Recenzja: RSNO Digital Season – dotychczasowy pełny sezon orkiestry…

Od kwietnia do czerwca Royal Scottish National Orchestra powraca ze swoim cyfrowym sezonem wiosna / lato 2021. Po sukcesie sezonu 2020, który w pełni wykorzystał trudną sytuację, w której Covid-19 umieścił profesjonalne zespoły muzyczne, The 2021 sezon jest większy, odważniejszy i ambitniejszy niemal pod każdym względem.

Możliwość powrotu do swojej „domowej” przestrzeni w Glasgow Royal Concert Hall oznaczała coś w rodzaju powrotu orkiestry do normalności, która nie jest już ograniczona ze względu na przestrzeń i liczbę utworów dla mniejszych orkiestr, chociaż publiczność nie jest jeszcze dozwolona osobiście . Repertuar jego pełnego programu orkiestrowego jest odpowiednio szeroki i, jak widać, znacznie bardziej zróżnicowany.

Sezon rozpoczął się od polskiej ekstrawagancji, na czele której stanął Thomas Søndergård Rapsodia na tematy mołdawskie, Trzecia symfonia Andrzeja Panufnika Święta Symfonia, a zwieńczony I Koncertem skrzypcowym Szymanowskiego z udziałem cieszącej się ogromną popularnością Nicoli Benedetti. Szymanowski stał się swoistą wizytówką Benedettiego, utworem, za pomocą którego zdobyła nagrodę BBC Young Musician of the Year, i pokusiłem się, by zasugerować, że RSNO był cyniczny w wyborze utworu, ale myliłem się!

Jego podejście do muzyki było czystą formą i równowagą, z niemal uroczystym oddaniem, które wynika jedynie z intymnego zażywania się z dziełem. Często dłuższe utwory w jednej części walczą o to, by nie były zbyt luźne, ale koncert wydawał się nieustannie przenosić na nowe terytorium, bez poczucia rozłączenia lub zjednoczenia. Ta dynamika ciągłego rozwoju została w dużej mierze sprowadzona do tego, jak Szymanowski doprowadził romantyczną harmonię do granic jej granic, kontrastując żywiołowe „tonalne” pasaże z krętym dysonansem i sondowaniem, tworząc wspaniałe fragmenty, w których napięcie trwa i trwa. To dowód na to, jak subtelna i wrażliwa jest muzykalność Benedettiego, że nigdy nie musiałem rozróżniać, czy słuchałem jego „głosu”, czy Szymanowskiego, tworząc niezauważalną symbiozę.

Równie imponujący był Panufnik Święta Symfonia. Jest to głęboko duchowe dzieło składające się z czterech krótkich części: „Visions” I, II i III na same instrumenty dęte blaszane, same smyczki i kompletną orkiestrę zdominowaną odpowiednio przez perkusję oraz „Hymn”, będący podsumowaniem i połączeniem poszczególnych elementów. Cała praca odbywa się wokół Bogurodzicy, starej melodii śpiewającej o szczególnym rezonansie w Polsce; część druga, „Visão II”, była niesamowicie potężna, a część czwarta, „Hino”, była po prostu piękna, napisana w kontrapunkcie w ciągłej ewolucji.

Przez cały występ, ale szczególnie w tej pracy, RSNO z dumą ogłosił swój powrót, wyglądając na znacznie bardziej pewnego siebie i opanowanego niż w zeszłym sezonie, z mosiądzem lśniącym szczególnie jak niewiarygodnie ciasny statek, mimo że przez ostatni rok musiał siedzieć na tylnym siedzeniu. .

Nawet sam Søndergård wyglądał na zupełnie innego dyrygenta – chociaż wydawało mi się, że jego występ w zeszłym roku był czasami nerwowy lub niewygodny, w tym roku wydaje się całkowicie kontrolować, włączając muzykę z wielką klarownością i subtelnością. Niestety czułem, że Weinberg był bardzo słabym kawałkiem i nawet RSNO pod pewną ręką Søndergårda nie mógł ożywić go dla mnie. Chociaż opisywana jako rapsodia, wydawała się kolejną serią słabo połączonych „ epizodów ”, często jednocześnie złowieszczych i klaunów, z których wszystkie były wówczas interesującymi rozrywkami, ale które nie wydawały się tak naprawdę dawać poczucia ugruntowania lub progresji. . Weinberg był oczywiście kompozytorem z wyobraźnią, to po prostu nie jest jego najlepszy utwór.

Drugi z pełnych koncertów orkiestrowych serii był debiutem Angusa Webstera w RSNO, prowadząc dwa ruchy Craiga Armstronga z Zaginione piosenki św. Kildy, IV Symfonia Brahmsa i Koncert skrzypcowy Barbera z liderką RSNO Mayą Iwabuchi jako solistką. Webster to wschodząca gwiazda na scenie dyrygentury, ale biorąc pod uwagę, jak genialny był jego występ, mam nadzieję, że jest to początek długiej i dochodowej współpracy, a Iwabuchi był idealnym solistą do współpracy.

