Nawet dla najlepszych graczy życie w tenisie może być męczarnią

Ten moment odbił się echem od prawie każdego gracza, który kiedykolwiek podniósł rakietę, a zwłaszcza tych, którzy osiągnęli szczyt tenisa.

Płacząca Naomi Osaka siedziała za mikrofonem późnym piątkowym wieczorem, opowiadając o tym, jak sport, który czasami tak dominowała, stał się bezradną binarną podróżą między ulgą po zwycięstwach a smutkiem po porażce. Nie ma satysfakcji, nie ma szczęścia.

Potem przyszło jej ostatnie publiczne słowo od jakiegoś czasu.

„Myślę, że zrobię sobie chwilową przerwę od grania” – powiedziała.

Jak długo wszyscy zgadują. Ale choć nędza Osaki jest jej własna – jak nędza nieszczęśliwych rodzin, o której Tołstoj wspomniał na początku Anny Kareniny – tenis widział ten film tak wiele razy, że nieuniknione jest pytanie: co sprawia, że ​​ten sport jest tak liczebny? najlepszych graczy na świecie, zbiór sportowców pozornie owiniętych w bogactwo, sławę i chwałę, tak potwornie nieszczęśliwych?

„Myślę, że wszystko, co cię pasjonuje, jest zawsze związkiem miłości i nienawiści, ponieważ tak bardzo tego pragniesz, że chcesz być doskonały” – powiedziała Bianca Andreescu, kanadyjska gwiazda, która jako pierwsza wygrała US Open. Grała w to raz w 2019 roku, ale od tego czasu zmaga się z kontuzjami, niespójnością i frustracją, która towarzyszy obu, powiedziała po wygranej w trzeciej rundzie w sobotę. „W moim przypadku to tenis”.

Kariery zostały przerwane, ponieważ umysły zostały złamane, a nie starzejące się ciała, które nawiedzają tenisa jak duchy.

Björn Borg ze Szwecji, supergwiazda lat 70. i zdobywca jedenastu tytułów wielkoszlemowych, przegrał swój czwarty finał US Open w 1981 roku. Zszedł z boiska, odjechał swoim samochodem i nigdy nie zagrał żadnego turnieju wielkoszlemowego. Miał 25 lat. Steffi Graf, zwycięzca 22 singli Grand Slam, zrezygnowała w wieku 30 lat, zaledwie kilka tygodni po tytule French Open i finale Wimbledonu, i powiedziała, że ​​straciła motywację i pasję do gry. Andre Agassi i Jennifer Capriati ulegli nadużywaniu substancji i, w przypadku Capriati, uzależnieniu pomimo powrotu.

Niedawno Paula Badosa z Hiszpanii mówiła o swoich zmaganiach z depresją, częściowo spowodowanych frustracją i presją gry. Iga Świątek z Polski, która wygrała French Open 2020 w wieku 19 lat, przemówiła po tym, jak ostatnio zobaczyła niewiele więcej niż piłki tenisowe, kiedy zamykała oczy w nocy. Po przegranej bardzo konkurencyjnej grze na igrzyskach olimpijskich szlochała w ręcznik, jakby straciła bliskiego krewnego.

Sportowcy sportów zespołowych dzielą radość z bycia częścią czegoś większego niż oni sami, pójścia na bitwę w otoczeniu gangu braci i sióstr.

Golfiści uprawiają indywidualny sport pełen dewastujących frustracji, ale spacerują rano lub po południu po spokojnym, pięknym terenie z caddiem u boku, który służy radą i oferuje wsparcie techniczne i emocjonalne. Jeśli przegrają, pole golfowe wyciągnie z nich jak najwięcej.

Tenisiści i trenerzy mówią o wyjątkowej formie intensywności i samotności, która towarzyszy grze.

Od najmłodszych lat tenisiści biegają godzinami po twardych, często gorących, a czasem rozgrzanych kortach, podczas gdy ktoś po drugiej stronie siatki próbuje doprowadzić ich do wyczerpania i porażki. I robią to sami i nie mogą się z nikim komunikować podczas najważniejszych rozgrywek.

Często przekraczają granice, strefy czasowe i oceany z tygodnia na tydzień podczas wyczerpującego 11-miesięcznego sezonu. Czasami rywalizują ze sobą o 11 rano. Następnego dnia mogli zacząć o 11 rano. Plany snu i posiłków są niespójne.

