Jestem snajperem armii amerykańskiej, filmy nie pokazują najtrudniejszej części mojej pracy

• Phillip Cho jest snajperem 11. Dywizji Powietrznodesantowej armii na Alasce.
• Cho powiedział, że chociaż filmy skupiają się głównie na strzelaniu precyzyjnym, to strzelanie snajperskie to znacznie więcej.
• Filmy często nie pokazują prawdziwej wartości działań terenowych i ukrywania się.

Ten esej powstał na podstawie rozmowy z sierż. sztabowym Phillipem Cho, snajperem armii amerykańskiej z 11. Dywizji Powietrznodesantowej stacjonującej na Alasce. Został zredagowany pod kątem długości i przejrzystości.

W szkoleniu snajperskim skupiamy się na takich kwestiach, jak ocena zasięgu, rozpoznawanie celów i strzelanie precyzyjne, przy czym ten ostatni aspekt jest najczęściej przedstawiany w hollywoodzkich filmach.

Jednak najtrudniejszą częścią bycia snajperem jest połączenie tego wszystkiego, ponieważ ktoś, kto jest dobry w ocenie zasięgu, może być kiepski w wykrywaniu celów, zwłaszcza na gęsto zalesionym obszarze lub w środowisku miejskim.

Dla mnie strzelanie jest prawdopodobnie najłatwiejszą częścią, ponieważ byłem już dobrym strzelcem, zanim zostałem snajperem.

I wtedy zdałem sobie sprawę, że to tylko niewielka część pracy. Bycie snajperem wiąże się z częstym ukrywaniem się przed patrolami lub wyszkolonymi obserwatorami, znajdowaniem celów i wzywaniem ognia, na przykład podczas misji ogniowych lub artylerii.

Gra w chowanego dla dorosłych

Coś, co bardzo podkreślam, to znaczenie szkolenia. Jeśli trenujesz wystarczająco ciężko i potrafisz dobrze wykonywać swoją pracę pod presją treningową, możesz to robić w prawdziwym życiu.

Załóżmy, że podczas treningu obliczasz odległość do celu. Wtedy mógłbyś to zrobić lokalnie, ponieważ już pokazałeś, że możesz to zrobić.

Oczywiście są rzeczy, których nie da się przewidzieć w prawdziwym życiu, jak np.: Np. awarie sprzętu, ale jeśli o to chodzi, to prawdopodobnie doświadczyłeś każdej awarii lub przeszkody, jaką mogłeś napotkać na treningu.

Kiedy trenujemy wykrywanie celów, jedną z najważniejszych zabaw, w jaką gramy, jest ukrywanie obiektów na otwartej przestrzeni i umożliwienie ludziom ich znajdowania z pozycji siedzącej. Dla dorosłych jest to jak zabawa w chowanego.

Mam przeczucie, że dzięki temu całemu szkoleniu będziesz w stanie wykonywać swoją pracę bez względu na nerwy.

Ale nerwy też są dobre. Jeden z dowódców mojego pierwszego oddziału zwiadowczego powiedział mi: „Jeśli będziesz wykonywać tę pracę wystarczająco długo i poczujesz się komfortowo, prawdopodobnie powinieneś przestać to robić, ponieważ w ten sposób giną ludzie. Samozadowolenie jest absolutnie niedopuszczalne i musimy zachować czujność”.

Uwielbiam mój .300 Win Mag

Nasz wydział na Alasce ma obecnie na stanie kilka karabinów: M110 z komorą .308, M2010 z komorą .300 Winchester Magnum, MK22, który jest fabrycznie nowy, mamy w tej chwili tylko .308, a następnie M107, to jest nasz karabin przeciwpancerny.

MK22 to niesamowity system strzelecki i broń łatwa w obsłudze, jednak osobiście nigdy nie używałem go w terenie.

Zawsze będę gościem M2010. Uwielbiam mój .300 Win Mag. To kwintesencja karabinu snajperskiego, ale z tego, co widziałem, MK22 to doskonały system broni, z którym będę czuł się jeszcze bardziej komfortowo.

Jako snajperzy musimy nosić przy sobie mnóstwo dodatkowego wyposażenia, nie tylko nasze karabiny.

Latem nasz dobytek, taki jak sprzęt obserwacyjny i komunikacyjny, dodatkowe baterie oraz sama broń i amunicja, waży około 60–80 funtów.

Zimą potrzebujemy takich rzeczy, jak królicze buciki, różne warstwy, które zapewnią nam ciepło, i różne inne sprzęty do ekstremalnie zimnej pogody. Snajperzy zazwyczaj dźwigają na zimnie od 90 do 120 funtów dodatkowego ciężaru.

Zniknij w głębi i cieniu

Podczas gdy filmy opowiadają o ukryciu, Nigdy tak naprawdę się nie pokazują prawdziwą wartość tego, co czyni go skutecznym.

Kamuflaż z elementami otoczenia sprawia, że ​​rzeczy takie jak kombinezon ochronny są skuteczne i pozwalają snajperowi pozostać niewidocznym w środowisku operacyjnym, nawet jeśli nie ma na sobie kombinezonu ochronnego.

Wolę mieć kogoś, kto może się schować bez konieczności opiekowania się nim, niż faceta, który potrafi zadzwonić na idealną odległość, bo możemy nad tym popracować. Chodzi o opanowanie znikania głębi i cieni w Twoim otoczeniu.

To jest coś, co my, snajperzy, musimy opanować i to nas wyróżnia.