Wizyta w Inland Empire, najdziwniejszym filmie Davida Lyncha

Inland Empire Davida Lyncha to trzygodzinny surrealistyczny eksperyment w horrorze psychologicznym. To także satyra na hollywoodzki melodramat. Jest też około 20 minut przerażającej parodii sitcomu z gigantycznymi królikami, którą Lynch wypuścił jako osobny film krótkometrażowy. Co najmniej jedna trzecia filmu jest po polsku z napisami. Lynch nakręcił film kamerą, w zasadzie bez scenariusza. Niedawno odrestaurował film, który w momencie premiery był ledwo pokazywany, aby był bardziej kinowy i mniej podobny do domowego wideo. I wygląda fantastycznie.

Nie wiedziałem o tym wczoraj wieczorem podczas wizyty w Inland Empire w Austin Film Society w ramach ich trasy koncertowej po reedycji wytwórni. Widziałem w Internecie niektóre filmy z królikami, kiedy Lynch pierwotnie je wypuścił, ale poza tym nie miałem pojęcia o Inland Empire. A ja jestem mniej więcej linczistą. Sprawdziłem nawet jego krótki film Netflix, który wypuścił na początku COVID, w którym małpa śpiewa kurczakowi piosenkę miłosną.

Ale nawet jak na standardy Lyncha, Inland Empire jest dziwaczne i niezgłębione. Wcześniej w tym miesiącu ponownie odwiedziłem Mulholland Drive, aby się przygotować. Ale Mulholland Drive naprawdę schodzi z surrealistycznych torów dopiero w swoim ostatnim akcie, podczas gdy Inland Empire zaczyna się od 20 minut szaleństwa, unika pół-szaleństwa w około pół godziny, a następnie spędza resztę czasu, serwując pełny półmisek „co.” do diabła” po drugim.

Spektakularnie wciągające przedstawienie, Laura Dern gra zamężną aktorkę filmową obsadzoną w absurdalnym melodramacie gotyckim z Południa. Jeremy Irons gra reżysera, a Justin Theroux jest jej przystojnym i niewiarygodnym partnerem, który staje się jej kochankiem zarówno w filmie, jak iw prawdziwym życiu. Tymczasem pojawia się pewien wątek poboczny, gdy Irons ujawnia, że ​​film jest właściwie remake’iem polskiego filmu, którego reżyser nie dokończył, ponieważ ktoś zamordował obu głównych bohaterów, którzy zostali kochankami. Pojawia się również Harry Dean Stanton, podobnie jak William H. Macy, który jest dosłownie na ekranie przez 15 sekund jako spiker talk-show.

W końcu Inland Empire staje się kolażem Dern chodzących po pokojach i wychodzących, z coraz bardziej przerażającymi zbliżeniami jej twarzy, gdy ona lub jej wersja pędzi z jednej rzeczywistości do drugiej. Nigdy nie jesteśmy pewni, czy widzimy scenę z filmu, w którym jest, czy z jej prawdziwego życia, czy z jakiegoś innego pozawymiarowego doświadczenia, które ma. Znajduje się w pokoju z pół tuzinem seksownych pań, które uwielbiają tańczyć. Mogą, ale nie muszą być byłym kochankiem Theroux. W innych scenach wszyscy są prostytutkami. W pewnym momencie wykonują skoordynowany taniec do „Lokomotywy”.

Tymczasem oglądamy sceny z polskiego filmu, z napisami. Ale są też sceny, w których kobieta, o której myślimy, że może być również prostytutką, ogląda polski film w pokoju hotelowym i płacze. W innych momentach ta sama kobieta obserwuje występ Laury Dern Ona film lub w prawdziwym życiu. Ale potem w Polsce pojawiają się postacie z kalifornijskich części filmu, a ty próbujesz dowiedzieć się, co się dzieje. Nie ważne.

Zajmuje to około trzech godzin. Sprawdziłem telefon o godzinie i 15 minucie i pomyślałem: „Cóż, to już prawie koniec.” Po 90 minutach ponownie sprawdziłem telefon, ale tylko dlatego, że musiałem się wysikać. Nikt w teatrze się nie poruszył. Nikt nie wydawał się oddychać. Nikt w tym audytorium nie był mniej niż fanem linczu i wszyscy byliśmy całkowicie zadowoleni z tego, że ogarnął nas lincz.

Oprócz sitcomu o królikach, który jest tak dziwnie straszny, że nikt nigdy nie może go odtworzyć, moje ulubione sceny w Inland Empire to te z filmu w filmie. Pełnią tę samą funkcję, co scena przesłuchań Naomi Watts z Mulholland Drive, łamiąc konwencje hollywoodzkiego melodramatu, celebrując je. Lynch oczekuje od swoich aktorów całkowitego zaangażowania, a kiedy daje im scenę do przeżuwania, mój Boże, oni ją przeżuwają. Dern i Theroux parodiują, ilekroć wymaga tego scenariusz. tam Monolog na wieczność do dziwnego, spoconego rozmówcy, wszystko o niewiernym mężu, który wstępuje do polskiego cyrku.

A potem, kiedy myślisz, że to już koniec, bezdomna Japonka na Hollywood Boulevard opowiada historię swojej umierającej przyjaciółki, która ma małpkę, która wszędzie sra. I nawet wtedy, kiedy wydaje się, że film się kończy… znowu… dostajesz jeszcze 20 minut surrealizmu. Wszystko kończy się seksownymi paniami tańczącymi w rezydencji, a małpa też tam jest.

Jeśli to nie brzmi w twoim stylu, Inland Empire może nie być dla ciebie. Ale jeśli to czytasz, prawdopodobnie tak jest. Po prostu nie oczekuj prostych odpowiedzi, pytań ani niczego innego. I prawdopodobnie wyjdziesz szczęśliwy. Nie wiem, czy lubiłem Inland Empire. Tak naprawdę nie jest tam dla zabawy. Ale jak wszystko, co robi Lynch, pozostanie ze mną do dnia mojej śmierci. Co mogło się już wydarzyć. W innej rzeczywistości. Lub w innym języku. Lub oba.