Ekonomiczne czynniki migracji międzyregionalnej, rola mieszkalnictwa i polityki publicznej

Migracja międzyregionalna może prowadzić do płynnego i integracyjnego wyjścia z kryzysu COVID-19 (np. poprzez godzenie pracowników i miejsc pracy), a także do zielonej transformacji (np. mobilność między regionami może również przyczynić się do awansu społecznego, na przykład umożliwiając pracowników do migracji z obszarów znajdujących się w niekorzystnej sytuacji lub z upadających sektorów. Chociaż promowanie mobilności nie jest celem samym w sobie, zarządzanie mobilnością jest ważnym wyzwaniem politycznym, zwłaszcza w krajach o dużych i trwałych dysproporcjach przestrzennych między regionami.

Ostatnie prace OECD (Causa et al. 2021, Cavalleri et al. 2021, OECD 2021a) analizują zakres i trendy migracji międzyregionalnej w obrębie krajów OECD i pomiędzy nimi. Przedstawia nowe transgraniczne i specyficzne dla danego kraju dowody empiryczne dotyczące czynników ekonomicznych i mieszkaniowych, które wpływają na decyzję ludzi o przeprowadzce do innego regionu w tym samym kraju. Praca ta pokazuje, w jaki sposób polityka wpływa na reakcję migracji regionalnej na regionalne warunki gospodarcze i wstrząsy. Przyczynia się również do ponownego zainteresowania nierównościami regionalnymi i politykami związanymi z miejscem (Siegloch i in. 2021, Ku i in. 2020, Iammarino i in. 2019).

Stwierdzamy, że międzyregionalna migracja różni się znacznie w poszczególnych krajach OECD (wykres 1). W krajach o wysokiej mobilności, takich jak Węgry i Korea, około 5% populacji co roku przenosi się do innego regionu. Z kolei wskaźniki mobilności w niektórych krajach Europy Wschodniej i Południowej, takich jak Słowacja, Polska i Włochy, wynoszą poniżej 1%.

ilustracja 1 Migracje międzyregionalne w krajach OECD

Uwagi: Wskaźniki migracji regionalnej śródlądowej są definiowane jako liczba migrantów przybywających do regionu z innego regionu tego samego kraju podzielona przez populację regionalną rok temu. Średnia z lat 2012–2017 lub okres najwęższy: tj. AUS (2012–16), BEL (2012–15), DEU (2012–16), DNK (2012–16), FRA (2013–15), GBR ( 2012-15), ISL (2012-16), ISR (2012-16), ITA (2012-15), LTU (2012-15), MEX (2015), TUR (2012-15), USA (IRS) ( 2013-14.2016), USA (CPS) (2012-2017). Stosowany jest regionalny schemat klasyfikacji OECD. Regiony TL2 oznaczają duże regiony, TL3 małe. Źródło: dane z USA z CPS/IRS; GRC i PRT z EULFS; pozostałe kraje z regionalnej bazy danych OECD.

Z naszych szacunków wynika, że ​​wysokie dochody regionalne są główną atrakcją przeprowadzki do regionu, podczas gdy niesprzyjające warunki na rynku pracy oraz wysokie lub rosnące regionalne ceny nieruchomości są głównymi czynnikami exodusu.

Jednak znaczenie tych sterowników różni się w zależności od kraju. Przystępność mieszkań stanowi istotną barierę dla migracji w krajach, w których poziom i międzyregionalne rozproszenie cen nieruchomości gwałtownie wzrosły, podczas gdy w krajach, w których dojazdy do pracy są alternatywą dla migracji, jest to mniej prawdopodobne. Porównanie transgraniczne pod względem wrażliwości migracji na regionalne dochody, regionalny rynek pracy i warunki mieszkaniowe przedstawia tabela 1.

Tabela 1 Wrażliwość migracji międzyregionalnej na regionalne czynniki gospodarcze

Uwagi: Wrażliwość migracji odnosi się do reakcji migracji międzyregionalnej na PKB per capita, bezrobocie i ceny nieruchomości w regionach docelowych. Kraje są uszeregowane w porządku malejącym według wielkości wpływu regionalnego PKB na mieszkańca, stopy bezrobocia i cen nieruchomości na migrację międzyregionalną.

Pokazujemy, że szeroki zakres polityk w zakresie mieszkalnictwa, rynku pracy i ochrony socjalnej, a także regulacje firmowe kształtują zdolność adaptacji migracji międzyregionalnych do regionalnych warunków gospodarczych. Na przykład w obszarze życia:

• Tam, gdzie podaż mieszkań jest bardziej elastyczna, migracja międzyregionalna lepiej reaguje na lokalne warunki gospodarcze. Usunięcie barier związanych z polityką w tym obszarze – na przykład poprzez reformę użytkowania gruntów i polityki planowania przestrzennego – może ułatwić przejście do lepszych możliwości gospodarczych poprzez zmniejszenie różnic w cenach mieszkań między regionami.
• Bardziej rygorystyczne przepisy dotyczące najmu, zarówno stałe ceny najmu, jak i większe bezpieczeństwo w umowach najmu, oznaczają, że migracja międzyregionalna w mniejszym stopniu reaguje na warunki lokalnego rynku pracy. Wyzwaniem politycznym jest znalezienie właściwej równowagi między interesami najemców i właścicieli, to znaczy między zapewnieniem odpowiedniego bezpieczeństwa nieruchomości a promowaniem podaży mieszkań na wynajem dla wszystkich grup społeczno-ekonomicznych.
• Transfery socjalne związane z mieszkaniem, zarówno świadczenia rzeczowe w postaci mieszkalnictwa socjalnego, jak i świadczenia pieniężne w postaci zasiłku mieszkaniowego, wiążą się z mniejszą zdolnością adaptacji migracji międzyregionalnej do regionalnych warunków gospodarczych. Sugeruje to możliwość wystąpienia „efektu zamknięcia”, w którym lokatorzy socjalni niechętnie przeprowadzają się ze względu na lepsze możliwości ekonomiczne, ponieważ mogą stracić dostęp do mieszkań socjalnych. Mieszkalnictwo socjalne można zaprojektować tak, aby zachęcać do mobilności i zachęcać do zatrudnienia, aby zapewnić słabszym gospodarstwom domowym dostęp do niedrogich mieszkań na innych i potencjalnie odległych rynkach pracy, które oferują lepsze możliwości zatrudnienia. Można to osiągnąć, na przykład, eliminując wymagania dotyczące kolejek lub miejsca zamieszkania podczas rozpoczynania pracy lub stopniowo obniżając czynsze socjalne dla wyższych dochodów.

