8 faktów o mrocznym blasku Tamary de Łempickiej

Tamara de Łempicka była polską artystką, która zdefiniowała estetykę Art Deco i europejski styl Ryczące Dwudziestki. Inspirowała się kubizmem, neoklasycyzmem i najnowszą technologią. Krytycy nazywali ją „ wypaczony Ingres epoki maszyn. W czasach jej świetności ofiarami jej uroków padali zarówno mężczyźni, jak i kobiety, a kolekcjonerzy dzieł sztuki do dziś walczą o jej dzieła.

1. Tamara de Łempicka zbudowała swoje wspaniałe życie z niczego

Tamara de Łempicka, wielka artystka Art Deco, ucieleśniająca ducha Europy lat 20. XX wieku, urodziła się w Warszawie w 1898 roku. Miała typowe dzieciństwo rozpieszczonej dziedziczki bogatej rodziny. Jako nastolatka wyszła za mąż za polskiego prawnika Tadeusza Łempickiego i przeprowadziła się do Sankt Petersburga. W następnym roku trwała niekończąca się parada restauracji, przyjęć i szampana, aż nie dało się zignorować niepokojów politycznych. Pod koniec 1917 roku jej mąż został aresztowany, a ona musiała uciekać do Europy. Tadeusz trafił do Tamary kilka miesięcy później, ale pobyt w więzieniu wywarł na nim ogromny wpływ.

Łempicka, podobnie jak wielu innych mieszkańców Rosji, którzy opuścili swoje domy w czasie rewolucji, przebywała w Paryżu na lewym brzegu Sekwany. Nowe życie nie przyniosło jej rodzinie wiele radości. Kończyły się pieniądze, Tadeusz odmawiał pracy, bo wszystkie dostępne prace uważał za niegodne go, a na dodatek Tamara była w ciąży, ku wielkiemu przerażeniu męża, który kwestionował jego ojcostwo. Gdy sytuacja stale się pogarszała, początkująca artystka postanowiła wziąć życie w swoje ręce.

2. Jej osobowość była jej największym dziełem sztuki

Siostra Tamary zachęcała ją, aby walczyła o własną przyszłość, nie uzależniając się od napiętych relacji z mężem. Dlatego Tamara zaczęła brać bezpłatne zajęcia plastyczne, jednocześnie zajmując się domem i rodziną. Bez względu na to, jak napięty był jej związek, nigdy nie pozwalała sobie na to, aby źle wyglądać w miejscach publicznych. Zawsze była nienagannie ubrana i sprawiała wrażenie kobiety mającej kontrolę nad swoim życiem.

Jej dbałość o szczegóły, maniery i doskonały ubiór przyniosły jej korzyści, podobnie jak jej obrazy. Sukces Tamary był niemal natychmiastowy, jednak gdy jej kariera rozkwitła, artystka pozbyła się wszystkich rzeczy, które mogłyby przeszkodzić jej w zostaniu artystką. Niestety, takie są Rzeczy Dotyczyło to także jej córki, którą wysłano do szkoły z internatem. Życie Tamary, które prowadziła przed osiedleniem się w Paryżu – lata spędzone w Polsce i Rosji, rodzina i wszystko, co nie było wystarczająco wyrafinowane – zostało odrzucone, aby stworzyć nową tożsamość Tamary, artystki, a nie żony matki.

3. Podążała za najnowszymi trendami

Wkrótce po tym, jak Tamara de Łempicka postanowiła poświęcić się malarstwu, zaczęła szukać nauczycieli. Miała co najmniej szczęście, bo malarstwa uczyła się od wielkiego Maurice’a Denisa i Andre Lhote’a, znakomitego kubisty. Maurice Denis był znanym symbolistą, który wraz ze swoimi kolegami z grupy Nabis walczył o przywrócenie sztukom dekoracyjnych walorów. Grupa Nabis zajmowała się gobelinem, ceramiką i wyposażeniem wnętrz, a także tradycyjnym malarstwem sztalugowym. Upodobanie Denisa do dekoracji znalazło odzwierciedlenie w kompozycjach Łempickiej. Gdy Łempicka przeszła szkolenie, Denis porzucił swój progresywny styl na rzecz włoskich starych mistrzów. Niemniej jednak jego teorie dotyczące linii, kolorów i natury malarstwa przetrwały i okazały się przydatne dla jego uczniów.

