Polska reaktywuje najstarszą bazę badawczą na Antarktydzie

Polska reaktywowała swoją stację badawczą Antoni Bolesław Dobrowolski zlokalizowaną w pobliżu jeziora Algae na Ziemi Wilkesa we wschodniej Antarktydzie.

Jest to najstarsza polska stacja antarktyczna, wybudowana przez Związek Radziecki w 1956 roku, ale od 1979 roku pozostaje nieużywana przez polski personel.

Zainteresowanie stacją wzrosło dopiero w ostatnich latach. W 2018 r. Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego przekazało środki do Centrum Badań Polarnych i Morskich Instytutu Geofizyki PAN na rewitalizację stacji.

Akademia poinformowała, że ​​w listopadzie 2021 r. na stację ruszyła specjalna wyprawa, która miała ocenić jej funkcjonalność. Stwierdzono, że fundamenty stacji są stabilne, ponieważ zostały zbudowane na skałach, a nie na lądolodach — dzięki temu nie zmieniają swojego położenia w wyniku przesunięć lodu.

Celem wyprawy było rozpoczęcie badań nad głębokimi strukturami Ziemi oraz generowanie ziemskiego pola magnetycznego. Jeden z członków zespołu, prof. Lewandowski, dopuścił, że teren, na którym zlokalizowana jest stacja, był szczególny, ponieważ do obserwacji struktury jądra Ziemi, z miejsca nieskażonego aktywnością ani falami sejsmicznymi, podkreślano człowieka.

8 stycznia 2022 ekspedycja dotarła do stacji, a 23 stycznia, w rocznicę oddania stacji przez ZSRR, nad obiektem ponownie zawisła polska flaga w związku z oficjalnym reaktywowaniem stacji.

Sowieci, którzy nazwali stację „Oaza”, korzystali z obiektu tylko przez dwa lata. 23 stycznia 1959 stacja została przekazana Polsce. Podczas pierwszej wyprawy badawczej na Antarktydę przez polskich naukowców stacja została przemianowana imieniem geofizyka Antoniego Bolesława Dobrowolskiego.

Polska posiada też inną stację na Antarktydzie — stację Henryka Arctowskiego. Znajduje się na Wyspie Króla Jerzego na południowym Atlantyku i działa od 1977 roku. Skupia się głównie na badaniach biologicznych, ekologicznych i oceanograficznych.