Pomimo ewidentnie nienagannego wykonania RSNO, muszę przyznać, że Armstrong wydał mi się nieco nudny, chociaż niekoniecznie nazwałbym piosenkę słabo skomponowaną, po prostu bezdusznie zaprogramowaną przy tej okazji. Dwie części, zatytułowane „Stac Lee – Dawn” i „Stac Lee – Dusk”, stanowią wkład Armstronga w szerszy projekt aranżacji różnych tradycyjnych pieśni z opuszczonej wyspy St Kilda, które zostały uratowane przed zapomnieniem, gdy zostały przeniesione z z pokolenia na pokolenie muzyków spoza wyspy.

Projekt wygląda fascynująco i podejrzewam, że utwory Armstronga byłyby znacznie bardziej satysfakcjonujące, gdyby były prezentowane jako część pełnego zestawu utworów – jednak bez nich i bez namacalnego połączenia z jakąkolwiek inną muzyką w programie wydawały się po prostu zupełnie nieaktualne. kontrola miejsca. Te dwa utwory wydają się bardziej skoncentrowane na tworzeniu szczególnej atmosfery niż przedstawianie jakiejkolwiek muzycznej narracji – coś, co być może zdradza barwy Armstronga jako kompozytora filmowego – ale przy kilku kontrastujących ruchach mogłyby stworzyć piękną metaforę izolacji opuszczonej wyspy.

Jednak fryzjer był najwyższym osiągnięciem dla wszystkich zaangażowanych. Nie jest to bynajmniej koncert radykalnie wirtuozowski, jak skromnie wskazał Iwabuchi w wywiadzie przed koncertem, ale sama żywiołowość występu wystarczyła, by uczynić z niego spektakularny spektakl. Iwabuchi grał wysokim, pełnym brzmienia, które było umiejętnie wspierane przez animowane traktowanie orkiestry przez Webstera, która wydawała się uwielbiać być przez niego dyrygowaną.

Webster miał zaskakującą kontrolę nad orkiestrą jak na kogoś w wieku 22 lat, ale bez narzucania się ani dydaktyki, i doskonale wiedział, kiedy cofnąć się i pozwolić soliście dyrygować zespołem. Choć może nie najbardziej elegancki pod względem gestów, jego klarowność rytmu i muzyczna ekspresja stworzyły idealną przestrzeń do rozkwitu muzyków, czego dowodem było bogate brzmienie. Iwabuchi w pełni wkomponowała muzykę Barbera od początku do końca, ale było to szczególnie zauważalne w drugiej części, gdzie osiągnęła prawie niemożliwe poczucie intymności, jak przystało na smutek jakiegoś olśniewającego ruchu.

Webster był nie mniej błyskotliwy w Brahmsie, gdzie było oczywiste, że po prostu kochał muzykę i radością było zobaczyć dyrygenta z prawdziwym podziwem. Nie jestem pewien, czy przekonano mnie jeszcze do Brahmsa, ale pod kierownictwem Webstera mogłem dostrzec przebłyski geniuszu pod duszną, formalistyczną powierzchownością.

Myślę, że nikt nie może wątpić, że pandemia całkowicie zniszczyła sektor kultury. Muzycy i inni artyści zostali nie tylko bez pracy, ale także bez poczucia celu i dopiero zaczynamy być świadkami odrodzenia, które może zapobiec całkowitemu wyczerpaniu się naszego różnorodnego dziedzictwa kulturowego. Mimo to, w świetle tego, RSNO w jakiś sposób udało się przezwyciężyć zawrotne już szczyty ostatniego sezonu cyfrowego. Oprócz możliwości ponownego spotykania się jako kompletny zestaw na dwutygodniowych koncertach, seria została rozszerzona o koncerty kameralne, aby zaspokoić apetyt tych, którzy szukają bardziej intymnego doświadczenia koncertowego. A przy tak odważnym początku sezonu, teraz jest najlepszy czas, aby zanurzyć się w kolorowym świecie dźwięków na cały sezon orkiestrowy … i kto wie, może w przyszłym roku będziemy mogli posłuchać osobiście do nich.

Kontynuacją cyfrowego sezonu RSNO są pełne koncerty orkiestrowe co dwa tygodnie, następna to V Symfonia Dvořáka pod dyrekcją Marty Gardolińskiej w piątek 14 maja oraz koncerty kameralne w kolejnych tygodniach. Dwa programy omówione powyżej są nadal dostępne do obejrzenia. Możesz znaleźć szczegóły całej serii i zaplanować swój pokaz online tutaj.