Łącząc wpływy swoich nauczycieli z neoklasycznymi ideałami sztuki, Tamara de Łempicka stała się reprezentantką nowego, rozwijającego się gatunku Art Deco. Podobnie jak futuryzm w swoim konceptualnym wydźwięku, Art Deco również świętowało stulecie nowych technologii, maszyn i szybkości. W przeciwieństwie do secesji, która opierała się na naturalnych, organicznych kształtach, artyści Art Deco pracowali z prostymi liniami i geometrycznymi kształtami, zimnymi tonami i błyszczącymi metalowymi powierzchniami.

4. Zaprzyjaźniła się z właściwymi ludźmi

Podczas gdy jej pierwszy mąż, nadąsany osiągnięciami Tamary, wciąż szukał odpowiedniej pracy, ona podróżowała po Europie, sprzedając swoje obrazy i zaprzyjaźniając się z ważnymi osobistościami. Piła herbatę z Coco Chanel i Elsą Schiaparelli, imprezowała z Moise Kieslingiem i Tsuguharu Fujitą, a o literaturze rozmawiała z Andre Gide i Gabriele d’Annunzio. Ludzie byli zafascynowani Tamarą, a ona była gotowa wykorzystać to do rozwoju swojej kariery.

Jednym z jej przyjaciół był włoski poeta i przywódca ruchu futurystycznego Filippo Tommaso Marinetti. Pewnego razu podczas spotkania w brasserie Marinetti postanowił wygłosić przemówienie. Przemówienie miało charakter typowo futurystyczny i nawoływało do zniszczenia pozostałości starożytnej kultury i sztuki, co znalazło odzwierciedlenie w spaleniu Luwru. Łempicka, która siedziała obok Marinettiego, przez chwilę podzielała jego entuzjazm i zaproponowała, że ​​natychmiast ich tam zawiezie. Jednak plan nie wypalił. Policja odholowała samochód Łempickiej za nielegalne parkowanie, moment przepadł, a muzeum pozostało nienaruszone.

5. Twoje prace kryją w sobie mroczniejszy, faszystowski wydźwięk

Jednym z powodów, dla których twórczość Tamary Łempickiej na krótki czas zyskała ogromną popularność, było jej zgodność z faszystowską estetyką. Jej obrazy były monumentalne i ukazywały stylizowany realizm, który rozwinął się ze starożytnej sztuki europejskiej. Bohaterowie jej prac (królowie królewscy, aktorzy, znudzone żony bankierów) reprezentują elitę i bogatych, oderwanych od rzeczywistości w swojej społecznej bańce pełnej narkotyków, szampana i plotek. Faszyzm cieszył się wówczas niepokojącą popularnością wśród elit europejskich, a jego idee uchodziły za modną zabawkę wśród intelektualistów. Niektórzy, jak Marinetti i d’Annunzio, byli na to bardziej otwarci, a inni, jak Łempicka, byli na tyle ostrożni, aby zdystansować się, zanim będzie za późno.

Jednak pomimo powiązań z wieloma znanymi faszystami Tamara Łempicka nigdy nie była zwolenniczką Hitlera. Wręcz przeciwnie, wkrótce po jego dojściu do władzy poleciła swojemu drugiemu mężowi, baronowi austro-węgierskiemu, sprzedać część jej majątku i przenieść się do USA. Łempicka była białoblond kobietą o wystarczających kontaktach społecznych i stylu artystycznym, który nie był sprzeczny z nazistowską wizją estetyczną. Niemniej jednak widok niemieckiego tłumu maszerującego i skandującego hasła był przerażający.

