Faszyzm nawiedza moją rodzinę od pokoleń

W 1993 roku znalazłem się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie. Byłem w drodze, by zaprotestować przeciwko obecności Brytyjskiej Partii Narodowej w bengalskim rejonie Brick Lane, ale jakoś wylądowałem wśród dużej grupy neonazistów, zamkniętych przez policję.

Jako wnuk żydowskiego emigranta z Polski nigdy nie lubiłem przekonywać ludzi noszących odznaki ze swastyką – więc była to moja pierwsza realna szansa, aby usłyszeć ich logikę.

Nienawidzili imigrantów i wyśmiewali ubrania, które nosili Bengalczycy, i jedzenie, które jedli. Rozkoszowali się ekspresją męskiej mocy – 16-dołkowe Martensy i fryzury skinheadów były dla wielu mundurem. Ale byli racjonalnymi istotami ludzkimi, choć nieprzyjemnymi.

Przechodząc do Whitehall we wrześniu 2019 r., podczas kryzysu, który nastąpił po zamknięciu parlamentu przez Borisa Johnsona, stanąłem przed nowym rodzajem skrajnie prawicowego ekstremizmu.

Zwolennicy Tommy’ego Robinsona otoczyli grupę aktywistów Remainów, w której byłem członkiem. Nie narzekali już na migrantów, ale na Brexit, „liberalne media” i – zdałem sobie sprawę – siebie. „Paul Mason, jest marksistą. Zbadaliśmy go. Zdrajca swojego kraju” – krzyknęła kobieta do mojego aparatu, gdy policja ją odciągnęła.

Dzisiejsza skrajna prawica ma taką samą obsesję na punkcie walki z feminizmem, jak deportację uchodźców. Nienawidzi mediów – nawet prawicowych – ponieważ wątpi w istnienie prawdy.

Ich portale mogą być ruchami antyszczepionkowymi, teorią spiskową QAnon, ewangelicznym chrześcijaństwem lub kampaniami przeciwko telekomunikacji 5G. Nie jest już po prostu nacjonalistą – ale może w końcu cieszyć się z porażki własnego kraju w wojnie, a nawet narodowej drużyny piłkarskiej. Dlatego w tym tygodniu skrajnie prawicowe kanały i tablice ogłoszeniowe w Stanach Zjednoczonych są pełne talibskich uroczystości.

Ale największa różnica jest taka: wśród skrajnie prawicowych aktywistów, z którymi walczyłem w latach Thatcher i Major, było bardzo mało samooszukiwania się. Dziś samooszukiwanie się jest podstawową działalnością, wokół której obraca się skrajnie prawicowa polityka. Stał się spektaklem, pomagającym ludziom niezachwianie wierzyć w fałszywe idee.

Nowa skrajna prawica jest pełna ludzi, którzy wierzą, że Trump naprawdę wygrał wybory; że hollywoodzkie gwiazdy filmowe organizują globalny spisek w celu wydobycia chemikaliów z krwi dzieci; że imigracja jest „spiskiem” mającym na celu przeprowadzenie „białego ludobójstwa”; że naukę można obalić w odniesieniu do amatorskiej strony na Facebooku; i że liberalizm i feminizm to tylko fronty globalnego spisku marksistowskiego.

Dzisiejszy faszyzm nie potrzebuje już Hitlera, a Moja walka, czy zwykłe ciało Szturmowców. Zamiast tego jest Facebook, kanały gier Steam i Discord, usługa przesyłania wiadomości Telegram i algorytmy, które umieszczają skrajnie prawicowe treści wideo na ekranach osób, które według Google mogą się z tego cieszyć. W rezultacie ich wsparcie jest trudne do zmierzenia, ale łatwe do zlekceważenia.

Zamiast opierać się na uprzedzeniach, ten nowy faszyzm opiera się na teorii – na pismach takich, jak rosyjski filozof Aleksander Dugin, którzy chcą odwrócić 250 lat demokracji, nauki i industrializacji i powrócić do epoki, w której biali trzymali niewolników i kobiety nie mogły posiadać własności.

Stary faszyzm został opanowany. Nowego faszyzmu nie da się powstrzymać w ten sam sposób. Żyje na konsolach do gier dla nastolatków, na kontach TikTok dla nastolatków i na Facebookowych grupach nostalgicznych ludzi w zdeindustrializowanych miastach. Można go powstrzymać jedynie poprzez skoordynowane działania polityczne, egzekwowanie prawa i edukację – i przez nas wszystkich, którzy obawiamy się, że staniemy się aktywni i świadomi zagrożenia.

Prawicowe partie populistyczne, które zdobywają dwucyfrowe poparcie w całej Europie, z definicji nie są faszystowskie. Ale jego zwolennicy są zahipnotyzowani myślowymi strukturami faszyzmu. To właśnie osiągnął Trump i jego międzynarodowe sieci. Skinheadzi mojej młodości marzyli o deportowaniu migrantów z Bangladeszu. Dzisiejsi faszyści marzą o „Dniu X” – czasie, w którym zachodnie społeczeństwo pogrąża się w globalnej etnicznej wojnie domowej.

Naukowcy i politolodzy powiedzieli nam, że prawicowi populiści, tacy jak Trump, mogą działać jak zapora przeciw faszyzmowi. W styczniu tego roku Trump podburzał ich do powstania, a jego partia wciąż próbuje uniewinnić ten czyn. Krótko mówiąc, zapora się pali.

Z jednym na pięciu skazanych za terroryzm w Wielkiej Brytanii, którzy teraz pochodzą ze skrajnej prawicy, a miliony Amerykanów nadal popierają Trumpa, jestem pewien, że będziemy stawiać opór skrajnej prawicy w latach 30. XX wieku i zaangażować się w walkę.

Paul Mason jest autorem „jak zatrzymać faszyzm„(Allen Lane, 20 funtów), już dostępny