Łączenie świata przez pogodę

Ekspert ASU mówi, że Światowa Organizacja Meteorologiczna, która kończy 150 lat, była pierwszą próbą prawdziwej współpracy międzynarodowej

Przed Ligą Narodów i Organizacją Narodów Zjednoczonych mało znanym faktem jest to, że zaawansowana współpraca naukowa na skalę światową już się rozpoczęła.

Kwestia, która połączyła narody: klimat.

W tym roku Światowa Organizacja Meteorologiczna kończy 150 lat.

Ponad sto lat temu 50 meteorologów zebrało się na spotkaniu naukowym o klimacie w Lipsku w Polsce, kładąc podwaliny pod to, co miało stać się globalnym ciałem naukowców obejmującym 193 kraje i terytoria, które dostarczają ludziom dane na temat zmian klimatycznych i ich skutków. dookoła świata. Organizacja nazywa huragany, śledzi ekstremalne warunki pogodowe i pracuje nad poprawą komunikacji o zagrożeniach pogodowych.

ASU News rozmawiał Randy’ego Cerveny’egoPosiadacz światowych rekordów meteorologicznych dla Światowej Organizacji Meteorologicznej (WMO) przez prawie dwie dekady i profesor Prezydenta ASU Szkoła Nauk Geograficznych i Urbanistykiporozmawiać o historii OMM, jego zaangażowaniu w agencję oraz o tym, jak zmienił się klimat na przestrzeni ostatnich 150 lat.

Pytanie: Jak powstała Światowa Organizacja Meteorologiczna?

Reagować: Zwykle myślimy o Organizacji Narodów Zjednoczonych i Lidze Narodów jako o pierwszej wielkiej okazji do zjednoczenia narodów. Ale dawno temu, prawie 50 lat wcześniej, w 1873 roku, narody zebrały się i zdały sobie sprawę, że meteorologia jest ważna w skali globalnej.

Wtedy nie nazywała się Światowa Organizacja Meteorologiczna, tylko Międzynarodowa Organizacja Meteorologiczna. Od tego czasu przeszedł pewne zmiany. Zaintrygowało mnie jednak to, że jest to pierwsza próba prawdziwej współpracy międzynarodowej.

P: Dlaczego ważne jest posiadanie znormalizowanego sposobu rejestrowania i mierzenia pogody?

A: Mając pomiary wykonane w ten sam sposób, dokładnie tak, możesz w większym stopniu polegać na wykorzystaniu tych informacji w sprawach związanych ze zmianami klimatycznymi.

Zaskoczyło mnie, że na początku lat siedemdziesiątych XIX wieku zdecydowali, że tak, muszą. Ale było to również wtedy, gdy (kraje) były zaangażowane w żeglugę i podróże morskie po całym świecie. Kapitan żaglówki musiał wiedzieć, jaka będzie pogoda w następnym porcie w porównaniu z tym, co mu pozostało. Posiadanie odpowiedniego zestawu informacji znacznie ułatwiło wszystko.

P: Jak 150 lat temu wyglądał proces standaryzacji pomiarów klimatycznych? Trwało to zbyt długo?

A: Tak, i do dziś wciąż debatujemy, jak zrobić pewne rzeczy. Na przykład, gdy mierzymy temperaturę, należy ją mierzyć na wysokości około 1,5 metra od ziemi.

Oznacza to, że gdy miejsca korzystają z pomiarów satelitarnych i rejestrują temperatury, które są znacznie wyższe niż te, które mierzymy, jak na Saharze, nie akceptujemy ich jako rekordów, ponieważ nie są one rejestrowane w tym oficjalnym czasie. Różnica temperatur, którą mierzysz na ziemi, będzie inna niż ta, którą mierzysz 5 stóp nad ziemią. Nawet dzisiaj wciąż mamy do czynienia z tego rodzaju problemami. Ale dzięki zestawowi standardów utrzymuje równe szanse na całym świecie.

P: Co dzisiaj robi OMM?

A: Większość ludzi rozpoznałaby, że WMO nazywa huragany. Jeśli powiem, że zmierza w twoją stronę huragan 17B, prawdopodobnie nie zachowasz się tak, jakbym powiedział, że zmierza w twoją stronę huragan Katrina. Wpadliśmy więc na pomysł ujednolicenia list nazw burz na całym świecie.

Inną rzeczą, którą robi WMO, jest to, że wraz z innym ramieniem Organizacji Narodów Zjednoczonych stoi na czele Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC). IPCC publikuje okresowe raporty o stanie naszego klimatu.

