Kanadyjscy konserwatyści chcą, aby Pierre Poilievre poprowadził przeciwko Trudeau

Calgary, urodzony w Albercie prawodawca przyciągnął stojące tłumy – w większości nietypowe dla kampanii przywódczych tutaj – które działają zgodnie z polityką skarg, obiecują zwolnić prezesa banku centralnego, złorzeczyć przeciwko mandatom zdrowia publicznego i ślubować uczynić Kanadę „najwolniejszym krajem na świecie”.

„Nasze instytucje żartują z pokolenia młodzieży z klasy robotniczej” – powiedział w czerwcu. „Ale elitarni strażnicy uważają, że największym problemem jest to, że to nazywam. Chcą się po prostu chronić”.

Jego kampania mówi, że podpisała więcej członków niż cała Partia Konserwatywna w ostatnich dwóch wyścigach przywódczych. W drugim kwartale tego roku zebrał więcej pieniędzy od darczyńców niż łącznie jego przeciwnicy przywódcy. Otrzymał aprobatę od Stephena Harpera, ostatniego konserwatywnego premiera Kanady.

Głównym przeciwnikiem Poilievre’a jest 64-letni były premier Quebecu Jean Charest, były lider federalnej Postępowej Partii Konserwatywnej. Jako doświadczony polityk określił się jako bardziej umiarkowany niż Poilievre i jest w stanie rozbudować wielki niebieski namiot partii, jednocześnie trzymając razem różne frakcje.

Patrick Brown, burmistrz przedmieścia Toronto w Brampton w Ontario, został w lipcu zdyskwalifikowany za zarzuty, że między innymi złamał federalne prawo wyborcze dotyczące sprzedaży członkostwa w partii. (Brown zaprzeczył wykroczeniu; oskarżył partię bez dowodów o lobbowanie na rzecz wyboru Poilievre’a).

„Tym razem nie będzie blisko… chyba że wydarzy się coś dziwacznego lub cudownego” – powiedział Richard Johnston, emerytowany profesor nauk politycznych na Uniwersytecie Kolumbii Brytyjskiej. „To będzie odlot”

Były „Zielony Jezus” Kanady zatwierdza mega-projekt naftowy

Głosowanie, przy użyciu głosowania rankingowego, jest ograniczone do opłacających składki członków Partii Konserwatywnej. Rekordowa liczba 678 000 osób uprawnionych do głosowania w tegorocznym konkursie, a prawie 418 000 kart do głosowania zostało przyjętych – najwięcej w wyborach na przywódcę partii federalnej w historii Kanady.

Partia poinformowała w piątek, że zrewiduje swój program kongresu przywódców, aby odzwierciedlić śmierć w tym tygodniu królowej Elżbiety II, królowej Kanady i głowy państwa.

Rekordowa liczba członków została również zgłoszona podczas ostatniego konkursu przywództwa Partii Konserwatywnej w 2020 roku. Na czele partii wybrali Erin O’Toole, prawniczkę i weterankę wojskową. Ale entuzjazm dla wyścigu o przywództwo nie przełożył się na zwycięstwo nad Trudeau i jego Partią Liberalną.

Kiedy walczył o stanowisko lidera partii, O’Toole przedstawiał się jako „prawdziwy niebieski” konserwatysta, który nie był „produktem bańki ottawskiej”. Przysiągł „odzyskać Kanadę” i bronić historii Kanady przed „kulturą załamania i radykalną lewicą”. Oczernił swojego głównego przeciwnika jako „Liberal Lite”.

Ale podczas zeszłorocznych wyborów federalnych O’Toole porzucił dyskusję o „odzyskaniu Kanady” i poszedł bardziej centralnie. Krytycy oskarżyli go o to, że jest zmiennokształtnym, który powiedziałby wszystko, by zostać wybranym. Wielu konserwatystów nie znosiło gołębiego programu O’Toole’a i odwrócenia kluczowych stanowisk politycznych.

Wygrał referendum, ale nie kilka miejsc w parlamencie. Klub odsunął go ze stanowiska przewodniczącego w lutym.

Erin O’Toole, kiedyś przez innych konserwatystów nazwana „nieudacznikiem”, jest w bliskim wyścigu z kanadyjskim Trudeau

Wyścig o następcę był naznaczony osobistymi atakami między kandydatami.

„Ten z pewnością był zniechęcający” – powiedział Jonathan Malloy, politolog z Carleton University w Ottawie. „Wszystkie wyścigi stają się trudne, ale szczególnie na początku wyścigu ataki były tak negatywne. … Ataki osobiste dotyczyły zasadniczo tego, czy ktoś jest „prawnie członkiem partii” i odzwierciedleniem podziałów między ich frakcjami.

