żywą skamieniałość. Termin „żywa skamielina” został ukuty przez Karola Darwina w celu opisania gatunku, który – pomimo milionów lat istnienia – zachowuje archaiczne cechy swojej budowy ciała.

Pierwsze ślady obecności jesiotra w Bałtyku pochodzą z początków neolitu (5000 lat temu), natomiast populacja zamieszkująca rzekę São João powstała prawdopodobnie 9000 lat temu.

W ciągu ostatnich kilku stuleci liczebność populacji tego gatunku w basenie Morza Bałtyckiego drastycznie spadła. „W konsekwencji w drugiej połowie XX wieku gatunek ten uznano za wymarły w krajach basenu Morza Bałtyckiego” – informuje DPN.

„Oprócz zmian antropogenicznych w rzekach, takich jak kanalizacja (związana z utratą siedlisk oraz zmniejszoną produktywnością i różnorodnością rzek), budowa zapór wodnych (które blokują migrację w górę rzeki do miejsc tarła, a w przypadkach, gdy migracja w górę rzeki jest możliwa, wpływa na migrację w dół rzeki) dorosłe i młode osobniki) oraz zanieczyszczenie (z poważnymi skutkami szczególnie na wczesnych etapach życia), uznano, że przełowienie jest głównym skutkiem powodującym dramatyczny spadek populacji w obszarze Morza Bałtyckiego” – stwierdzają autorzy książki Baltic Komisja Ochrony Środowiska Morskiego (Komisja Helsińska – HELCOM) Plan Działań na rzecz Ochrony i Restytucji Jesiotra Bałtyckiego (Acipenser oxyrinchus) na lata 2019–2029.

Ostatniego jesiotra bałtyckiego w Polsce odnotowano w 1965 r. w dolnej Wiśle, niedaleko Chełmna i u ujścia Wisły w 1971 r. (PAP)

PAP – Nauka w Polsce, Magdalena Barcz

ukośnik/agt/

tr. RL