6. Przyjęła swoją seksualność

Historyk sztuki Whitney Chadwick napisał że queerowa emigrantka zasadniczo odzwierciedlała idealną kobietę Francji po I wojnie światowej. Była niezależna finansowo, miejska, wykształcona, mobilna i nie związana ograniczeniami staromodnej moralności ani uprzedzeń kulturowych. Lesbijki i kobiety biseksualne, takie jak Tamara de Łempicka (Polka), Ida Rubinstein (Ukrainka) i Natalie Barney (Amerykanka) dyktowały modę, organizowały spotkania towarzyskie i wyznaczały standardy. Całkowite i agresywne odrzucenie starych norm stało się nową normą. Jej modowy wygląd obejmował krótkie włosy, dramatyczny makijaż i papierosy.

Obrazy Łempickiej pokazały, jak nowa kobieta w jej wieku odzyskuje kontrolę nad swoją seksualnością, ustalając zasady i wybierając obiekty swoich pożądań. Pod wieloma względami pożądanie seksualne było powodem jej malowania. Łempicka przypomniała sobie, jak kiedyś zobaczyła w operze nagie ramię kobiety i od razu ją przyciągnęła. Przekonała nawet kobietę, aby pozowała dla niej nago. Łempicka nigdy nie poznała imienia modelki, ale obraz stał się jednym z najbardziej zmysłowych dzieł, jakie kiedykolwiek namalowała.

7. Jej sława była raczej krótkotrwała

Sukces artystyczny Tamary Łempickiej przyszedł niemal natychmiast, ale był krótkotrwały. Jak się okazało, jej styl był powiązany z bardzo konkretnym momentem w historii, który wkrótce przerodził się w przestarzały kicz. Pokolenie międzywojenne, zwane także tzw stracone pokolenieDojrzałe lata przeżyli w obliczu szybkiego powojennego wzrostu gospodarczego, traumy pozostawionej przez ostatnie wydarzenia i całkowitego lekceważenia konsekwencji swoich decyzji. Szalone pokolenie partyjne Ryczące Dwudziestki nie troszczył się o przyszłość i dlatego nie był w stanie się utrzymać, gdy przyszłość nadeszła.

Powrót do sławy Tamary Łempickiej nastąpił w latach 60. wraz z odrodzeniem się stylu Art Deco. Retrospektywa w Luksemburgu w 1972 r. stała się nowym punktem kulminacyjnym w jej karierze i ostatecznie niektóre jej prace zostały sprzedane. Jednak nigdy tak naprawdę nie osiągnęła takiego poziomu popularności jak wcześniej. W późniejszych latach próbowała zwrócić się w stronę sztuki abstrakcyjnej, ale bezskutecznie. Łempicka uzasadniała swoje odejście od sztuki odrzuceniem wszelkich ofert i zleceń. Prawda była taka, że ​​nie było zleceń, którym można było odmówić. Resztę życia spędziła sprzedając swoje stare obrazy i podróżując po świecie. Choć wystawny tryb życia był nadal obecny, iskra twórcza zgasła.

8. Madonna jest właścicielem wielu dzieł Tamary Łempickiej

Chwila Tamary Łempickiej minęła stosunkowo szybko, ale jej wpływy pozostały. Jej prace do dziś pojawiają się w twórczości artystycznej, popkulturze i architekturze wnętrz.

Jednym z najbardziej znanych wielbicieli twórczości Łempickiej jest słynna śpiewaczka Madonna. Jest właścicielką jednej z największych prywatnych kolekcji twórczości Łempickiej, w tym portretu aktorki i tancerki Nany de Herrery. Madonna często nawiązuje także do twórczości Tamary w swoich teledyskach.