Jedną z naprawdę ważnych rzeczy, które teraz robią, jest próba ulepszenia prognozowania pogody i (dystrybucji) informacji o pogodzie na całym świecie. WMO pracuje w Afryce nad poprawą komunikacji, tak aby burze i klęski żywiołowe mogły być łagodzone lub nawet unikane poprzez informowanie ludzi z wyprzedzeniem.

A jedną z rzeczy, w które jestem szczególnie zaangażowany, jest mierzenie ekstremów (pogody).

P: Powiedz nam więcej o mierzeniu światowych rekordów klimatycznych dla WMO. Jak się zaangażowałeś?

A: Wszedłem w to przez przypadek. Oglądałem relacje (wiadomości) w 2005 roku o huraganie Katrina i komentator w telewizji powiedział, że huragan Katrina był najgorszym huraganem w historii. Katrina była zła, zginęło ponad 2000 osób, ale bynajmniej nie był to najgorszy huragan w historii. To nic w porównaniu z cyklonem tropikalnym, który nawiedził obszar zwany obecnie Bangladeszem, gdzie zginęło 300 000 ludzi.

Zastanawiam się, czy jest ktoś, kto może udzielić im właściwych odpowiedzi. Istnieją grupy takie jak Księga Rekordów Guinnessa, ale nie są one oficjalne. Powiedziałem więc: „Może powinniśmy mieć coś oficjalnego”. W 2006 roku przedstawiłem ten pomysł firmie OMM, a w 2007 roku rozpoczęliśmy projekt archiwum. Stworzyliśmy oficjalną listę zweryfikowanych światowych ekstremów. Nadal służę w tym charakterze.

P: Czy możesz podać nam kilka przykładów?

A: Rzeczy takie jak najwyższa temperatura, jaką kiedykolwiek zarejestrowano (134 stopnie Fahrenheita, Dolina Śmierci, Kalifornia), najszybszy podmuch wiatru (253 mil na godzinę, wyspa Barrow, Australia) czy najwyższa śmiertelność pojedynczego tornada (szacowana na 1300 osobników, Bangladesz). wymyśliliśmy to lista, i jest to lista zweryfikowana przez meteorologów. A za każdym razem, gdy otrzymujemy nowy rekord, patrzymy na ten rekord i ustalamy, czy jest on rzeczywiście ważny, czy nie.

Teraz zaczynamy nowe śledztwo. Na półkuli południowej był cyklon tropikalny o nazwie Freddy, który narodził się 3 lutego. Urodził się na północnym wybrzeżu Australii. W ciągu ostatniego miesiąca powoli przemieszczał się przez Ocean Indyjski. Poprzednim rekordem najdłużej trwającego cyklonu tropikalnego była burza przechodząca przez Ocean Spokojny o nazwie John, która trwała 31 dni. Freddy przetrwał już 32 dni. Obecnie tworzymy zespół naukowców do zbadania.

P: Wracając do rocznicy, jak zmienił się światowy klimat w ciągu 150 lat?

A: Technologia właśnie stała się dużo lepsza; śledziliśmy czas tak dokładnie, jak to możliwe. I tak, klimat też się zmienił. Na przykład, jeśli chodzi o temperatury, ostatni rekord niskiej temperatury, któremu się przyglądaliśmy, pochodzi z początku lat 90. Ostatni światowy rekord temperatury, który obecnie oceniamy, to rekord, który miał miejsce w Dolinie Śmierci zaledwie rok temu, gdzie osiągnął więcej niż 130 stopni Fahrenheita. Obserwujemy o wiele więcej rekordowo wysokich temperatur niż rekordowo niskich temperatur. To jeden z najłatwiejszych sposobów powiedzenia: „Tak, klimat się zmienia”.

P: Czy jest coś, na co nie możesz się doczekać w przyszłości, monitorowanie pogody lub ekstremalne rekordy dla WMO?

A: Zawsze uczymy się nowych rzeczy o nauce, po prostu monitorując skrajności (pogodę). Dla mnie możliwość pracy z genialnymi ludźmi w komitecie – mieszam kilku starych mistrzów z niektórymi nowymi geniuszami – i obserwowanie, jak ta wymiana rozgrywa się w dyskusjach, które mogę toczyć między tymi ludźmi, było jednym z największe zalety tego wszystkiego dla mnie.

Mam nadzieję, bo zaczynam się starzeć, że są ludzie, którzy kontynuują ten proces. Chciałbym, aby ten projekt był kontynuowany przez dziesięciolecia w przyszłości tutaj. Dla mnie byłby to dobry znak, że stworzyliśmy coś, co jest dobrym pomysłem.

Zdjęcie główne dzięki uprzejmości Pixabay

Dawid Rozul

Rzecznik prasowy, rzecznik prasowy i komunikacja strategiczna.

480-727-8627[email protected]