Charest zaatakował Poilievre za wspieranie samozwańczego „Konwoju Wolności”, który zatkał Ottawę w tym roku, blokując przejścia graniczne w celu demonstracji przeciwko środkom zdrowia publicznego, flirtując z teoriami spiskowymi na temat Światowego Forum Ekonomicznego i wykorzystując kryptowaluty jako sposób na „ucieczkę” do inflacji.

„Czy Kanadyjska Partia Konserwatywna naprawdę pójdzie drogą, którą obrały amerykańskie partie?”, zapytał Charest podczas debaty w języku francuskim w maju. „Podejście oparte na hasłach podziałów… czy zrobimy politykę dla Kanadyjczyków w Kanadzie? To jest wybór, który ci oferuję. Nie jestem tu pseudo-Amerykaninem.

Prawicowy populizm nie jest w Kanadzie niczym nowym; na preriach ma długą historię. Jednak na poziomie federalnym była to „trudniejsza sprzedaż”, powiedział Daniel Béland, dyrektor Instytutu Studiów Kanadyjskich na Uniwersytecie McGill w Montrealu, gdzie wyborcy zazwyczaj wybierają bardziej gołębie rządy.

Samozwańczy „Konwój Wolności” huknął w złym momencie dla handlu USA-Kanada

Mimo wszystkich tyrad Poilievre’a przeciwko politycznemu establishmentowi, polityka była właściwie jedyną jego karierą.

Jako student był finalistą konkursu na esej „Jako premier chciałbym…” i opowiadał się m.in. za ograniczeniem dwóch kadencji ustawodawców federalnych. Obecnie jest w siódmej kadencji, wygrywając pierwsze wybory w 2004 r. na reprezentację okręgu wyborczego na przedmieściach Ottawy.

Przez lata Poilievre wyrobił sobie reputację zaciekłego partyzantki z talentem do zagłębiania się w skórę przeciwników. Niektórzy krytykowali to, co uważali za obskurne podejście do trollingu internetowego, w którym nie bierze się jeńców.

W 2013 roku kanadyjska prasa opisała Poilievre’a jako coś w rodzaju Pete’a Campbella w telewizyjnym dramacie Mad Men: „postać, którą wszyscy kochają nienawidzić: młoda, konserwatywna, ambitna i bajecznie zasmarkana”.

To Stil od czasu do czasu umieszcza go w gorącej wodzie.

Kiedyś przeprosił za nieparlamentarny gest w parlamencie. Niedługo po tym, jak został złapany przy mikrofonie używając nieparlamentarnego języka.

W 2008 roku, w dniu, w którym Harper, jako premier, przeprosił za rolę rządu w systemie szkół z internatem, który oddzielał rdzennych dzieci od ich rodzin, zakwestionował „wartość za wszystkie te pieniądze”, które Ottawa płaci ocalałym. Później przeprosił.

Został ministrem federalnym ds. reform demokratycznych w 2013 roku. W tym charakterze nadzorował zmiany w kanadyjskim prawie wyborczym, które zdaniem krytyków pozbawiłyby wyborców prawa wyborczego i ograniczyły niezależność głównego urzędnika wyborczego. Trudeau od tego czasu zlikwidował wiele zmian.

Kolejny przywódca konserwatystów obejmie wysoką inflację, rosnące stopy procentowe oraz obawy o przystępność cenową mieszkań i żywności. Do następnych wyborów federalnych, które mają nastąpić dopiero w 2025 roku, liberałowie Trudeau będą u władzy od dekady, a wyborcy mogą być zmęczeni i otwarci na zmiany.

Analitycy twierdzą, że przywódca musi skoncentrować się na rozszerzeniu atrakcyjności partii poza jej tradycyjną bazę w wiejskich obszarach Kanady oraz twierdze Alberty i Saskatchewan, aby zdobyć poparcie młodych wyborców i mieszkańców przedmieść poza Toronto i Vancouver.

Béland powiedział, że „retoryka Poilievre’a jest naprawdę silna i może to zniechęcić niektórych umiarkowanych wyborców”, ale „nie należy go lekceważyć”.

Powiedział jego niedawne skupienie się na kwestiach chleba z masłem – w jednym z filmów z kampanii, siedzi w barze i recytuje niewidzialnemu Trudeau, jak bardzo wzrosły ceny bekonu, kawy i, tak, chleba i masła – może być Zwycięzca.

Nowy przywódca będzie też musiał pamiętać o jedności partii.

„Może być jacyś uciekinierzy po drugiej stronie partii [if] Poilievre wygrywa” – powiedział Johnston. – Zobaczymy, jak sobie poradzi ze swoim klubem. Nie wydaje się skłonny do życzliwości. Wygląda na to, że jest słabym zwycięzcą”.