W obszarze rynków produktowych zauważamy, że reformy stymulujące dynamikę biznesu ułatwiłyby migrację wewnętrzną w odpowiedzi na regionalne bezrobocie i PKB. Szacuje się, że żywa symulacja polityczna usuwania barier dla przedsiębiorczości z poziomów maksymalnych do przeciętnych zwiększyłaby przejście od bezrobocia do migracji ze statystycznie nieistotnych do prawie 1,7%. Ten sam wynik dotyczy regulacji wolnych zawodów. Jako ilustracyjny przykład przytoczono reformy mające na celu złagodzenie barier wejścia do usług księgowych, których szacunkowa skala jest zbliżona do ogólnych barier dla przedsiębiorczości (wykres 2).

Rysunek 2 Ułatwianie obciążeń administracyjnych dla firm i barier dla przedsiębiorczości: symulacje ilustracyjne

Reakcja na bezrobocie w regionie

Uwagi: Obliczenia OECD oparte na wybranych efektach interakcji regresji migracji międzyregionalnych na interakcję między zmienną polityczną a bezrobociem regionalnym, między innymi. Chodzi o szacowaną elastyczność imigracyjną, która została oceniona przez przeciętną politykę. Odległość między wartością minimalną/maksymalną a średnią to zmiana oszacowanej elastyczności związana ze zmianą polityki. Linia przerywana oznacza, że ​​oszacowana elastyczność nie jest statystycznie istotna w odpowiednim zakresie. *** oznacza statystyczną istotność oszacowanej elastyczności (tj. 1%).
Jak czytać: Szacuje się, że 10% spadek bezrobocia w regionie spowoduje wzrost imigracji o 1,7% w średnim rozkładzie transgranicznym wskaźnika Regulacja rynku produktów / bariery dla przedsiębiorczości, maksymalnie 0,074% i minimum 2,4%. Zmienna polityczna odnosi się do ostatniego dostępnego roku.

Nasze wyniki pokazują, że polityka strukturalna ma silny wpływ na reakcje migracji międzyregionalnej na regionalne warunki i wstrząsy gospodarcze. Migracja międzyregionalna zyskuje na znaczeniu politycznym, ponieważ ożywienie po kryzysie COVID-19 i przejście na produkcję niskoemisyjną prawdopodobnie będą wymagać pewnego poziomu realokacji siły roboczej. Obejmuje to redystrybucję geograficzną, na przykład między regionami, które specjalizują się w kurczących się sektorach, a tymi, które specjalizują się w rozwijających się sektorach (zob. również OECD 2021b).

Jednak zakres, w jakim polityki powinny wpływać na mobilność międzyregionalną oraz charakter odpowiednich interwencji, zależą od kontekstu gospodarczego i społecznego krajów. Są powody, aby pomóc zarówno potencjalnym użytkownikom, jak i tym, którzy zostają. Można to osiągnąć poprzez powiązanie polityki strukturalnej z polityką lokalizacyjną, której celem jest promowanie umiejętności oraz dynamiki gospodarczej i rynku pracy na poziomie lokalnym. Ponadto należy poprawić udogodnienia publiczne tam, gdzie ich brakuje, oraz rozwinąć czysty transport i infrastrukturę cyfrową, aby mniej rozwinięte obszary mogły być lepiej połączone z bardziej rozwiniętymi obszarami.

Bibliografia

Causa, O, M. Abendschein i MC Cavalleri (2021), „Prawa przyciągania: ekonomiczne czynniki napędzające migrację regionalną, koszty mieszkaniowe i rola polityki”, dokumenty robocze Departamentu Ekonomii OECD nr. 1679.

Cavalleri, MC, N Luu i O Causa (2021), „Migration, Housing and Regional Disparities: A Gravity Model of inter-regional migration z zastosowaniem do wybranych krajów OECD”, dokumenty robocze Departamentu Ekonomii OECD nr. 1691.

Iammarino, S, A Rodriguez-Pose i M Storper (2019), „Nierówność regionalna w Europie: dowody, teoria i implikacje polityczne”, Czasopismo Geografii Ekonomicznej 19:273-98.

Ku, H, U Schönberg i R. Schreiner (2020), „Miejscowy podatek od wynagrodzeń i zatrudnienie regionalne”, VoxEU.org, 15 lutego.

OECD (2021a), Blok po bloku: budowanie lepszej polityki mieszkaniowej, Paryż: Wydawnictwo OECD.

OECD (2021b), Perspektywy zatrudnienia OECD, Paryż: Wydawnictwo OECD.

Siegloch, S., N. Wehrhöfer i T. Etzel (2021), „Regionalne subsydia przedsiębiorstw: bezpośrednie, zewnętrzne i społeczne”, VoxEU.org, 4 czerwca.