Tenisiści mówią inaczej, kiedy mówią o przegranej. Gracz, który nie posiada trofeum na koniec turnieju, nie zajmie drugiego miejsca, a półfinaliści nie zajmą trzeciego ani czwartego miejsca. Zawodowi golfiści, którzy zajęli czwarte miejsce, często mówią, że mieli wspaniały tydzień. Maratończycy i pływacy opowiadają o byciu na podium.

Jak powiedział niedawno Novak Djokovic, który nie jest obcy tenisowi: „Jesteśmy specjalnym sportem, który ma tylko jednego zwycięzcę”.

Pandemia koronawirusa tylko zwiększyła presję i pułapki, dodając kolejny rodzaj samotności. Przez ponad rok gracze w większości turniejów musieli ograniczać się do swoich hoteli, obszarów treningowych i miejsc rozgrywek oraz spędzać wiele godzin samotnie w bezdusznych pokojach. Są testowane na Covid-19 co kilka dni, zawsze wacikiem pobranym z 10-dniowej izolacji poza domem.

Daria Abramowicz, psycholog sportu podróżująca ze Świątkiem, powiedziała, że ​​sport w swojej nowoczesnej formie to wyczerpująca podróż w celu wspinania się w rankingach, obrony swojej pozycji oraz pielęgnowania fanów i sponsorów, którzy mogą zapewnić sieć bezpieczeństwa finansowego, ale Twoje własne wymagania Bring.

„Kiedy twój zbiornik jest pusty lub prawie pusty i czujesz się zestresowany, że jest wiele wyzwań związanych z wydajnością, nie możesz cieszyć się procesem i cieszyć się tą chwilą” – powiedział Abramowicz.

Na dobre lub na złe Osaka wzięła na siebie ciężary.

Po zabójstwie George’a Floyda poleciała do Minneapolis, by maszerować z protestującymi. Po strzelaninie do Jacoba Blake’a w pojedynkę zatrzymała swój sport, kiedy ogłosiła, że ​​nie zagra w półfinale w Western & Southern Open. Na każdym ze swoich meczów na US Open w zeszłym roku nosiła na boisku maskę z imieniem innej ofiary policyjnej przemocy.

„Pozwala sobie naprawdę poczuć i doświadczyć tego smutku” – powiedziała Pam Shriver, była najlepsza zawodniczka i dwukrotna zwycięzca Wielkiego Szlema.

W maju, przed French Open, Osaka próbowała zerwać z wieloletnim protokołem tenisowym, kiedy odmówiła udziału w konferencjach prasowych po meczu, ponieważ powiedziała, że ​​zbytnio obciążają graczy, zwłaszcza po przegranych. Jej zachowanie spowodowało brzydką konfrontację z organizatorami turnieju i wycofanie się z turnieju po zaledwie jednej grze.

W Japonii, gdzie stała się symbolem nowej, wielorasowej wizji tradycyjnie homogenicznego społeczeństwa, przyjęła zaszczyt zapalenia olimpijskiego kotła i stania się twarzą Igrzysk. Był to jej pierwszy konkurs od czasu French Open.

Od trzech lat opowiada światu o swoich zmaganiach z depresją, co według Johna McEnroe wymagało wielkiej odwagi. Siedmiokrotna zwyciężczyni Wielkiego Szlema, która 40 lat później wciąż jest wstrząśnięta nagłym odejściem jej głównego rywala Borga, powiedziała, że ​​jej otwartość prawdopodobnie pomogła niezliczonym ludziom. McEnroe dodał, że może to również utrudnić Osace odniesienie sukcesu ze względu na zwiększoną uwagę, jaką przynosi.

„Jest typem zawodnika, którego potrzebujemy w tym sporcie na następne 10 lat, który powinien wygrać jeszcze kilka głównych turniejów, jeśli znajdzie się we właściwym headspace” – powiedział McEnroe na kilka dni przed rozpoczęciem US Open.

Po około dwóch latach w Pro Tour ze Świątkiem Abramowicz doszedł do wniosku, że kariery piłkarzy – nieuchronnie wypełnione porażkami i rozczarowaniami – mogą przetrwać tylko wtedy, gdy codziennie pracują nad budowaniem poczucia własnej wartości i pewności, że nie wygrywają i nie wygrywają rankingów. to mierzone punkty, a nie relacje. Tylko wtedy mogą znaleźć sposób na cieszenie się tym procesem, choć jest to męczące.

„Trzeba zachować podstawowe wartości, bo bez nich nic nie działa” – powiedział Abramowicz. „Tam jest tylko spalona ziemia”.